Τo χρονογράφημα: Στους μισαλλόδοξους δρόμους της προσφυγιάς

Με ενδιαφέρει μόνο και πάνω απ’ όλα κατάντικρυ στο κακό που ξεχειλίζει να ορθωθεί ένα ρωμαλέο μέτωπο του καλού, του ορθολογικού, της συμπάθειας και της ανθρωπιάς.

Οι κλιμακούμενες ξενοφοβικές ή ρατσιστικές αντιδράσεις σε χωριά, σχολεία, πόλεις, σε τηλεπαράθυρα, δεν με ανησυχούν πια, δεν με εξοργίζουν· με παγώνουν. Παγώνει το αίμα μου καθώς συνειδητοποιώ ότι o πιο μοχθηρός αταβισμός, ο κρυμμένος ή μεταμφιεσμένος ζόφος, απλώνεται σαν ομίχλη και κυριεύει μυαλά, ψυχές, σχολεία και πλατείες, ενόσω, δημόσιοι τζουτζέδες μιζάρουν, συδαυλίζουν, χειροκροτούν, επαυξάνουν.

Ανήσυχοι γηγενείς, αυτόχθονες βεβαιωμένοι, εξορμούν και καυχώνται ότι θα μπορούσαν να σφάξουν γυναικόπαιδα, μαθητές διαδηλώνουν κατά συμμαθητών προσφύγων, μάγκες απειλούν να στήσουν ψησταριές με χοιρινά, κοινοτάρχες και ηλικιωμένοι ανησυχούν και ενίστανται με «όσα βλέπουν για τους πρόσφυγες στην τηλεόραση», βουλευτές και αιρετοί σπεύδουν να αβγατίσουν ψήφους άνευ ελέου, μόνον διά φόβου και μισαλλοδοξίας, επικαλούνται την καθαρότητα του αίματος και του χώματος.

«Φυλάξτε επιτέλους τα σύνορά μας, ενισχύστε τις δυνάμεις, απαιτήστε κι άλλες δυνάμεις της Frontex» είπε μεταξύ άλλων σε εξαιρετικά επιτακτικό τόνο στη Βουλή η πρόεδρος του Κινήματος Αλλαγής Φώφη Γεννηματά κουνώντας -υποτίθεται- το δάχτυλο στην Ευρώπη.

Η ρητορική περί «αποτελεσματικότερης φύλαξης των συνόρων» σε συνδυασμό με την λογική της «αποτροπής», η οποία παραπέμπει στην επίσης παράνομη πρακτική του λεγόμενου «push back»*, η οποία, ειδικά σε ό,τι αφορά στα θαλάσσια σύνορα, απειλεί την ίδια την ανθρώπινη ζωή.

Όμως το ίδιο έργο γυρίζεται κάθε μέρα, κυρίαρχο, ορμητικό, στη Γηραιά Ήπειρο  εκεί όπου  ξανθοί καθολικοί φονταμενταλιστές υψώνουν ηλεκτροφράχτες, εκεί όπου μέμφονται ακόμη την Ελλάδα που δεν πνίγει, δεν βουλιάζει, δεν σκοτώνει αλλόφυλα γυναικόπαιδα, σε αυτή την υποκριτική ένοχη Ευρώπη με καλοθαμμένες και απόμακρες, εξόριστες, τις μνήμες των γκέτο, των διωγμών, των νυχτερινών τρένων, των μαζικών εκτοπίσεων, της συστηματικής εξόντωσης Εβραίων, Ρομά, Σλάβων, ομοφυλόφιλων, ετερόδοξων.

Δεν μου αρκεί να μέμφομαι τους πολιτικούς ή οποιονδήποτε αντίπαλο δεν είναι εχθρός. Με ενδιαφέρει να ανασχεθεί το κακό που ξεχειλίζει απενοχοποιημένο, φυσικό, αυθόρμητο, νόμιμο, ανατριχιαστικά κοινότοπο. Ναι, ξέρω, η Δεξιά τζογάρισε πάνω στον φόβο και την ανασφάλεια· ναι, είπε τεράστια ψέματα για το Προσφυγικό. Δεν μου αρκεί όμως η καταλαλιά, δεν τη θέλω καν, με αρρωσταίνει· η χώρα απειλείται με κοινωνική διολίσθηση, με ανάφλεξη, και δευτερευόντως με διεθνή καταισχύνη. Με ενδιαφέρει μόνο και πάνω απ’ όλα κατάντικρυ στο κακό που ξεχειλίζει να ορθωθεί ένα ρωμαλέο μέτωπο του καλού, του ορθολογικού, της συμπάθειας και της ανθρωπιάς.

Γι’ αυτό δεν δικάζω προθέσεις, δεν ψειρίζω ερμηνείες που ήδη τις ξέρω, όταν ακούω την Ντόρα Μπακογιάννη να αποδοκιμάζει τους αηδείς ακραίους του κόμματός της και να υψώνει φωνή φιλότιμου και λογικής, όταν ακούω τον Κώστα Καραμανλή από το Λονδίνο να καταγράφει νηφάλια και συνετά το Προσφυγικό στις πραγματικές του διαστάσεις, δηλαδή ως φαινόμενο παγκόσμιο και διαρκές, δυσεπίλυτο, όχι τοπικό και διαχειρίσιμο με τσαμπουκά.

Απέναντι στη γενικευμένη δηλητηρίαση που απειλεί τη κοινωνία μας, οι δυνάμεις της δημοκρατίας και της ανθρωπιάς ας παραμερίσουν προσώρας τις υπαρκτές και βαθιές διαφορές, αυτές δεν χάνονται, εδώ θα είναι πάντα. Για να ταφεί ο σπόρος της κακίας , το καλό πρέπει να φανεί υπέρτερο, να υπάρξει.