Το χρονογράφημα: «Νικητές και ηττημένοι»
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”62401″ img_size=”full”][vc_column_text]Κάθε χρονιά, μόλις ανακοινωθούν οι βάσεις εισαγωγής στις σχολές, η σκέψη μου πηγαίνει στους «ηττημένους» ή στους «χαμένους». Η μεταχείριση των άνωθεν όρων νομιμοποιείται διπλά, αφενός από το γεγονός ότι αφού υπάρχουν «νικητές», θα υπάρχουν και χαμένοι, και αφετέρου από την ίδια την φύση του συστήματος εισαγωγής. Νικητές και ηττημένους έχει η ρουλέτα, όπου οι παίχτες ποντάρουν στον αριθμό που θα κάτσει η μπίλια. Έτσι είναι και η συμπλήρωση ενός μηχανογραφικού. Κάνεις τον σταυρό σου να περάσεις εκεί που θες κι ο θεός βοηθός. Ας ευχηθούμε λοιπόν αρχικά, κάποια στιγμή να καταργηθεί το σύστημα «τζόκερ».
Μέχρι τότε θα υπάρχουν νικητές και ηττημένοι, παρότι ειδικά φέτος πέρασαν σε κάποια σχολή πάρα πολλοί μαθητές, οι οποίοι έγραψαν μόνο το όνομά τους. Συγκεκριμένα, τέσσερις στους δέκα, πέτυχαν με συνολική βαθμολογία κάτω της βάσης του δέκα. Και καλώς πέρασαν, καθώς σε αντίθεση με τους θιασώτες της υποτιθέμενης αριστείας, αδυνατώ να αντιληφθώ σε τι θα βοηθούσε να επέστρεφαν άπραγοι στο σπίτι τους. Που ξέρει κανείς; Ίσως κάποιοι να πάνε εκεί που πέρασαν και ίσως να γίνουν και καλοί φοιτητές. Ίσως μάλιστα να το κάνουν και επάγγελμα και να είναι σε θέση να βγάλουν τα προς το ζην. Ποιος μπορεί να προβλέψει τις άπειρες διαδρομές των ανθρώπων μέσα σε αυτό το χάος;
Από την άλλη πλευρά, αξίζουν ασφαλώς πολλά συγχαρητήρια σε εκείνους και σε εκείνες που μελέτησαν σκληρά αυτή τη χρονιά, είτε τελικά πέρασαν εκεί που επιθυμούσαν, είτε όχι. Σε όλα αυτά τα παιδιά, το μήνυμα είναι πως πρόκειται για βάσεις εισαγωγής, όχι ζωής. Γιατί εμείς ως μεγαλύτεροι γνωρίζουμε καλά πως η ζωή ενός ανθρώπου δεν κρίνεται από μία εξέταση, όσο σημαντική κι αν θεωρεί ότι είναι. Στη ζωή εξετάσεις δίνει κανείς κάθε μέρα, και κάθε μέρα κρίνεται και διαμορφώνεται το συνολικό αποτέλεσμα της πορείας του. Όλα αυτά τα χρόνια, έχω δει παιδιά να κλαίνε, να φωνάζουν, ακόμη και να λιποθυμούν από την αγωνία, το άγχος ή την απογοήτευση. Ειδικά αυτή την χρονιά, είναι διπλά άξια συγχαρητηρίων με αυτά που βίωσαν. Ας μην λησμονούμε τις πρακτικές συνέπειες, όσο και την ψυχολογική πίεση που επέφερε το lockdown.
Δυστυχώς αυτή η πίεση θα συνεχιστεί, προς όλες τις κατευθύνσεις και βέβαια στους φοιτητές, στους οποίους το βάρος είναι ακόμη μεγαλύτερο και η ανασφάλεια σε σχέση με τον μέλλον, ακόμη πιο έντονη. Σε λίγες μέρες μπαίνει ο Σεπτέμβρης, ένας μήνας τον οποίο, δεδομένων των ακραίων συνθηκών, «φοβόμασταν». Οι εκτιμήσεις για την ύφεση και την ανεργία είναι αποκαρδιωτικές. Παράλληλα, καθημερινά καθίσταται όλο και πιο σαφές ότι ο κορονοϊός θα είναι μαζί μας για αρκετό καιρό ακόμα, όπως και τα μέτρα με την εκτεταμένη χρήση μάσκας, την τήρηση των αποστάσεων κλπ. Εν μέσω αυτού του νοσηρού (το λιγότερο που μπορεί να πει κανείς) κλίματος, τα νέα παιδιά ξεκινούν την σταδιοδρομία τους, δίχως να ξέρουν τι τους περιμένει.
Θα πρέπει λοιπόν να αλλάξουν άρδην το σκεπτικό τους, τον τρόπο με τον οποίο βλέπουν τα πράγματα. Όλοι οφείλουμε να αλλάξουμε το σκεπτικό μας. Είμαστε σε θέση να σχεδιάζουμε το μέλλον με προοπτική χρόνων; Ασφαλώς και όχι. Τότε θα παλεύουμε την κάθε μέρα, αντλώντας δύναμη από τα αποτελέσματα του ημερήσιου κόπου μας. Κάθε μέρα είναι και μία μικρή μάχη. Κι αν χθες κάποιοι ένιωσαν χαμένοι ή ηττημένοι, ας μην λησμονούν ότι αύριο τους περιμένει μία καινούργια πρόκληση. Απολαύστε λοιπόν την ζωή. Είναι άλλωστε ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή…[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
