Το χρονογράφημα: Πέντε λεπτά ακόμα
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”114273″ img_size=”full”][vc_column_text]Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην το έχει πει. Κυρίως το ακούς από τα μικρά ή και όχι τόσο μικρά παιδιά. Βαράνε ξυπνητήρια, τι ξυπνητήρια δηλαδή, καμπάνες της μητρόπολης βαράνε, κι αυτά τα σκασμένα εκεί, αγκαλιά με το μαξιλάρι. Λες και είναι η σχεδία με την οποία ταξιδεύουν πάνω στα ορμητικά ρεύματα των ονείρων. «Σήκω παιδί μου. Σήκω σε παρακαλώ. Σήκω ρε να πας στο σχολείο σου». «Όχι τώρα, σε λίγο. Σε πέντε λεπτά!». Πέντε λεπτά ακόμα. Ολόκληρη ιστορία για πέντε λεπτά που μπορεί να μην είναι καν πέντε, ή ακόμη κι αν είναι , δεν αλλάζει δραματικά κάτι. Δεν έσωσε κανένας το ύπνο του για πέντε λεπτά. Δεν άλλαξε κάτι σε σχέση με την ξεκούραση του μυαλού ή του σώματός του. Κι όμως το ζητά. Το ερώτημα είναι το γιατί.
Εκείνη την στιγμή που διατυπώνεται το αίτημα, έχουμε συνείδηση. Έχουμε ήδη την εποπτεία της κατάστασης, τα δεδομένα, την εικόνα της πραγματικότητας και των αναγκαιοτήτων της. Ωστόσο υπερισχύει η επιθυμία να εκβιάσουμε την παραμονή μας στον κόσμο των ονείρων, να μην σταματήσει έτσι άδοξα αυτή η περιπλάνηση σε έναν κόσμο όπου ουσιαστικά δεν υπάρχει βαρύτητα και οι αλλαγές στην ψυχική μας σύνθεση είναι ταχύτατες. Πέντε λεπτά ακόμα λοιπόν, να διατηρηθεί λίγο ακόμη το απατηλό. Πέντε λεπτά ακόμα, που δεν είμαστε υποχρεωμένοι να αντιμετωπίσουμε τους πάντες και τα πάντα. Γι’ αυτό ίσως και ο ύπνος περιγράφεται συχνά σαν ένας μικρός θάνατος.
Κάπως έτσι μου μοιάζει στην παρούσα φάση και η κοινωνία μας. Χτυπάνε καμπανάκια, όμως εκείνη ζητά την μία παράταση μετά την άλλη. Προχωρά σε επαναλαμβανόμενη αναίρεση του ξυπνητηριού, όπως σημειώνεται χαρακτηριστικά στις αφυπνίσεις των κινητών μας τηλεφώνων. Δεν είναι ότι δεν ξέρει. Δεν θέλει να ξέρει! Εν μέσω μίας νέας, βαθύτερης υφεσιακής περιόδου που μόλις ξεκίνησε αλλά και της κατακόρυφης υποβάθμισης της έννοιας της πολιτικής διακυβέρνησης, ο κόσμος δείχνει εμφανή σημάδια άρνησης της πολιτικής πραγματικότητας. Αναγνωρίζεται δηλαδή μία εκτεταμένη απροθυμία ενασχόλησης σε σχέση με κάθε τι που έχει να κάνει με τον σχολιασμό και θα λέγαμε τον καθημερινό κοινωνικό έλεγχο της εξουσίας. Και αυτή είναι μία νέα κατάσταση που οφείλει να τύχει επισήμανσης και μελέτης, καθώς συνιστά τεκμήριο για την επόμενη μέρα.
Ίσως να είναι και αποστροφή, κι όχι απλώς απροθυμία. Κάπου δηλαδή, ένα τουλάχιστον κομμάτι του κόσμου, δείχνει αηδιασμένο με όσα συμβαίνουν. Μπούχτισε από τα πολλά τα ψέματα, τον εμπαιγμό, την ασύλληπτη και πέρα από κάθε φαντασία κατάχρηση της εξουσίας και της ιδιοκτησιακής της αντίληψης για το κράτος. Κανονικά η εξουσία είναι δανεική. Λαός δίνει και λαός παίρνει, θα μπορούσε να είναι παραφράζοντας το γνωστό γνωμικό η σύνοψη της λειτουργίας του πολιτεύματός μας. Αλλά όχι εδώ, όχι τώρα και σίγουρα όχι με αυτούς. Τα ξέρει ο λαός όλα αυτά, δεν είναι ότι δεν τα ξέρει. Απλώς κουράστηκε.
Βέβαια, αυτού του είδους η κόπωση δεν αντιμετωπίζεται με αναβολές. Οι αναβολές και αναιρέσεις δεν οδηγούν πουθενά, παρά μόνο επιτείνουν το κακό και την διάρκειά του. Και τι να πεις όμως; Ξυπνήστε; Θα σε κοιτάξουν με ύφος όλο ειρωνεία και εδώ που τα λέμε θα έχουν κι ένα δίκιο. Κουράστηκε ο κόσμος. Τα βαρέθηκε όλα. Σιχτίρισε με την κατάντια του και με όλους αυτούς που τον έφεραν ως εδώ, χωρίς τούτο να σημαίνει ότι δεν φέρει και ο ίδιος το δικό του μερίδιο ευθύνης. Δεν αδιαφορεί, αλλά αποστασιοποιείται συνειδητά από την πολιτική σφαίρα της δημόσιας ζωής, μία εξέλιξη η οποία δυστυχώς ενέχει πολλούς κινδύνους. Πάρα πολλούς κινδύνους.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
