Δεν είναι πλέον να ανοίγεις υπολογιστή, ράδιο, εφημερίδα (!) ή τηλεόραση! Το μόνο που μαρτυράς τις τελευταίες εβδομάδες είναι μία διαρκής ανακύκλωση των αρνητικών μεγεθών και της απελπισίας. Η κατάσταση θυμίζει εκείνο το παλιό αμερικάνικο ρητό, που έλεγε πως το μόνο σίγουρο στη ζωή είναι ο θάνατος και οι φόροι. Και να ‘ταν μόνο αυτά; Αμ δε! Ήρθε να προστεθεί και το κύμα των ανατιμήσεων. Τι κύμα δηλαδή, εδώ μιλάμε για τσουνάμι κανονικότατο! Αυξάνονται τα καύσιμα, αυξάνεται η ενέργεια, αυξάνονται οι πρώτες ύλες, αυξάνονται τα ενοίκια, ρε σεις, μέχρι και το σουβλάκι αυξάνεται. Το περιμένατε εσείς αυτό από το σουβλάκι; Γιατί, να σας πω τη μαύρη μου αλήθεια, εγώ δεν το περίμενα…

Σου λέει γεγονός λογικό. Λογικότατον! Εφόσον αυξάνονται οι πρώτες ύλες, θα αυξηθεί και το σουβλάκι. Κι αυτό το τόσο ταπεινό και λαϊκό έδεσμα, από ύλες φτιάχνεται, όπως και το προσφιλές μας τυλιχτό. Από αλεύρι, κρέας, πατάτα, κρεμμύδι (για τους μερακλήδες), ντομάτα και τζατζίκι. Μόνο που δεν μου κάθεται καλά βρε παιδί μου. Τόσα χρόνια, δεκαετίες ολόκληρες που έχω γράψει στο κοντέρ του εθνικού μας φρενοκομείου, είχα συνηθίσει να ακριβαίνουν τα ποτά, τα τσιγάρακι ο καφές, ή ο καφές και τα τσιγάρα. Τα ποτά τα έχουμε κόψει αιώνες τώρα, τα τσιγάρα πρόσφατα, το μόνο δηλαδή που έχει μείνει είναι ο καφές. Αυτόν δεν τον κόψαμε ακόμα ευτυχώς.

Αν πιστέψουμε ωστόσο τα ρεπορτάζ, θα αναγκαστούμε να κόψουμε και το σουβλάκι, διότι σου λέει το ντόμινο των ανατιμήσεων αύξησε τη μέση τιμή πώλησης στα καταστήματα. Έτσι, το τυλιχτό σουβλάκι από 2,30 πήγε 2,80 ευρώ, το σκέτο καλαμάκι από 1,60 πήγε 1,90, ενώ η μερίδα γύρος σκαρφάλωσε από 7,10 στα 7,40 ευρώ. Κι αυτά για τα απλά παρασκευάσματα, γιατί άμα είσαι γκουρμέ τύπος, και έχεις γυναίκα και κανά δύο παιδιά, και θες και τις πατάτες, θες και τη χωριάτικη, θες και τα αναψυκτικά, θα πληρώσεις 16% ακριβότερα το ντελίβερι, ήτοι, 30,80, από 26,50 ευρώ. Θυμάμαι μία εποχή που με κάτι παραπάνω από ένα τριαντάρι καλότρωγες στα πολλά από τα παραθαλάσσια εστιατόρια της περιοχής.

Περασμένα μεγαλεία, θα μου πεις… Και γω πάλι θα σου πω, ότι ο χρόνος είναι μεγάλος δάσκαλός, κι όσο πιο πίσω σκάβεις, όσο πιο πολύ ανασύρεις τα θραύσματα της μνήμης από τα αφανή βάθη του νου, τόσο περισσότερο αναπολείς μία εποχή που έμοιαζε πιο απλή, αν και όχι απαραίτητα πιο εύκολη. Αυτό είναι που με ενοχλεί περισσότερο. Δε νοσταλγώ, επειδή τα πράγματα ήταν πιο εύκολα, αλλά επειδή μου είναι πιο δύσκολο να καταλάβω – παρόλη την υποτιθέμενη σοφία– τις μοίρες που κυβερνούν τούτο τον κόσμο. Γνωρίζω ανθρώπους, μάλλον γνώριζα ανθρώπους, που μεγάλωσαν με μία ντομάτα στη μέση, λίγες ελιές, λίγη φέτα και ένα καρβέλι ψωμί. Σήμερα οι απαιτήσεις έχουν αλλάξει παρότι οι βιολογικές ανάγκες παραμένουν κατά βάση ίδιες.

Δεν ξέρω πια που πορεύεται αυτός ο κόσμος, και πολύ περισσότερο που πορεύεται αυτή η χώρα. Ένα είναι βέβαιο: Αν μέχρι και το σουβλάκι μετατραπεί σταδιακά σε ένα ακόμη είδος πολυτελείας για μία οικογένεια ή και για έναν άνθρωπο, τότε τα πράγματα είναι μάλλον σοβαρά. Καλά τα φασολάκια, καλή και η φακή, αγία η εθνική μας φασουλάδα, θεϊκή η σαρδέλα, αλλά διάολε, μία στο τόσο επιβάλλεται ως άγραφο δικαίωμα στον κάτοικο αυτού του έρμου του τόπου να έχει τη δυνατότητα να πληρώσει για ένα σουβλάκι. Ας είναι μόνο ένα, κι ας μην είναι και γκουρμέ.

Υστερόγραφο

Την Πέμπτη 16 Σεπτεμβρίου η μητέρα του καλαθοσφαιριστή του ΝΒΑ Γιάννη Αντετοκούμπο  και ο αδερφός του πολιτογραφήθηκαν τιμητικά Έλληνες πολίτες σε μία τελετή παρουσία και του πρωθυπουργού, Κυριάκου Μητσοτάκη, ο οποίος δήλωσε για το γεγονός «στο πρόσωπό σας βλέπουμε την Ελλάδα που θέλουμε».

Δεν είναι τυχαίο, ότι, με… σουβλάκια γιόρτασαν την απόκτηση της ελληνικής ιθαγένειας.