Το χρονογράφημα: Ένα εφιαλτικό όνειρο της εποχής μας

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”124737″ img_size=”full”][vc_column_text]

Του Γιώργου Ευθυμίου, Εκπ/κού

Είπα αυτόν τον καιρό, που είμαι κλεισμένος στο σπίτι για τους γνωστούς απανταχού της γης λόγους, να εκθέσω κάποιες σκέψεις μου, ως λίαν επίκαιρες λόγω του κορωνοϊού και των συμπαρομαρτούντων του, σκέψεις που τις είχα διαβάσει κάποτε σε κάποιο βιβλίο ή σε κάποιο από τα ΜΜΕ έντυπο, αλλά που δεν θυμάμαι, λόγω ηλικίας μάλλον, το σοφό συντάκτη του.

Θεώρησα ωστόσο αναγκαίο να κάνω κι εσάς κοινωνούς, επειδή πιστεύω πως τα ίδια θα σκέπτεσθε και να αποδώσουμε όλοι μαζί «Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι». Να αποδώσουμε δηλ. την αιτία των δεινών, που μας ταλανίζουν, σ’ ό,τι και σ’ όποιον φταίει. Μήπως και βάλουν μυαλό κάποιοι. Αλλά φευ!  Πολύ αμφιβάλλουμε.

Είπα, λοιπόν, να γράψω, μετά από μια βασανιστική  αμφιταλάντευση για αρκετή ώρα, για το εφιαλτικό όνειρο που είχα δει μόλις το βράδυ, που πέρασε, και που κράτησα τις τελευταίες λέξεις του «είμαστε οι γίγαντες της δημιουργίας».

Λαιστρυγόνες και Κύκλωπες, Γίγαντες και Εκατόγχειρες, Τέρατα και Τιτάνες του Καβάφη με είχαν περικυκλώσει και με απειλούσαν πως θα με κατασπαράξουν.

Και αναλογίζομαι τώρα που συνήλθα και ακούω το ρυθμικό χτύπο του ωρολογιού μήπως τα όσα συνέβησαν στο όνειρο είναι δυνατό να συμβούν αύριο στην πραγματικότητα κι εγώ ο ταλαίπωρος, η κορωνίδα των δημιουργημάτων, δεν είμαι τίποτε άλλο παρά ένα παιχνίδι στα χέρια μιας αμελητέας ποσότητας της δημιουργίας, δηλ. των μικροβίων.

«Με ανακάλυψες» μου έλεγε μια φωνή, που δεν έβλεπα από πού προερχόταν, αλλά υπέθεσα ότι προερχόταν από ένα τυχαίο μικρόβιο. «Με ανακάλυψες με το μικροσκόπιο, για την κατασκευή του οποίου βασανίστηκες επί πολλές χιλιετηρίδες και νόμισες ότι από την ανακάλυψή σου αυτή επιτέλεσες ένα τεράστιο άθλο! Θα σου αποδείξω όμως εγώ τώρα ότι όχι μόνο τα μικροσκόπια δεν θα σε σώσουν αλλ΄ ούτε τα αντιβιοτικά, στα οποία βλέπεις ότι είμαι ανθεκτικό, ούτε τα πάσης φύσεως επιστημονικά όπλα, που θα ανακαλύψεις στο μέλλον, όπως καλή ώρα τώρα ελπίζεις, που σας έχει βρει συμφορά δυσκολοθεράπευτη.

Εκατομμύρια, βέβαια μικρόβια, άλλα παλιά, όπως τις ηπατίτιδας, της μηνιγγίτιδας, της γρίπης σας είμαστε συχνοί επισκέπτες, και άλλα νέα, όπως των τρελών αγελάδων και του AIDS, του ιού Μιλλένιουμ για τους Η/Υ και άλλα πρόσφατα όπως του κορωνοϊού, που σας έχει κατατρομάξει όχι βέβαια κάποιους πλανητάρχες, Αρχιεπισκόπους και Επισκόπους , που το παίζουν παντοδύναμοι και άτρωτοι, θα πέσουμε πάνω σου και θα σε εξαφανίσουμε από το πρόσωπο της γης, γιατί η γη (πανδημία παγκόσμια, μας λέτε), καταλάβετέ το, ανήκει σ’  εμάς στο μικρόκοσμο!

Δεν αντιλήφθηκες, αλήθεια, ότι το άλλο σκέλος του μικρόκοσμου, ο ανόργανος αδελφός μου, «το άτομο», έχει κάνει για καλά αισθητή την παρουσία του;

Τον ανακάλυψες και αυτόν, τον διέσπασες και νόμισες ότι θα κατακυριεύσεις το σύμπαν. «Πλανάσαι όμως πλάνην οικτράν».

Ο πάνσοφος δημιουργός είχε αποκρύψει επιμελώς από την αχαλίνωτη μανία, που σε κατέλαβε για τις εφευρέσεις, το ευτελές, εκ πρώτης όψεως, τούτο της δημιουργίας απειροελάχιστο, το «άτομο».  Αλλά εσύ το ανακάλυψες. Το ανακάλυψες, για να δημιουργήσεις τα ολοκαυτώματα στο Ναγκασάκι και την Χιροσίμα και όπου αλλού τελευταία, αλλά και για να κάνεις τις υποθαλάσσιες δοκιμές σου, ώστε να προσφέρεις σπουδαίαν «υπηρεσίαν» στο συνάνθρωπό σου με την μόλυνση του περιβάλλοντος, που δε φαντάζεσαι πόσο αφάνταστα με ευνοεί και εμένα. Να καις δηλαδή τα δάση, να μπαζώνεις τις ρεματιές, να πετάς οπουδήποτε τα άχρηστά σου και μετά να διαμαρτύρεσαι για τα τσουνάμια και τις ολοσχερείς καταστροφές….

Και σαν να μην φθάνει το κακό που έκανες στον εαυτό σου και στους ομοίους σου, καβάλησες και το καλάμι, μην έχοντας αυτογνωσία, γιατί πίστεψες ότι έγινες παντοδύναμος, έγινες υπεράνθρωπος, σαν αυτόν που περιγράφει ο δάσκαλός σου, ο Νίτσε και δεν καταδέχεσαι να συμμετάσχεις στις συναντήσεις των εθνικών αρχηγών ( Γαλλία…) με θέμα τη βελτίωση του κλίματος. Έτσι έπεσες στην παγίδα των ιδίων των δημιουργημάτων σου  και σε λίγο θα συντριβείς ολοσχερώς».

Και ο θόρυβος άρχισε να γίνεται εντονότερος. Η μόλις ακουόμενη φωνή ολονέν ενισχυόταν και εντός ολίγου έγινε εκκωφαντική. Το πλήθος το αναρίθμητο του ενόργανου μικρόκοσμου εκραύγαζε εν χορώ και στη διαπασών: «είμεθα οι γίγαντες της δημιουργίας»

Ξύπνησα έντρομος και εδόξασα το Θεό΄ επρόκειτο για όνειρο…. και μάλιστα όνειρο εφιαλτικό.

Όταν όμως συνήλθα, είπα μακάρι να ήταν όνειρο απατηλό. Γιατί σε τι διαφέρει η πραγματικότητα, που ζούμε, από το όνειρο που βίωσα στον ύπνο μου;

Φευ! Σε τίποτε.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]