Το χρονογράφημα: Καβάλα στο δελφίνι…

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”118522″ img_size=”full”][vc_column_text]

Αναπολώντας τη χαμένη ξεγνοιασιά των καλοκαιριάτικων μεσημεριών.

Δεν είμαι βέβαιος ότι υπάρχουν πλέον πολλοί που θα διαφωνούσαν με τη περίφημη ρήση του Μπαλζάκ για τις εφημερίδες της εποχής του. Άλλωστε αν ζούσε σήμερα ο σπουδαίος Γάλλος λογοτέχνης, πιθανώς να συμπεριελάμβανε στην άποψή του αυτή και μέρος του ηλεκτρονικού τύπου. Ίσως η περίοδος αυτή της υγειονομικής κρίσης, που από τον Π.Ο.Υ χαρακτηρίστηκε ως «πανδημία» και της έντασης μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, να είναι μια από τις πλέον χαρακτηριστικές, του επιπέδου διαχείρισης και το σημαντικότερο διασταύρωσης της πληροφορίας, πριν αυτή θεωρηθεί έγκυρη είδηση.

Δεκάδες ώρες ενημέρωσης, ανταποκρίσεις, επιτόπια ρεπορτάζ, απευθείας συνδέσεις, άρθρα και αναλύσεις, καλύπτουν κυρίως τα δυο βασικά θέματα της επικαιρότητας: τον covid-19 και την ελληνοτουρκική κρίση. Για το πρώτο η απόσταση ανάμεσα στην πραγματικότητα και σε όσα εξαγγέλλονται, αποφασίζονται ή συζητούνται στις αρμόδιες επιτροπές και τα υπουργικά γραφεία απέχει όσο η Γη από τον Άρη, ενώ για το δεύτερο μάλλον θα πρέπει να ανακαλύψουμε νέα μονάδα μέτρησης.

Η τήρηση των μέτρων για την αντιμετώπιση της επιδημίας, οι επιτόπιοι δειγματοληπτικοί έλεγχοι, οι υπερ-αισιόδοξες προσδοκίες για θεραπεία και κάποιο εμβόλιο σε σύντομο χρονικό διάστημα, τα επαπειλούμενα τοπικά lockdown, τα νέα ωράρια λειτουργίας καταστημάτων κλπ, και από την άλλη, η οδυνηρή πραγματικότητα: η επιστροφή από νησί που ανήκει στην ομάδα των χαρακτηρισμένων περιοχών «υψηλού κινδύνου» με πλοίο και μάλιστα κατάμεστο επιβατών, αρκεί για να πείσει και τον πλέον καλοπροαίρετο για τα όσα αναφέρθηκαν στη δεύτερη παράγραφο του κειμένου.

Προσπερνώ την ανεξήγητη επιδημιολογικά τάση του ιού να μεταδίδεται από τα μεσάνυχτα έως τις πρώτες πρωινές ώρες (θυμίζω την απόφαση για κλείσιμο των χώρων διασκέδασης 12.00-07.00 π.μ) που εκτός από υποκριτική είναι και καταφανώς έωλη. Αφήνω στην άκρη και την ύποπτη επιλεκτικότητα στη λήψη και στην κατά τόπους και κατά περίπτωση εφαρμογή έστω και αυτών των μέτρων, την προφανέστατη αδυναμία του κρατικού μηχανισμού για την τήρησή τους σε τοπικό επίπεδο, την απροθυμία συνεργασίας δημοτικών και περιφερειακών αρχών με την κεντρική διοίκηση, ακόμα κι αυτή την αδιανόητη επιμονή στη χρήση μάσκας αφού γίνεται με λάθος τρόπο, από λάθος τμήμα του ενεργού πληθυσμού). Ξεχνώ τα τηλεοπτικά σποτάκια με πρωταγωνιστές νεαρούς αθλητές που δήθεν δίνουν το καλό παράδειγμα, την απόφαση για κανονική έναρξη μαθημάτων στα σχολεία στις 7/9 παρά το οδυνηρό παράδειγμα του Ισραήλ, αλλά και την επιστροφή στη μέθοδο αποστολής μαζικών μηνυμάτων στα κινητά από την υπηρεσία πολιτικής προστασίας.

