Τo χρονογράφημα: Η μίζα ως κατάκτηση της νέας κανονικότητας
Το σουρεαλιστικό σκηνικό των τελευταίων ημερών:
Ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα διαφθοράς της μεταπολίτευσης καταλήγει πρακτικά σε ατιμωρησία. 61 «προσωπικότητες» ζητούν την αποφυλάκιση του Γιάννου Παπαντωνίου. Η κυβέρνηση επιχειρεί να παράσχει συνταγματική ασυλία για το αδίκημα της δωροδοκίας υπουργών και ο κεντρικός τραπεζίτης ισχυρίζεται ότι δεν υπάρχει σκάνδαλο novartis.
Η απόφαση της δικαιοσύνης για τα «μαύρα ταμεία» της Siemens ήρθε 21 χρόνια μετά τη διάπραξη των αδικημάτων και 13 χρόνια μετά την έναρξη της διερεύνησης με αποτέλεσμα για το σκάνδαλο να μην πληρώσει ουσιαστικά κανείς. Παρά την παραδοχή Τσουκάτου για μίζες που κατέληγαν σε κομματικά – τουλάχιστον – ταμεία, τα πειστήρια για την εμπλοκή και των δύο κομμάτων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, τα στοιχεία που «παράπεσαν» στη δικαιοσύνη και τις αποδράσεις των προσώπων κλειδιά, τελικά το σκάνδαλο «παραγράφηκε» διά της καθυστέρησης και της λήθης.
Την ίδια ώρα η κυβέρνηση επιχειρεί να κατοχυρώσει μέσω της συνταγματικής αναθεώρησης την ποινική ασυλία των υπουργών για το αδίκημα της δωροδοκίας, δικαιώνοντας το θεώρημα Τσιάρα ότι «η μίζα ανήκει στα καθήκοντα ενός υπουργού» και αρνείται πεισματικά την προσθήκη ερμηνευτικής δήλωσης στο άρθρο 86, ενώ ο κεντρικός Τραπεζίτης Γιάννης Στουρνάρας, ισχυρίζεται ότι δεν υπάρχει σκάνδαλο ούτε με τις μίζες χιλιάδων γιατρών που υπερσυνταγογραφούσαν, εισπράττοντας τεράστια ποσά σε εποχές σκληρών μνημονίων για την κοινωνία.
Τέλος, με μια προκλητική επιστολή τους, 61 πρόσωπα ζητούν αποφυλάκιση του προφυλακισμένου για τις μίζες των υποβρυχίων, Παπαντωνίου, την κράτηση του οποίου θεωρούν «ύβρη και σκάνδαλο». Κοινώς, δεν είναι σκάνδαλο η διαφθορά αλλά ότι κρατείται ο πολιτικός που πιάστηκε «με τη γίδα στην πλάτη».
Όλα αυτά δεν συμβαίνουν σε τυχαίο χρόνο αλλά στο σημείο που το παλιό πολιτικό κατεστημένο έχει επανακάμψει, σύσσωμο, στα πολιτικά πράγματα και επιδιώκει τη ρεβάνς και όχι μόνο αυτή. Θεωρούν ότι μαζί με την ήττα του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές ηττήθηκε και κάθε προσπάθεια της ελληνικής κοινωνίας να καταδικάσει ηθικά το διεφθαρμένο πολιτικό προσωπικό που χρεοκόπησε τη χώρα, φτωχοποίησε την ελληνική κοινωνία. Έτσι επανέρχονται με την κυνικότητα αυτού που θέλει να διαιωνίσει τη διαφθορά του ως αναφαίρετο δικαίωμα και να την κατοχυρώσει, μάλιστα, θεσμικά.
