Τo χρονογράφημα: Μελαγχολίες του Σεπτέμβρη

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”95863″ img_size=”full”][vc_column_text]

Οι μικρές γλυκιές παρηγοριές, για την απώλεια του θέρους

Ήταν μία Κυριακή σαν όλες τις άλλες. Ήλιος, ζέστη και αλμύρα, που ταξίδευε με τον αέρα, αφήνοντας παντού τα αποτυπώματα της θάλασσας. Μόνο που ο αέρας ήταν ασυνήθιστα ζωηρός, για την εποχή δηλαδή. Εποχή… Κοιτάζω κάτω και δεξιά στον υπολογιστή και αντικρίζω την αδήριτη αλήθεια του ανθρώπινου χρόνου: 1/9/2019. Το περίμενες… Δεν μπορείς να πεις ότι σου ήρθε ξαφνικό. Αφού κάθε χρόνο, αμέσως μετά τον δεκαπενταύγουστο, επαναλαμβάνεται πάντα η ίδια ιστορία. Ένας μικρός πνιχτός αναστεναγμός, αναμεμειγμένος με καπνό στριφτού τσιγάρου, και μια μάλλον υπερβολικά απαισιόδοξη για την συγκυρία διαπίστωση: «Αχ… Πάει κι αυτό το καλοκαίρι». Κι ας έχουμε περάσει μόλις μετά βίας –καθότι ο Αύγουστος μετρά 31 ημέρες– τα μισά του μηνός.

Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί μας καταλαμβάνει έτσι απότομα η μελαγχολία, σα να χτυπά κάποιο βιολογικό ρολόι, προγραμματισμένο να σημάνει πρόωρο του τέλος του θερινού ονείρου. Το ξυπνητήρι φταίει, όχι η ώρα, Γι’ αυτό και εγώ αποφάσισα πριν από χρόνια, πως όταν οι άλλοι ξυπνούν «τρομαγμένοι», εγώ θα συνεχίσω να ονειρεύομαι. Εξάλλου, δεν έχει έρθει ακόμα η ώρα να ξυπνήσω, αλλά ακόμη και σήμερα, που βρισκόμαστε πλέον στην επικράτεια του φθινοπώρου, οι μέρες είναι γλυκές, και οι γεύσεις που σκαρφίζονται οι άνθρωποι, θαρρείς για να παρηγορηθούν για την απώλεια του θέρους, ακόμα πιο γλυκές.

Απ’ όλα τα χρώματα και τ’ αρώματα, απ’ όλες τις γεύσεις και τις μεθυστικές οσμές, απ’ όλες τις εικόνες που θέλω να κρατήσω μαζί μέχρι να έρθει ο χειμώνας, είναι ό,τι έχει να κάνει με τον τρύγο. Τις παλιές εποχές ο τρύγος ήταν γιορτή. Το ξέρουμε από τις γραπτές μαρτυρίες αλλά και από τις ιστορίες που έλεγαν οι γιαγιάδες. Έκοβαν τα σταφύλια κι ύστερα, μαζευόντουσαν όλοι για να τα πατήσουν. Έπιναν, έτρωγαν και έλεγαν χωρατά. Δεν στενοχωριόταν κανείς για το καλοκαίρι, γιατί είχαν καταλάβει πως αυτό που μετράει ήταν να έχουν την υγειά τους και να έχουν ο ένας τον άλλον. Κι αν τα πράγματα δυσκόλευαν μέσα στην χρονιά, είχαν μπόλικο κρασί και τσίπουρο για να πνίξουν τα σεκλέτια τους, και μαρμελάδες για να γλυκάνουν τον πόνο τους.

Αν δεν υπήρχε το μινόρε, δεν θα μπορούσαμε να εκτιμήσουμε το ματζόρε. Αν δεν υπήρχε η βροχή, δεν θα χαιρόμασταν τόσο με τον ήλιο. Κι αν δεν υπήρχε η παύση, δεν θα υπήρχε ούτε και μουσική. Ο χρόνος έχει τέσσερις εποχές και η ζωή ακόμη περισσότερες. Κάθε μία έχει τη δική της αξία. Κάθε μία συνθέτει αυτό το υπέροχο παζλ που ονομάζεται άνθρωπος.

Ξανθά και μαύρα δάκρυα κρεμασμένα στα κλήματα, να σπιθίζουν στον ήλιο χαλάλι το σκάψιμο, το κλάδεμα, το βλαστολόγημα, το ράντισμα -με την παλιά χάλκινη μηχανή πλάτης- από στουμπισμένη γαλαζόπετρα.

Μέρες τρύγου με κόσμο πολύ -θέρος, τρύγος, πόλεμος- μούστος για μουσταλευριά και σιουμπέκια, πετιμέζι για τηγανίτες, κρασί για βάλσαμο, ρακί για την καρδιά και μεταβγαλμένη για βεντούζες. Κρανία ζιούλες για φάγωμα, ποτό και μαρμελάδα. Μαύρα βατόμουρα για ποτό κι όταν βράζουν για μαρμελάδα αχνίζει το σπίτι κι οι αρκούδες ανοίγουν τα ρουθούνια τους τρελαμένες. Χελιδόνια στα σύρματα του τηλεγράφου έτοιμα για αποδημία, μελαγχολικές νότες στο πεντάγραμμο του αποχωρισμού

Τάσος Πορφύρης, Οι δώδεκα ανάσες του χρόνου – μηνολόγιο[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]