Η συγκλονιστική διήγησή του σχετικά με το πώς αντέδρασε ο πατέρας του όταν του ανακοίνωσε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, το μυστικό της επιτυχίας του και οι έρωτες που έγιναν τραγούδια.

«Ανεπανάληπτος»: Απ’ όσα μεγάλα τραγούδια έχει πει ο Τόλης Βοσκόπουλος, αυτός ο τίτλος είναι ο μοναδικός που θα μπορούσε να τον χαρακτηρίσει. Γιατί ο αιώνιος «πρίγκιπας» του ελληνικού τραγουδιού, που έφυγε σήμερα από τη ζωή, σε ηλικία 81 ετών, υπήρξε μοναδικός σε κάθε πτυχή της ζωής και της καριέρας του. Ανεπανάληπτος ερμηνευτής αλλά και συνθέτης τεράστιων επιτυχιών που έγραψαν ιστορία. Ανεπανάληπτος σταρ, που έλαμψε επί δεκαετίες στις πίστες αλλά και στο κινηματογραφικό πανί, ανεπανάληπτος «Εραστής του Ονείρου» για όλες εκείνες τις γυναίκες που βρέθηκαν στο πλευρό του και μπήκαν στην καρδιά του αλλά και για τις χιλιάδες θαυμάστριές του που έλιωναν ακούγοντάς τον να ερμηνεύει, με πηγαίο πάθος, τις μουσικές ερωτικές ιστορίες του που πονούσαν γλυκά, σαν μαχαίρι…

Είναι κοινώς παραδεκτό, ακόμη και από εκείνους που δεν ανήκαν στους κόλπους των φανατικών θαυμαστών του, πως ο Βοσκόπουλος ήταν ο μεγαλύτερος – ίσως και μοναδικός – άνδρας σταρ που γέννησε ποτέ αυτή η χώρα. Το αρσενικό alter ego της Αλίκης Βουγιουκλάκη, εκείνος που κουβαλούσε πάνω του μια λάμψη κι ένα χάρισμα που τον συνόδευαν από την αρχή μέχρι το τέλος της ζωής του, που λατρεύτηκε όσο λίγοι, που κατάφερνε να ξεσηκώνει τα πλήθη με μία μόνο κίνηση, ακόμα και με μία άναρθρη κραυγή, που τραβούσε τα φώτα της δημοσιότητας σαν μαγνήτης.

Ποιος να το περίμενε πως όταν στις 26 Ιουλίου του δύσκολου 1940 γεννιόταν σε μια φτωχογειτονιά της Κοκκινιάς το 20ό παιδί μιας Μικρασιατικής οικογένειας, άρχισε να γράφεται η ιστορία ενός από τα μεγαλύτερα και πιο λαμπρά κεφάλαια του ελληνικού τραγουδιού. Ίσως δεν ήταν τελικά τυχαίο ότι ο πατέρας που επέμενε να συνεχίζει τις προσπάθειες να αποκτήσει γιο μετά από 19 κορίτσια! Ίσως κάτι μέσα του να τού έλεγε πως αυτός ο γιος, που τόσο λαχταρούσε, ήταν προορισμένος για να γράψει ιστορία και να δημιουργήσει «Αναμνήσεις» αξέχαστες, δυνατές, που ούτε ο ίδιος ο χρόνος δεν θα μπορούσε να τις θαμπώσει. 

Είναι εξάλλου συγκινητικός ο τρόπος με τον οποίον είχε αντιδράσει όταν ο μικρός γιος του, τον οποίο προόριζε για δεξί του χέρι στο μαγαζί που με κόπο είχε αποκτήσει στη Λαχαναγορά του Ρέντη, του ανακοίνωσε πως θέλει να γίνει ηθοποιός. Ο ίδιος ο τραγουδιστής μας είχε διηγηθεί με συγκίνηση αυτή την σημαντική προσωπική του ιστορία, το 2018, σε μια δημοσιογραφική συνάντηση, με αφορμή τη συναυλία που επρόκειτο να δώσει στο Ηρώδειο για να γιορτάσει τα 60 χρόνια του στο τραγούδι: «Ο πατέρας μου δούλευε στη Λαχαναγορά και κάποια στιγμή κατάφερε να αποκτήσει το δικό του μαγαζί. Τα βράδια μάλιστα καθόταν και χάζευε την ταμπέλα με το όνομά του να ονειρευτεί κάνει ένα γιο για να μοιραστεί μαζί του όσα έφτιαξε». Η ευχή του πατέρα πραγματοποιήθηκε, ο γιος ήρθε, κι εκείνος έσπευσε από την πρώτη μέρα να βάλει το όνομά του στην ταμπέλα του μαγαζιού. Το όνομα Τόλης Βοσκόπουλος όμως η ζωή το προόριζε για άλλες ταμπέλες, πιο μεγάλες, πιο φωτεινές.

