Μια μέρα της Μεγάλης βδομάδας πήραμε το Β5 λεωφορείο περίπου από την αρχή, την Αγία Παρασκευή. Σε αυτές τις γραμμές Β5 λεωφορείο, 14, Α8 τρόλεϊ κτ,λ που συνδέουν τα βόρεια προάστια με το κέντρο αλλά και τα Πατήσια και την Κυψέλη, ταξιδεύουν πολλοί αλλοδαποί, ως επί το πλείστον γυναίκες και δη Φιλιππινέζες. Αυτό το φαινόμενο είναι εντονότερο στις πρωινές ώρες και αργά τα απογεύματα. Νομίζω δεν χρειάζεται να το εξηγήσω, όλοι καταλαβαίνετε το λόγο. Κάθε Κυριακή δε που συνήθως έχουν το ρεπό τους γίνεται πασαρέλα με τις ωραίες εθνικές και παραδοσιακές τους ενδυμασίες. Άλλες ολόλευκες με σιρίτια και κεντήματα και άλλες πλουμιστές με φανταχτερά χρώματα και μαντήλια!

Αλλά ας επανέλθουμε στο συγκεκριμένο περιστατικό εκείνο το μεσημέρι. Το λεωφορείο ήταν σχεδόν άδειο, μπαίνουμε με την κυρά μου και καθόμαστε κάπου στη μέση. Ανοίγω διάπλατα την εφημερίδα μου και συνάμα παίζω και την κομπολογιά μου, την οποία πολύ γουστάρω έτσι πολύχρωμη που την έχω φτιάξει, όπως ακριβώς η ψυχή μας και τα απόνερά της, τα αισθήματα

Συχνές στάσεις, άλλοι κατεβαίνουν και άλλοι, περισσότεροι ανεβαίνουν. Όλοι βιαστικοί και αλαφιασμένοι. Με το παραμικρό ο ένας τα βάζει με τον άλλον. Προχώρα λίγο μέσα΄ από δω, μη σπρώχνεις από κει. Όλοι στην πρίζα. Η πεσμένη ψυχολογική κατάσταση, με τα σακιά, γιομάτα καημούς , ντέρτια και προβλήματα που κουβαλάμε στους ώμους μας, βγαίνει στην καθημερινή μας συμπεριφορά στους άλλους

Σε μια στάση μπαίνει μια κυρία, ηλικιωμένη αλλά κοτσονάτη και κάθεται ακριβώς μπροστά μας, στη θέση που της παραχώρησε ένας νέος. Δεν ξέρω γιατί αλλά μου τράβηξε την προσοχή και την παρατήρησα. Μαλλί κάτασπρο μεν αλλά κοντοκουρεμένο και γυαλιά λίγο ιδιόμορφα, κόκκινα. Γιαγιά σπιρτόζα από τους τύπους που δεν αφήνουν να πέσει τίποτα χάμου, όλα τα κόβουν και όλα τα μαχαιρώνουν . Ντάλε κουάλε!

8η στάση Χολαργού, 7η, 6η…….στάση Καρανίκα και μετά  από πολλά σταμάτα ξεκίνα μπαίνουμε στην Αλεξάνδρας. Ουρά τα αυτοκίνητα αλλά τι να κάνουμε; Μπορούμε να κάνουμε κι αλλιώς; Στάση Ιπποκράτους, ματσμουτσ  κατεβαίνει η Λένα, η κυρά μου που είπαμε, κι εγώ συνεχίζω παρέα με την κομπολογιά μου. Κρακ, κρούκοι χάντρες, πότε πάνω, πότε κάτω και ανάποδα. Τόσα χρόνια έχω γίνει εξπέρ.

Ξαφνικά η “γιαγιά” γυρίζει το κεφάλι της και μου λέει αρκετά επιβλητικά:

:Κύριε δε σταματάς αυτό τα πράγμα, μου σπάει τα νεύρα..

:Ποιο το κομπολογάκι;

:Τι κομπολογάκι αυτό είναι τεράστιο…

:Εντάξει κυρία μου εάν σε ενοχλεί τόσο πολύ το το φτωχό μου κομπολόι, θα το βάλλω στην τσέπη μου

Πρωτοφανής η δική μου συγκατάβαση και αντίδραση. Άλλοτε σε τέτοια αντιμετώπιση γίνομαι Τούρκος και τα τελευταία λόγια τα λέω πρώτα. Τι να κάνουμε τι λέω την…. αμαρτία μου. Είπαμε τα σακιά με τα ντέρτια και τους καημούς.

Κάτι με έτρωγε όμως και σε λιγάκι της λέω:

:Κυρία είσαι ευχαριστημένη τώρα ή μήπως σε πειράζει και τίποτα άλλο;

:Ναί κύριε με ενοχλεί και η φάτσα σου, που θέλεις να παραστήσεις τον Βενιζέλο ή τον διανοούμενο ….

:Βενιζέλος δεν είμαι σίγουρα, είμαι όμως διανοούμενος, της λέω κι εγώ  γελώντας έτσι για να τη τσιγκλήσω περισσότερο, είμαι καθηγητής Πανεπιστημίου στη Θεολογική σχολή.

:Πω πω Παναγία μου τι θωρούν τα μάτια μου… Μα καλά δεν ντρέπεστε κοτζάμ καθηγητής και μάλιστα κοντά στον Θεό και να βάφετε τα μαλλιά σας κορακί;  Γιατί δεν βάφετε και τα γένια σας που είναι ολόλευκα σαν βαμβάκι;

[Μετά τον αυθαίρετο τίτλο, στην Ελλάδα ότι δηλώσεις είσαι, όπως έλεγε ο μοναδικός Τσαρούχης, τώρα ομιλούμε στον πληθυντικό…]

Πάντως ήμουν έτοιμος να εκραγώ αλλά το έριξα στα γέλια…και της λέω:

:Εντάξει κυρά μου, Καλό Πάσχα να έχεις και Καλή Ανάσταση

Και τι μου απαντά, ενώ κατεβαίνω στη στάση “Πεδίον του Άρεως”;

:Αλλοίμονο εκεί που κρεμάγαν οι καπεταναίοι τ’ άρματα κρεμούν οι γύφτοι τα νταούλια

Αυτά λοιπόν, με τη διχρωμία των …τριχών, έχω βρει τον μπελά μου!

Φουριόζος πήγα μια βόλτα στο πάρκο, έτσι για να  ηρεμήσω…και έκανα την εξής σκέψη:

Ρε μπαγάσιδες θα πάω να τα βάψω τα μαλλιά όλα άσπρα, να δω τότε τι θα λέτε;

ΑΝΤΕ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!!!!

Θεόδωρος Κόλλιας

Συγγραφέας/Διαχειριστής του http://yannitsochori.blogspot.com/