Του Χρήστου Μαχαίρα

Η σχέση του ΠΑΣΟΚ µε τη Νέα ∆ηµοκρατία είναι µια παλιά και πονεµένη ιστορία. Κόµµατα και τα δύο που διαχειρίστηκαν την κρίση, πότε µαζί και πότε χώρια, πλήρωσαν άνισα το κόστος της. Η συντηρητική παράταξη βγήκε από τη µάχη λαβωµένη, αλλά ικανή, όπως αποδεικνύεται, να ανακάµπτει, ο χώρος του ΠΑΣΟΚ -υπό το κέλυφος του Κινήµατος Αλλαγής πλέον- µάχεται να γλιτώσει από τη Σκύλλα χωρίς να τον καταπιεί η Χάρυβδις του νέου διπολισµού.

Η βόμβα της κρίσης

Ηταν νοµοτελειακή, άραγε, αυτή η εξέλιξη ή θα µπορούσε να αποτραπεί; Η πιο διαδεδοµένη προσέγγιση στον χώρο του Κινήµατος Αλλαγής εµφανίζει ως αιτία της εξαέρωσης των ποσοστών τού κάποτε κραταιού ΠΑΣΟΚ το γεγονός ότι, για να σώσει τη χώρα από τη βόµβα που έσκασε στα χέρια του, αναγκάστηκε να πάρει µέτρα αντιδηµοφιλή και δυσάρεστα – να διαρρήξει, µε άλλα λόγια, τη σχέση µε την εκλογική και κοινωνική του βάση. Αν είναι έτσι, όµως, αν το «pasokification» οφείλεται στη διάψευση των προσδοκιών του ακροατηρίου της Κεντροαριστεράς, γιατί δεν συνέβη άραγε το ίδιο µε τον ΣΥΡΙΖΑ;

Γιατί δεν εγκατέλειψαν το σκάφος το 2015 πλήρωµα και επιβάτες, όταν ο Τσίπρας έστριψε βίαια το τιµόνι και άλλαξε πορεία, και -ακόµα περισσότερο- γιατί δεν το εγκαταλείπουν τώρα µαζικά, που ο ΣΥΡΙΖΑ πληρώνει το κόστος των απογοητεύσεων τις οποίες γεννά η διαχείριση της εξουσίας, διατηρώντας, ωστόσο, εξαιρετικά υψηλά ποσοστά; Μια απάντηση θα ήταν, ενδεχοµένως, ότι σε ένα πολιτικό σύστηµα κατεξοχήν διπολικό, όπως ήταν αυτό που έθρεψε η Μεταπολίτευση, οι µεγάλες πολιτικές οικογένειες, ασχέτως του αν βρίσκονταν στην κυβέρνηση ή στην αντιπολίτευση, συγκρατούσαν τα µέλη τους, αναπαράγοντας διαρκώς την αντίθεση «συντήρηση – πρόοδος», µε το περιεχόµενο που έδινε φυσικά ο κάθε πόλος στις δύο έννοιες.

Το αντι-ΣΥΡΙΖΑ μπλοκ 

Το έκανε αυτό το ΠΑΣΟΚ ως Ελιά ή ως ∆ηµοκρατική Συµπαράταξη; Το επιχειρεί σήµερα το Κίνηµα Αλλαγής; Η αλήθεια είναι ότι η εποχή των µνηµονίων παραµόρφωσε τις κλασικές πολιτικές πολώσεις και στη θέση της διαχωριστικής γραµµής που τέµνει τη ∆εξιά από την Αριστερά τοποθέτησε το δίπολο µνηµόνιο – αντιµνηµόνιο. Σήµερα, όµως, που τα προγράµµατα είναι παρελθόν και η πολιτική τάξη µοιάζει να αποκαθίσταται, ο χώρος του Κινήµατος Αλλαγής εξακολουθεί να αντιλαµβάνεται τον εαυτό του ως µέλος ενός ευρύτερου συνασπισµού που µοιάζει να ζει για να γιορτάσει τη συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ.

Και είναι αυτή η επιλογή που αποξενώνει το ΚΙΝΑΛ από ευρύτατα τµήµατα της Κεντροαριστεράς, καθώς -πέρα από ρητορικές εξάρσεις- το καθιστά αντικειµενικά εταίρο του Κυριάκου Μητσοτάκη. Σε εποχές που η γραµµή της στρατηγικής ήττας του ΣΥΡΙΖΑ -άρα της στρατηγικής νίκης της Νέας ∆ηµοκρατίας- λειτουργεί ως ευαγγέλιο για τα στελέχη του χώρου, ποιος θυµάται τις διαβεβαιώσεις της Φώφης Γεννηµατά, ότι «άβυσσος» χωρίζει τις απόψεις και τις θέσεις του Κινήµατος Αλλαγής από τις αντιλήψεις της συντηρητικής παράταξης στην Ελλάδα; Από την κάλπη των ευρωεκλογών ο ΣΥΡΙΖΑ βγήκε ηττηµένος, αλλά όχι εκτός παιχνιδιού, όπως προεξοφλούσαν οι θιασώτες της ταπείνωσής του…

Ο «ελληνικός δρόμος»

Στις συνθήκες που διαµορφώνονται, το ερώτηµα είναι αν µετά τις εκλογές της 7ης Ιουλίου το Κίνηµα Αλλαγής, απαλλαγµένο από το εκλογικό άγχος, θα είχε τη δυνατότητα να συµβάλει στην ανασύνθεση της προοδευτικής παράταξης. Αν και πολλοί το εύχονται, το ίδιο δεν δείχνει να το ευνοεί. Oσα λέγονται περί ψήφου ανοχής σε µια αυριανή κυβέρνηση Μητσοτάκη για να µη διαταραχτεί η πολιτική σταθερότητα αποτελούν επιλογή που δεν συµβαδίζει ούτε µε την πολιτική παράδοση που µεταφέρει ο χώρος της Κεντροαριστεράς ούτε µε τη στροφή της ευρωπαϊκής Σοσιαλδηµοκρατίας προς την Αριστερά και την Οικολογία. Ολοι, προφανώς, δικαιούνται να κάνουν τις επιλογές τους – και αν για το ΚΙΝΑΛ αυτός είναι ο «ελληνικός δρόµος» για την επιστροφή των Σοσιαλιστών στο παιχνίδι, καµία αντίρρηση… Αρκεί οι ίδιοι να έχουν κατά νου πού ακριβώς αυτός ο δρόµος οδηγεί…