Η ατομική ευθύνη χρησιμοποιήθηκε σαν “καραμέλα” για να καλυφθεί η αποτυχία της κυβέρνησης στη διαχείριση του δεύτερου κύματος του κορονοϊού από τον Ιούλιο και μετά.
Δυστυχώς είναι συνηθισμένο στους Έλληνες πολίτες να έχουν το ίδιο τους το κράτος απέναντί τους και να εγκαταλείπονται να παλεύουν μόνοι.
Έτσι έγινε και τώρα.
Μέτρα πάνω στα μέτρα, διαψεύσεις, αλληλοσυγκρουόμενες ανακοινώσεις μέχρι και την τελευταία στιγμή για να οδηγηθούμε τελικά σε αυτό που η ίδια η κυβέρνηση πριν λίγους μήνες χαρακτήριζε “αποτυχία”. Σε ένα γενικό lockdown.
Αφού έτυχε στη γενιά μας, να ζήσει τόσα “χρόνια δίσεκτα, μέσα σε μιαν ώρα”, είναι βέβαιο ότι θα αναλάβει την ευθύνη και να παλέψει σε ένα παιχνίδι που αυτή τη στιγμή μοιάζει χαμένο.
Να, είσαι ας πούμε άνεργος. Δεν είναι η κατάλληλη περίοδος για να ψάξεις για δουλειά και δεν ξέρεις πότε θα είναι. Ακούς για ανεργία, ύφεση, επίδομα – πάλι τα ίδια, όπως τότε. Άντεξες τη δεκαετία των μνημονίων και το τελευταίο που φαντάστηκες ήταν ότι μόλις σηκωθείς θα ξαναπέσεις.
Έχεις πια κουραστεί. Προσπαθείς συνεχώς για να βγάλεις το κεφάλι έξω από το νερό και πάλι πνίγεσαι. Δεν ξέρεις πια αν έχει νόημα να συνεχίζεις να το παλεύεις ή αν πρέπει να το πάρεις απόφαση και να αφεθείς στην κακή σου τύχη.
Αισθάνεσαι πως φταις. Γύρω σου υπάρχουν άνθρωποι που τα έχουν καταφέρει καλύτερα, που μπορούν να στηρίξουν την οικογένειά τους, να είναι αξιοπρεπείς μέσα στην κρίση: Δεν έχουν βουλιάξει στα χρέη, έχουν εισόδημα, μπορεί και σπίτι.
Εσύ απέτυχες σε όλα. Δεν έχεις το “σωστά δομημένο βιογραφικό” δεν έχεις τα προσόντα, ούτε κάποιον να ακουμπήσεις πάνω του για να σταθείς όρθιος.
Τι μπορούμε να σκεφτούμε τώρα; O καθένας εντοπίζει τους φταίχτες της αρεσκείας του. Τη θερμοκρασία που έπεσε, το δεύτερο κύμα που σαρώνει την Ευρώπη, τις αντιφάσεις και τις παλινωδίες, τα ημίμετρα, τους βολικούς συμβιβασμούς, την ελλιπή καταγραφή των δεδομένων, με βάση τυχαίες δειγματοληψίες, τις ανεπάρκειες σε μέσα μεταφοράς, τη λειψή αναδιάταξη – αν όχι την πλήρη εγκατάλειψη – των υπηρεσιών υγείας, τη μεταφυσική προσμονή ότι θα λειτουργήσουν οι απαγορεύσεις, χωρίς εύλογες παρεμβάσεις…
Ένα είναι δεδομένο: o ιός σε επιθετική διασπορά. «Για λόγους τους οποίους δεν είμαστε σίγουροι ότι κατανοούμε απόλυτα», όπως παραδέχτηκε ο πρωθυπουργός.
Τι μπορούμε να σκεφτούμε τώρα, που έγινε σαφές ότι θα ανοιγοκλείνουμε τη χώρα; Είτε Μάρτη, που με το άγνωστο αναμετρηθήκαμε, είτε Νοέμβρη, που θα ήμασταν προετοιμασμένοι.
Ποιος ζει με την αβεβαιότητα, μουδιασμένος και εξουθενωμένος, κάθε έξι μήνες. Ο Νοέμβριος μας βρίσκει σφυροκοπημένους από ανασφάλεια και επιβεβλημένη ακινησία, σύμβολο αποτυχίας. Το ελληνικό καλοκαίρι-state of mind είναι μακριά, τα μπαλκονάτα χειροκροτήματα και η ενδοσκόπηση-«ευλογία της καραντίνας» τόσο παλιά, ενώ μας περιμένει μία ακόμη πιο δύσκολη χρονιά.
Καλό lockdown λοιπόν. Οι “πάνω” θα έχουν περισσότερες δυνατότητες ευτυχίας αυτό το δύσκολο διάστημα. Αλλά και όσοι τα βγάζουμε πέρα θα έχουμε απλώς να παλέψουμε με την πλήξη, την αδράνεια, την κατήφεια που φέρνουν οι περιορισμοί, την αβεβαιότητα, την αγωνία για την υγεία μας και την υγεία των δικών μας. Οι άλλοι έχουν άλλα, πιο άγρια, προβλήματα και δεν έχουν καν σκεφτεί ότι η ανία μπορεί να είναι πρόβλημα.
Η πανδημία κάνει τους πλούσιους πλουσιότερους, τους “μεσαίους” πιο συντηρητικούς και τους φτωχούς ακόμη πιο ευάλωτους γιατί βιώνουν πιο δραματικά τις επιπτώσεις από την μεγάλη οικονομική ύφεση, τις απολύσεις και την αύξηση της ανεργίας, τις περικοπές μισθών, την αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων, και ταυτόχρονα περισσότερη θνησιμότητα γιατί εκτίθενται περισσότερο στον νέο ιό και έχουν μικρότερη πρόσβαση σε ποιοτική ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.
