Η δεξιά αντίληψη θέλει την ιστορία των κοινωνιών ιστορία πολέμων, με πρωταγωνιστές μεγάλες προσωπικότητες και όχι τους απλούς ανθρώπους. Αντίστοιχος και ο τρόπος που η κυβέρνηση της ΝΔ τιμά τα 200 χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης. Για μεγάλες μάχες ακούμε διαρκώς, που χρωματίζονται με πολύ αντιτουρκισμό, ενώ η Επανάσταση έγινε για την αποτίναξη του ζυγού της οθωμανικής αυτοκρατορίας και την απελευθέρωση από την αντίστοιχη τυραννία. Από μία άποψη, η Ελληνική Επανάσταση ήταν για το καλό και του τουρκικού έθνους, το οποίο επίσης δυναστευόταν από την αυτοκρατορία.
Η ίδρυση του ανεξάρτητου ελληνικού κράτους, αρχικά μικρού γεωγραφικά, ήταν η πρώτη πράξη διάλυσης της οθωμανικής αυτοκρατορίας, που συνοδεύτηκε από την ανεξαρτησία και των άλλων βαλκανικών λαών. Τελικά, η διάλυσή της οδήγησε στην εθνική χειραφέτηση των τούρκων, με την ίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας, το 1923, με τον ιδρυτή της Κεμάλ Ατατούρκ να επιλέγει τον εκδυτικισμό της χώρας.
Ανάμεσα στις πολλές εκδόσεις, με την ευκαιρία των 200 χρόνων της Ελληνικής Επανάστασης, ξεχώρισα την μελέτη δύο σπουδαίων οικονομολόγων του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, των Μιχάλη Ζουμπουλάκη και Χρήστου Κόλλια με τίτλο «Εθνική Άμυνα και εθνικά χρέη» και υπότιτλο «200 χρόνια ελληνικής οικονομίας» (Εκδόσεις Gutenberg).
Η μεγάλη σημασία του εν λόγω βιβλίου βρίσκεται στον υπότιτλο και ειδικότερα στο κεφάλαιο «Η Ελληνική Οικονομία: Μια σύντομη αφήγηση». Όπως αναφέρεται στο κεφάλαιο αυτό, «περιοδολόγηση ρυθμών μεγέθυνσης και αναπτυξιακών επιδόσεων, παραγωγή και μεταβολές στην τομεακή διάρθρωση του ΑΕΠ, εξωτερικές εμπορικές σχέσεις, εκβιομηχάνιση, νομισματικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις … είναι κάποια από τα αντικείμενα, καθένα των οποίων θα μπορούσε από μόνο να αποτελέσει θέμα διερεύνησης και εκτενούς ανάλυσης».
Το ενδιαφέρον είναι ότι οι συγγραφείς δεν καταγγέλλουν τα δάνεια της ανεξαρτησίας, επικαλούμενοι και μία φράση του Λόρδου Βύρωνα στο ποίημά του «Δον Ζουάν», ότι «κάθε δάνειο δεν είναι απλώς ένα κερδοσκοπικό χτύπημα, αλλά εδραιώνει ένα έθνος ή ανατρέπει ένα θρόνο», εννοώντας ότι με την στήριξη της Επανάστασης, ηττάτο και η απολυταρχική εξουσία του σουλτάνου.
Με άλλα λόγια, ο τότε δανεισμός για τον οποίο εργάστηκε ο Μπάιρον και το Φιλελληνικό Κομιτάτο το Λονδίνου αποτελούσε προϋπόθεση για να σταθεί και νικήσει η Επανάσταση. Άλλο ζήτημα αν τα δάνεια και οι απευθείας χορηγίες του Λόρδου Βύρωνα και άλλων ευεργετών δεν αξιοποιήθηκαν για το εθνικό συμφέρον.
Ενδιαφέρον και το συμπέρασμα των συγγραφέων ότι «οι αμυντικές δαπάνες δεν ήταν η μήτρα που γέννησε όλα τα δημοσιονομικά δεινά της Ελλάδας στην μεταπολεμική και κυρίως στην μεταπολιτευτική περίοδο». Συμπέρασμα, που επιδέχεται αμφισβήτηση, τουλάχιστον σε σχέση με την παταγώδη χρεωκοπία του 2009-2010, που οδήγησε στα καταστροφικά μνημόνια.
*Ο Πάνος Τριγάζης είναι μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία
