Τo χρονογράφημα: Βαρβαρότητες
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”99438″ img_size=”full”][vc_column_text]Πάμε μπρος ή πίσω; Το ίδιο πάντα ερώτημα τίθεται σε όλες τις εποχές, λες και είναι απολύτως δεδομένο ότι το εμπρός είναι συνυφασμένο με την έννοια της πραγματικής προόδου και το πίσω με εκείνη της πραγματικής οπισθοδρόμησης. Τίποτε δεν είναι απόλυτο, αλλά ωστόσο μπορούμε ίσως να συμφωνήσουμε ότι το μέλλον οφείλει πάντα να είναι καλύτερο του παρελθόντος, ή έστω ότι μία κοινωνία οφείλει να επιδιώκει να γίνεται καλύτερη, επιχειρώντας να εφεύρει τρόπους ώστε να επιτύχει να αφήσει πίσω της οτιδήποτε δεν συμβαδίζει με το δέον. Αυτά έτσι, γενικά κι αόριστα, απλώς διότι ως ελληνική κοινωνία αντιμετωπίζουμε πολύ πιο βασικές προκλήσεις. Έτσι, θεωρώ καταρχήν ότι το θλιβερό περιστατικό της Αμαλιάδας, δεν αφορά μόνο την τοπική κοινωνία αλλά γενικότερα την κοινωνία.
Που βρισκόμαστε λοιπόν; Σίγουρα όχι στο μέλλον. Κάνοντας το ακριβώς αντίστροφο, μάλλον ζούμε σε ένα περίεργο παρελθόν, εφόσον κρατήσαμε ό,τι χειρότερο. Ο οπαδισμός είναι ένα αυτά. Η βία είναι ένα απ’ αυτά. Το παράλογο είναι ένα απ’ αυτά. Σύντομα φτάνεις ν’ αναρωτιέσαι: Δεν έχει αλλάξει τίποτα; Έχουμε στ’ αλήθεια μείνει τόσο πίσω; Δεν το πιστεύω αλλά δεν το αποκλείω κιόλας. Άκουσα και διάβασα για το «πρωτόγνωρο» της υπόθεσης, όμως κύριοι, μη γελιέστε. Δεν υπάρχει τίποτε πρωτόγνωρο.
Αντιθέτως υπάρχει μία βασική γονεϊκή αρχή, η οποία προσπαθεί –συχνά μάταια, με δεδομένο ότι και ο ίδιος ο γονέας συνιστά ζωντανή αντίφαση των δικών του σφαλμάτων– να ισορροπήσει ανάμεσα στην ελευθερία της προσωπικότητας και τον σεβασμό του άλλου. Ίσως κάποιος βιαστεί να σχολιάσει: «Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε», και θα έχει ένα δίκιο, με τη διαφορά ότι ταυτόχρονα θα δικαιώνει την παραπάνω θέση με την απλοϊκότητα της θεώρησής του και πολύ πιθανώς την αδιαφορία του. Εμένα η ζωή με έκανε να μην ελπίζω σε πολλά από έναν κεντρικό εκπαιδευτικό (ή άλλο) ελληνικό θεσμό, με μοναδική εξαίρεση τον άνθρωπο που από καθαρή τύχη θα βρεθεί να διδάξει κάτι χρήσιμο στο κάθε παιδί. Κατά συνέπεια, βάσιμα ελπίζω σοβαρά μόνο στον γονέα, ο οποίος θα ενδιαφερθεί, θα ρωτήσει, θα συνεργαστεί και τελικά θα δρομολογήσει πράγματα και καταστάσεις. Αυτή είναι η μοναδική ουσιαστική πρόληψη απέναντι στις παντός είδους βαρβαρότητες, αν και το ζητούμενο πάντοτε είναι να καταστεί συλλογική.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