Όταν το έντυπο που συμπληρώνει κανείς και υποτίθεται προορίζεται για τον εντοπισμό και τον περιορισμό φορέων ή όσων έχουν έρθει σε επαφή με άτομα που νοσούν, κατά την αναχώρηση από νησί που έχει χαρακτηριστεί «υψηλού κινδύνου» καταλήγει στα χέρια κάποιου αλλόφρονα λιμενικού υπαλλήλου, που μαζί με δεκάδες άλλα το κουβαριάζει όπως όπως και μετά τα παραχώνει όλα μαζί βιαστικά στις τσέπες του, προκειμένου να αναλάβει τη ρύθμιση της κυκλοφορίας όσων οχημάτων κατευθύνονται στο πλοίο και όταν το κλιμάκιο των υγειονομικών υπηρεσιών που δήθεν θα διενεργούσε ελέγχους στο σημείο τελικού προορισμού και επιστροφής (έστω και δειγματοληπτικά και όσοι γνωρίζουμε από ιατρική στατιστική ξέρουμε καλά τι σημαίνει αυτό). Είναι μάλλον αποκύημα επιστημονικής φαντασίας ή λειτουργεί λίγο πριν τις ειδήσεις των 20.00, μπορεί πλέον κανείς δικαιολογημένα να σιγοτραγουδήσει το γνωστό ελαφρολαϊκό άσμα του 1968, σε στίχους του Λ. Παπαδόπουλου και μουσική του Μ. Λοΐζου αναπολώντας τη χαμένη ξεγνοιασιά των καλοκαιριάτικων μεσημεριών και έχοντας πρόχειρη καλού κακού, τη λίστα με τα εφημερεύοντα νοσοκομεία και τα κοντινά κέντρα αναφοράς.

Από την άλλη δεν μπορώ να είμαι σίγουρος, ούτε φυσικά και αυτό το έρμο κοσμογυρισμένο δελφινάκι, αν η θάλασσα που γεννήθηκε, παγκόσμια μήτρα πολιτισμού και κοιτίδα πανάρχαια των Ελλήνων, θα παραμείνει το γαλάζιο αρχιπέλαγος του Ελύτη ή αν θα καταντήσει μέρος της «γαλάζιας πατρίδας» που ονειρεύονται εδώ και δεκαετίες- ας μην γελιόμαστε- οι γείτονες. Και στο θέμα αυτό η ενημέρωση στέκεται στο αναμενόμενο ύψος της, ανάλογο μεσημεριανού μαγκαζίνο και μάλιστα εν μέσω προελαύνοντος θέρους. Αναλύσεις του ποδαριού και στη λογική «βλέποντας και κάνοντας» ή «να έχουμε να λέμε», ρεπορτάζ και ανταποκρίσεις με αμφίβολη διασταύρωση και εγκυρότητα, πάντα όμως στην καρδιά των «εξελίξεων», άλλοτε με ύφος καθησυχαστικό και άλλοτε δραματικό, σύμφωνα με τα νούμερα τηλεθέασης και τις ανεδαφικές πολιτικές ιδεοληψίες. Αφθονούν οι ειδήμονες, φωνασκούν οι ειδικοί, συμπεραίνουν οι γνώστες. Τι κι αν την επόμενη μέρα με ευκολία αξιοθαύμαστη, θα αναθεωρήσουν, θα επαναδιατυπώσουν και τέλος πάντων θα καταλήξουν σε άλλη άποψη, πάντα όμως σωστή και αυτονόητη. Υφαλοκρηπίδα, ΑΟΖ, συνθήκες Λωζάνης ή Σεβρών, πολυεθνικές, Κεμαλιστές και νέο-Οθωμανοί, διεθνές ναυτικό δίκαιο, αποστρατικοποιημένες ζώνες, υψηλή διπλωματία, «σύμμαχοι και εταίροι», διεθνιστές και πατριώτες, ερευνητικά σκάφη και συγκρουόμενες φρεγάτες σε ρόλο κλέφτη κι αστυνόμου, ισχυρισμοί αβάσιμοι και απαντήσεις ανύπαρκτες.

Καβάλα στο δελφίνι λοιπόν… Τι άλλο μας μένει;

Κωνσταντίνος Μούσας Ιατρός – Παθολόγος[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]