Τo χρονογράφημα: «Ανάπτυξη για όλους»
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”96094″ img_size=”full”][vc_column_text]
Τα σχέδια επί χάρτου και η δύστροπη πραγματικότητα
Όσο κυλούν οι μέρες τόσο πιο πιεστικό προβάλλει το ερώτημα: Αν ο κ. Μητσοτάκης έχει κάποιο σχέδιο, για τις ανάγκες της πραγματικής οικονομίας και της κοινωνίας – σε κάποιο συρτάρι του γραφείου του στο Μαξίμου -και πότε σχεδιάζει να το εφαρμόσει. Στο διάστημα που έχει μεσολαβήσει από τις προγραμματικές μέχρι σήμερα, οι παρεμβάσεις -νομοθετικές και άλλες- που έχει κάνει η κυβέρνηση, είναι στην πραγματικότητα διαχειριστικού χαρακτήρα. Σχεδόν όλες εστιάζονται στον έλεγχο του κρατικού μηχανισμού, σε διευθετήσεις θεμάτων που άπτονται συμφερόντων επενδυτών και επιχειρηματιών, π.χ. Ελληνικό, απολύσεις, και σε κάποιες κινήσεις εντυπωσιασμού, όπως για παράδειγμα οι επεμβάσεις των ΜΑΤ στα Εξάρχεια.
Σε αυτόν τον απολογισμό υπάρχουν δύο δεδομένα τα οποία μπορεί να σημαδέψουν το μέλλον: η εγκατάλειψη του στόχου για επαναδιαπραγμάτευση των πρωτογενών πλεονασμάτων και η εκκωφαντική σιωπή για ανάπτυξη 4%. Αν συνδυαστούν με τους δεσμευτικούς δημοσιονομικούς στόχους, τότε κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος -ανεξαρτήτως ιδεολογικής τοποθέτησης- εύλογα θα αναρωτηθεί πού το πάει ο πρωθυπουργός.
Το σίγουρο είναι ότι από τον Ιούλιο μέχρι σήμερα πολλές από τις παραδοχές που είχε εμφανίσει ως πυλώνες του οικονομικού του προγράμματος έχουν ανατραπεί. Για παράδειγμα, το διεθνές οικονομικό περιβάλλον, το οποίο επηρεάζει την πορεία της ελληνικής οικονομίας, έχει επιδεινωθεί.. Αν προσθέσουμε και τα τοπικά προβλήματα και κυρίως την ένταση που προκαλεί ο Ερντογάν στην Ανατολική Μεσόγειο, τότε έχουμε μπροστά μας ένα οικονομικό περιβάλλον που όχι μόνο δεν διευκολύνει την πραγμάτωση της ρητορικής για ρυθμούς ανάπτυξης 4%, αλλά αντίθετα καθιστά τη διατήρηση του σημερινού θετικού ρυθμού ανάπτυξης επίτευγμα. Για την ιστορία, να πούμε ότι με τα σημερινά δεδομένα για να επιτευχθεί ένας μέσος ετήσιος ρυθμός ανάπτυξης 4% από το 2020 μέχρι το τέλος της κυβερνητικής θητείας, πρέπει η ελληνική οικονομία να τρέχει με ρυθμούς ανάπτυξης άνω του 5%.
Ο δεύτερος πυλώνας του οικονομικού αφηγήματος που πρόβαλλε προεκλογικά ο κ. Μητσοτάκης είναι τα περίφημα πρωτογενή πλεονάσματα. Αλλά και αυτός ο στόχος έχει προσωρινά(;) εγκαταλειφθεί. Και όλα δείχνουν ότι αν το διεθνές οικονομικό περιβάλλον επιδεινωθεί, το παζάρι θα πάει πολύ πίσω, ενδεχομένως το 2021 ή το 2022.
Τι σημαίνουν αυτές οι εξελίξεις; Πολύ απλά ότι όλοι οι -υποτιθέμενοι- σχεδιασμοί του οικονομικού επιτελείου της Ν.Δ. έχουν τιναχτεί στον αέρα πριν καλά καλά συμπληρωθούν τρεις μήνες από την άνοδο στην εξουσία. Γιατί το να πιστεύει κάποιος ότι μπορεί σε συνθήκες οικονομικής αβεβαιότητας να πετύχει τους δεσμευτικούς δημοσιονομικούς στόχους και παράλληλα να προχωρήσει σε οριζόντια μείωση των φόρων, να διατηρήσει ανέπαφες τις κοινωνικές δαπάνες και τον πλούτο της χώρας, να μη συρρικνώσει την αμοιβή της εργασίας και ταυτόχρονα να δημιουργήσει νέες καλοπληρωμένες δουλειές, είναι σαν να προσπαθεί να τετραγωνίσει τον κύκλο.
Αν το πρωτοσέλιδο των «Νέων» της προηγούμενης Παρασκευής για τη χαμηλή φορολογία των πλουσίων αποδίδει τις προθέσεις της κυβέρνησης, τότε ένα είναι σίγουρο: Ο πέλεκυς που έρχεται θα πέσει στα κεφάλια των ευάλωτων και της μεσαίας τάξης, ενώ ταυτόχρονα θα ξεκινήσει μία συστηματική εκποίηση του δημόσιου πλούτου. Και αυτό θα γίνει με άλλοθι ότι δεν βγαίνουν οι λογαριασμοί. Κάτι δηλαδή σαν και αυτό που γίνεται με τη ΔΕΗ.
Ο,τι σχέδιο και αν έχει κατά νου ο πρωθυπουργός, ένα είναι σίγουρο: κάποιοι θα πονέσουν περισσότερο από κάποιους άλλους. Άραγε πώς θα αναγκάσει τους χαμένους να πειθαρχήσουν; Με πειθώ ή καταστολή; Αν κρίνει κανείς από τη μέχρι στιγμής πρακτική της κυβέρνησης αλλά και την προϊστορία των μελών του υπουργικού συμβουλίου, η πλάστιγγα γέρνει προς την πλευρά της… καταστολής. Και δεν μιλάμε μόνο για την καταστολή σε δρόμους και σε πλατείες, αλλά και για την υιοθέτηση μεθόδων που θα διαπνέονται από πνεύμα «έτσι θα γίνει γιατί έτσι νομίζουμε» τόσο στο Κοινοβούλιο όσο και στις άλλες δομές εξουσίας. Κάτι δηλαδή σαν και αυτά που είδαμε να διαδραματίζονται στη Βουλή στους δυο μήνες της θερινής περιόδου.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
