Το χρονογράφημα: Χθες είδα πάλι στον ύπνο μου τον πατέρα

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”75456″ img_size=”full”][vc_column_text]Είναι πολλά αυτά τα οποία δεν καταλαβαίνουν τα παιδιά, ακόμη και τα μεγαλύτερα. Ένα απ’ αυτά είναι ο πατέρας. Σε συγκεκριμένες περιόδους της ζωής τους, δεν ξέρουν αν περισσότερο τον μισούν ή τον αγαπούν. Δεν ξέρουν αν απέναντί του πρέπει να ορθώσουν με θράσος το υπολειπόμενο ανάστημά τους ή αν είναι προτιμότερο να αποδεχθούν σχετικά αδιαμαρτύρητα την πατρική αρχή. Δεν ξέρουν ακόμη αν μπροστά του μπορούν να δείχνουν απροκάλυπτα την αδυναμία τους, αναζητώντας την παρηγοριά ενός φίλου, ή οφείλουν σαν “άντρες” να καταπιούν περήφανα τον πόνο. Λέω “σαν άντρες”, γιατί με αφορμή την γιορτή του πατέρα την περασμένη Κυριακή, νομίζω ότι αξίζει να ειπωθούν δυο λόγια γι’ αυτήν την δύσκολη σχέση, του πατέρα με τον γιο, που χαρακτηρίζεται από τρομερή αγάπη αλλά και εξίσου τρομερά ερωτήματα. Το αστείο είναι ότι μεγαλώνοντας, αυτά τα ίδια ερωτήματα συνήθως παραμένουν αντί να απαντώνται. Μόνο πολύ αργότερα, και κυρίως μόλις γίνεις και συ ο ίδιος πατέρας αρχίζεις να κατανοείς  περί τίνος πρόκειται. Δεν έχει όμως να κάνει μόνο με εσένα. Δεν είσαι μόνο εσύ αυτός ο οποίος ωριμάζει φέρνοντας στον κόσμο μία ζωή για την οποία καθίστασαι απόλυτα υπεύθυνος. Είναι και ο πατέρας σου, ο οποίος γινόμενος παππούς εξακολουθεί να ωριμάζει και ξαφνικά πιάνεις τον εαυτό σου να τον διαβάζεις, γυρνώντας γρήγορα τις σελίδες του, σαν ένα παλιό σκονισμένο βιβλίο που κάποιος ξέχασε να το ανοίξει για χρόνια. Σε μία τέτοια περίπτωση, αν η βάση της σχέσης είναι καλή, ο πατέρας γίνεται για το παιδί αυτό το οποίο έχει προορισθεί να είναι από την φύση: Ο καλύτερος φίλος. Κάποιος στον οποίο μπορεί να μην σου βγαίνει να πεις τα πάντα, αλλά ακόμα κι έτσι εκείνος θα σε καταλάβει. Θα σου μιλήσει. Θα σε παρηγορήσει. Θα σε βοηθήσει. Θα σε φιλήσει. Θα σε αγκαλιάσει. Τίποτε δεν συγκρίνεται με την παρέα του “γέρου” σου, όταν αυτός σε κερνάει κρασί στο ποτήρι σου, και με ένα ζεστό χαμόγελο υψώνει το δικό του, ευχόμενος στην υγειά σου. Ύστερα πίνετε και οι δύο, και τα φαρμάκια πάνε κάτω. Αυτά, όταν ζει, γιατί αν δεν ζει, το ίδιο τελετουργικό θα επαναληφθεί σε κάποιο όνειρο, με τη μόνη διαφορά ότι εκεί ο πατέρας δεν πίνει.  Στους ουρανούς ο πατέρας δεν πίνει ποτέ…

“Χθες είδα πάλι στον ύπνο μου τον πατέρα.

Καθόμασταν οι δυο μας σ’ ένα τραπέζι με καρό τραπεζομάντιλο.

Κάποιος μας έφερε δυο ποτηράκια και κρασί.

-Είσαι καλά; Του λέω.

-Καλά, καλά, και μου ‘πιασε το χέρι.

-Άντε, στην υγειά σου, είπε.

Σήκωσε το ποτήρι, τσούγκρισε και το άφησε πάνω στο τραπέζι.

-Δεν πίνεις; Ρώτησα.

-Εσύ να πιεις, απάντησε. Εγώ δε θέλω να ξεχάσω…”

Γιάννης Βαρβέρης, Ο πατέρας δεν πίνει στους ουρανούς[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]