Τo χρονογράφημα: Το πνεύμα των Χριστουγέννων

Την ακολουθούσα για ώρα με το βλέμμα μου. Εξάλλου, της πήρε κάμποση ώρα να κατέβει εκείνα τα σκαλιά. Κάποια στιγμή σκέφτηκα να σηκωθώ να την βοηθήσω, αφού απλώς περίμενα, αλλά ύστερα το μετάνιωσα γιατί ένας τέτοιος άνθρωπος δεν θα δεχόταν εύκολα βοήθεια. Μαρτυρούσες το θαυμαστό της πείσμα σε κάθε της βήμα. Εξάλλου, για την ηλικία της, τα κατάφερνε μια χαρά, έστω και σε «αργή κίνηση»… Ελπίζω μόνο να μην επιστρέψει από την ίδιο δρόμο, μουρμούρισα.

Όχι τίποτ’ άλλο. Κουβαλούσε κιόλα! Μία πλαστική σακούλα με ένα ταπεράκι και μία, μάλλον παιδική, κουβέρτα που την είχε στριμώξει σφιχτά, ανάμεσα στο χέρι και την μασχάλη της. Με τα πολλά πέρασε από εμπρός μου, με την αφεντιά μου να την καλημερίζει εγκάρδια. «Καλημέρα γιε μου. Να έχεις την υγειά σου. Να είσαι καλά. Χριστούγεννα έρχονται», αποκρίθηκε χαμογελώντας.  Λίγο πριν στρίψει την γωνία και την χάσω από τα μάτια μου, σταμάτησε. Φυσιολογικά υπέθεσα ότι θέλησε να πάρει μια ανάσα προτού συνεχίσει. Όμως εκείνη μιλούσε, γελούσε, και ξαφνικά είχε τα χέρια της ελεύθερα. Σηκώθηκα να δω τι συνέβαινε και αυτό που είδα, ήταν μία από τις πιο όμορφες εικόνες που έχω αντικρύσει ποτέ.

Στ’ αλήθεια, έμοιαζε να έχει βγει από την μεγάλη οθόνη. Τόσο ιδανική σε σκηνοθεσία και σε ερμηνεία, και κυρίως τόσο ουσιαστική σε περιεχόμενο. Μόνο που αυτή τη φορά, η ζωή μιμούνταν την τέχνη, εφόσον δεν υπήρχε τίποτε ψεύτικο, τίποτε στημένο, τίποτε υποκριτικό ανάμεσα σε αυτήν την καλοσυνάτη γριούλα και τον ρακένδυτο άνδρα, ο οποίος της μιλούσε με θέρμη από το πεζοδρόμιο όπου καθόταν. Μέσα στο τάπερ, είχε βάλει μελομακάρονα και κουραμπιέδες που είχε φτιάξει για να φιλέψει τα παιδιά μέρες που έρχονται, και την κουβέρτα  την έφερε γιατί πιάσανε τα κρύα ξαφνικά και σκέφτηκε ότι μπορεί να μην τον έφταναν τα σκεπάσματά του. Ρωτώντας αργότερα στην γειτονιά, έμαθα πως η σπλαχνική γριούλα είχε αποπειραθεί στο παρελθόν να τον βοηθήσει, εξασφαλίζοντάς του μία θέση σε κάποιο ίδρυμα όπου τουλάχιστον θα μπορούσε να περνά ήσυχα και ζεστά τις νύχτες του, αλλά ο ίδιος ήταν ανένδοτος. Γι’ αυτό τον βοηθούσε όπως κι όποτε μπορούσε. Αυτό είναι το πνεύμα των Χριστουγέννων. Μην το αναζητάτε σε γκαλά και στις απαστράπτουσες πρέσβειρες της φιλανθρωπίας που και αυτήν την χρονιά ετοιμάζονται να λάμψουν για τα φλας των φωτογράφων. Το πνεύμα των Χριστουγέννων τριγυρνά έξω από την πόρτα σας. Στο πεζοδρόμιο.