Το ζήσαμε κι αυτό. Έναν μήνα μετά τις εκλογές, μόλις ανέλαβε την κυβερνητική εξουσία η Νέα Δημοκρατία, με νομοθετική ρύθμιση δίνει τη δυνατότητα στον εκάστοτε υπουργό Ανάπτυξης και Τροφίμων (σήμερα είναι ο Μάκης Βορίδης) να προσλαμβάνει με δική του προσωπική επιλογή, χωρίς καμία αντικειμενική διαδικασία, 50 άτομα κάθε χρόνο για την αντιμετώπιση τάχα έκτακτων αναγκών για την προστασία της αγροτικής και αλιευτικής παραγωγής.
Φυσικά δεν έχουμε την παραμικρή αυταπάτη ότι η πρόθεση της κυβέρνησης δεν αφορά μόνο το συγκεκριμένο υπουργείο, προφανώς η ρύθμιση αυτή θα επεκταθεί και στα υπόλοιπα υπουργεία, έτσι ώστε ο κάθε υπουργός (ιδιαίτερα στον χώρο της διοίκησης) να μπορεί να προσλαμβάνει άτομα της δικής του κομματικής, προσωπικής επιλογής.
Ανοίγει λοιπόν όχι μόνο παράθυρο αλλά διάπλατα η πόρτα για την πλήρη κατάργηση του ΑΣΕΠ. Μπορεί κάποιος να ρωτήσει «Το ΑΣΕΠ όλα τα προηγούμενα χρόνια εξασφάλισε την αξιοκρατία στις προσλήψεις; Δεν υπήρχαν παραθυράκια;» Σαφώς και υπήρχαν. Προσλήψεις προσωπικού με συμβάσεις εκτός ΑΣΕΠ, για να μονιμοποιηθούν αργότερα, με αποτέλεσμα και οι εργαζόμενοι να είναι όμηροι και οι υπηρεσίες να ταλαιπωρούνται με μόνο ωφελημένο το κόμμα, τον συγκεκριμένο υπουργό και κομματάρχη.
Όλες οι κυβερνήσεις προσπάθησαν να παρακάμψουν το ΑΣΕΠ, όμως στα 25 χρόνια της λειτουργίας του αποτέλεσε τη νομιμοποιητική βάση για αξιοκρατικές προσλήψεις. Αν δεν κατήργησε εντελώς, οπωσδήποτε περιόρισε δραστικά τις αυθαιρεσίες.
Σήμερα όμως με τη ρύθμιση που κάνει η Νέα Δημοκρατία και στον βαθμό που θα παγιωθεί, πάμε δεκαετίες πίσω.
Πλήρης κυριαρχία των κομματαρχών και των «Μαυρογιαλούρων». Ο κάθε νέος άνθρωπος, επιστήμονας, εργαζόμενος, θα πρέπει να προστρέχει στον υπουργό για τον διορισμό του, ο οποίος θα βλέπει το Δημόσιο σαν τσιφλίκι του.
Σε μια εποχή μάλιστα που η ανεργία των νέων είναι σε τεράστια ποσοστά και αναγκάζονται να μεταναστεύουν κατά χιλιάδες στο εξωτερικό για μια θέση εργασίας, ο κάθε υπουργός θα μπορεί να παίζει με τον πόνο τους.
Δυστυχώς η ρύθμιση αυτή, επειδή ψηφίστηκε το καλοκαίρι, πέρασε στα ψιλά και δεν έγινε πολύ γνωστή.
Κάποιοι θέλουν να επιβάλουν όχι μόνο τη λιτότητα ως κανόνα διαβίωσης αλλά και τον ραγιαδισμό ως πάγια συμπεριφορά στην κοινωνία μας και κυρίως στους νέους ανθρώπους.
Σιγά σιγά η εικονική πραγματικότητα που δημιούργησαν τα «ενσωματωμένα» ΜΜΕ των μιντιαρχών και ο στρατός των επικοινωνιολόγων εξαφανίζεται ως διά μαγείας από μπροστά μας και τη θέση της παίρνει ένα γνώριμο εδώ και δεκαετίες τοπίο, φιλοτεχνημένο από τον παλαιό δικομματισμό Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ: κράτος πελατών, εξυπηρέτηση των μεγάλων συμφερόντων, αυταρχισμός σε όλα τα επίπεδα, ευτελισμός της πολιτικής, καταστολή διά πάσαν νόσον, ρατσισμός, εθνικισμός και όλα τα άνθη του κακού.
Η φαντασίωση ότι μια χώρα έρημος για τους πολλούς μπορεί να μείνει Εδέμ για τους λίγους είναι ίσως η απόδειξη για την ιστορική τύφλωση από την οποία πάσχουν οι ελίτ του πλούτου και της πολιτικής δύναμης.
Και ως γνωστόν, στο έδαφος της ερήμου δεν μπορεί να ανθίσει η ανθρώπινη προσωπικότητα, ούτε οι ικανότητες, ούτε οι δεξιότητες, ούτε καν η φαντασία. Αντίθετα, στους παραδείσους των ολίγων εκλεκτών υπάρχει εύφορο έδαφος, παρότι ορισμένες φορές δεν δίνει και τους καλύτερους καρπούς, όπως αποδεικνύει η ιστορία πολλών «αρίστων» οικογενειών.
