Κατέβαιναν τον δρόμο γελώντας και οι τρεις. Δύο γονείς με το παιδάκι τους, που είχε μασκαρευτεί, καθοδόν μάλλον για κάποιο παιδικό πάρτι μασκέ. Ο μικρός έλαμπε από ευτυχία και πράγματι, τι πιο ευτυχισμένο από το να πηγαίνεις να παίξεις με τους φίλους σου μαζί με τους ανθρώπους που αγαπάς περισσότερο από οτιδήποτε στον κόσμο. Κάθε λίγο και λιγάκι ο μικρός φώναζε «λακκούβα» και τότε οι γονείς του τον σήκωναν ψηλά στον αέρα. Σκέφτηκα πως σε κάτι τέτοιες στιγμές θα ήταν ωραίο ο χρόνος να σταματάει για λίγο. Κάπως έτσι η Άνοιξη εισέβαλλε στην ζωή (μας), υποσχόμενη μεγάλες συγκινήσεις για την συνέχεια.

Το πρώτο σαββατοκύριακο του Μάρτη ξημέρωσε με άφθονη λιακάδα και την μυρωδιά του φρεσκοκομμένου καφέ να αναδίδεται σε όλα τα μήκη και πλάτη της μικρής πλατείας. Εδώ η ζωή σήμερα είχε τον δικό της ρυθμό και θα τον ακολουθούσες ήθελες δεν ήθελες. Έτσι και εγώ, παρότι δεν το είχα προγραμματίσει, κάθισα να πάρω ένα καφέ, παρατηρώντας για δεύτερη συνεχόμενη μέρα πόσο απλός και όμορφος μπορεί να είναι ο κόσμος μερικές φορές. Νεαρές κοπέλες και παιδιά έπιναν και αυτά τον καφέ τους φορώντας ξεφτισμένα τζιν και λεπτά φανελάκια, ενώ ρουφούσαν λαίμαργα το ένα τσιγάρο μετά το άλλο. Θαρρείς πως είχαν τόση ζωή μέσα τους που δεν τους άγγιζε ο θάνατος που εισέπνεαν…

Η Κυριακή μας βρήκε να τσιμπολογάμε και να γευόμαστε εκλεκτούς μεζέδες στη σκιά των καλαμιών και μιας λυγερόκορμης αμυγδαλιάς που άνθιζε ακόμη κάτω από τις διστακτικές ακτίνες του ήλιου. Τα σύννεφα απλώς παρέτειναν το αναπόφευκτο. Η Άνοιξη ήταν ήδη εδώ και μοσχοβολούσε γύρω μας, μέσα μας. Το ίδιο κι ο ξυλόφουρνος που έψηνε καρτερικά το σφαχτάρι μας. Ένιωθα ευλογημένος και βαθιά ευγνώμον γι’ αυτό το τριήμερο, για την Άνοιξη, για τα αγαπημένα μου πρόσωπα και τους φίλους μου που ήταν στο πλάι μου και κάθονταν εκεί, σε εκείνο το σημείο, εκείνη την στιγμή, μαζί μου. Σήκωσα το ποτήρι μου που έσταζε Αυγουστιάτη κι ευχήθηκα να είμαστε όλοι καλά και να έχουμε καλή Άνοιξη. Αυτό είναι το δικό μας Spring festival.