«Από νωρίς είχα καταλάβει πως αυτή η δουλειά δεν ήταν  για μένα, δεν την άντεχα. Κι όταν μια μέρα ήρθαν στη γειτονιά μας τα Μπουλούκια και είδα την παράστασή τους τρελάθηκα. Ήμουν πλέον σίγουρος ότι αυτή τη δουλειά ήθελα να κάνω στη ζωή μου». Η ανακοίνωση της απόφασής του στον πατέρα του δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Ο μικρός Τόλιος, όπως τον φώναζαν χαϊδευτικά, ήταν βέβαιος πως η αντίδρασή του θα είναι άσχημη. Κι όμως δεν είχε δίκιο: «Όταν του το ανακοίνωσα, μού είπε να πάω στην αποθήκη και να βάλω τα καλά μου. Με πήρε από το χέρι χωρίς να μου πει πού πάμε, με πήγε και μ’ έγραψε στη δραματική σχολή. Ήταν η πρώτη φορά που πήγαινα στο Κέντρο της Αθήνας. Επιστρέφοντας με το λεωφορείο μου είπε: «Ξέρεις γιατί το έκανα αυτό; Για να μην μου πεις μια μέρα πως θα μπορούσες να γίνεις κάτι κι εγώ σ’ εμπόδισα». Από τότε, μέχρι σήμερα, που κοντεύω 80 χρονών, κάθε φορά που βγαίνω στη σκηνή, ανεβάζω το βλέμμα στον ουρανό και του λέω: «Κοίτα τώρα…!». 

Το ένστικτο του πατέρα του αποδείχτηκε για μία ακόμη φορά αλάνθαστο. Γιατί ο Τόλιος του, δεν έγινε απλά κάτι, όπως του πει τότε, έγινε ένα αστέρι λαμπερό που «φώτιζε», επί δεκαετίες ολόκληρες, με την μοναδική φωνή του και την ιδιαίτερη σκηνική παρουσία, το εγχώριο μουσικό στερέωμα, την ελληνική διασκέδαση αλλά και τις ψυχές των αμέτρητων φανατικών θαυμαστών του που έβλεπαν στο πρόσωπό του έναν «πρίγκιπα», φερμένο από άλλες εποχές, που είχε έναν μοναδικό τρόπο να αποτυπώνει με τη φωνή του τα συναισθήματα και τα έντονα πάθη τους, την «Αγωνία», τις «Αναμνήσεις», τον «Λάθος Δρόμο» που πήρανε, «Εκείνη» τη μία τη μοναδική αγάπη που πέρασε από τη ζωή τους και τους τσάκισε όταν σήμανε «Του χωρισμού η ώρα»…

Εκτός από το κοινό όμως, τον απλό κόσμο, ο Τόλης Βοσκόπουλος αποτέλεσε ιδανικό εκφραστή της έμπνευσης σπουδαίων δημιουργών που του εμπιστεύτηκαν τα τραγούδια τους κι εκείνος τα απογείωσε. Ανάμεσά τους, ο Γιώργος Ζαμπέτας, ο Μίμης Πλέσσας, ο Άκης Πάνου, ο Κώστας Βίρβος, ο Μάριος Τόκας, ο Γιάννης Πάριος και πολλοί ακόμη. 

Παράλληλα όμως αναδείχτηκε και σε ιδανικό πρωταγωνιστή της χρυσής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου, αλλά και του θεάτρου δίνοντας άλλη διάσταση στο όρο ελληνικό μιούζικαλ. Ποιος δεν θυμάται τους «Εραστές του ονείρου» με τη Ζωή Λάσκαρη στο πλευρό του να χορεύει ενώ εκείνος τραγουδά «Το φεγγάρι πάνωθέ μου», αλλά και την θεατρική του επιστροφή, το 1988, με την παράσταση «Ήρθες σαν όνειρο», που αποτύπωνε τη γνωριμία και τον έρωτά του με την σύζυγο και μητέρα της πολυαγαπημένης του κόρης Μαρίας, την Άντζελα Γκερέκου.

Ο έρωτας, εξάλλου, υπήρξε πάντα μεγάλος πρωταγωνιστής στη ζωή του Βοσκόπουλου γι’ αυτό και οι μουσικές του εξομολογήσεις επί σκηνής ήταν πάντα τόσο συγκλονιστικές. Γιατί ήταν αληθινές. Ο Τόλης τους ζούσε με πάθος τους έρωτές του, τους ρουφούσε μέχρι το μεδούλι τους και τους έκανε τραγούδια. Όπως τότε που αφιέρωνε στη Ζωή Λάσκαρη το «Ξανθή Αγαπημένη Παναγιά» από τη σκηνή του Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης, μοιραζόταν με τη Μαρινέλλα το «Εγώ κι εσύ» συμφωνώντας πως «Τα λόγια είναι περιττά την ώρα που χωρίζουμε» ή τότε που έλαμπε το πρόσωπό του τραγουδώντας για την «Γαλανομάτα Μάγισσα» του, την Άντζελα Γκερέκου.