Το σημείωμα του εκδότη: Ζωές σε αναμονή

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”107399″ img_size=”full”][vc_column_text]Εντάξει. Είναι μία νέα πραγματικότητα. Ήδη σε μεγάλο βαθμό φαίνεται ότι την έχουμε αποδεχθεί, παρότι δεν λείπουν δυστυχώς εκείνοι οι οποίοι θέτουν σε κίνδυνο τον εαυτό τους, τους οικείους τους αλλά και πολλούς περισσότερους. Συμπτωματικά, η Ηλεία συγκέντρωσε για ακόμη μία τα φώτα της αρνητικής δημοσιότητας, εξαιτίας αυτού του απαράδεκτου ανθρώπου, ο οποίος αρνήθηκε να υποβληθεί σε έλεγχο για τον κορωνοϊό. Πάλι καλά δηλαδή που επέστρεψε την επομένη και ήταν αρνητικός. Τέτοιες παραφωνίες σημειώνονται παντού, αλλά η αλήθεια είναι ότι μετά το κλείσιμο και των εμπορικών καταστημάτων και κυρίως των καφετεριών και των μπαρ, η πλειοψηφία των πολιτών δείχνει να έχει συνειδητοποιήσει την αναγκαιότητα των αυτό-περιοριστικών και άλλων μέτρων.

Κοινωνιολογικά παρουσιάζει ένα ενδιαφέρον ο τρόπος με τον οποίο λειτούργησε για εμάς, ως πολιτών και ως πολιτείας, το αρνητικό παράδειγμα της Ιταλίας. Η Κίνα φαίνεται, ήταν πολύ μακριά μας, παρότι αυτές οι συγκλονιστικές εικόνες των Ιταλών που τραγουδούν στα παράθυρα και τα μπαλκόνια των κτιρίων τους, επαναλαμβάνονται πολύ μετά την πολύπαθη Γουχάν και τους κατοίκους της, οι οποίοι έκαναν ακριβώς το ίδιο. Είναι βέβαιο ότι και πάλι έχουμε καθυστερήσει. Καί οι πολίτες, γιατί από την πρώτη στιγμή θεωρήσαμε ότι με κάποιο μαγικό τρόπο θα την σκαπουλάρουμε, και κυρίως η κυβέρνηση, η οποία κατάφερε να μην αξιοποιήσει εγκαίρως την στερνή γνώση Κινέζων και Ιταλών. Θυμίζω μόνο τι δήλωνε επί λέξει ο προπονητής της άμυνας ζώνης, λίγες μόνο μέρες πριν: «Ο συγκεκριμένος ιός προσομοιάζει με τον ιό μίας σοβαρής γρίπης και έτσι θα αντιμετωπιστεί».

Περασμένα, αλλά όχι ξεχασμένα, γιατί όπως θα διαπιστώσουμε το αμέσως επόμενο διάστημα, η ολιγωρία θα έχει και εδώ, βαρύτατες συνέπειες. Το ζητούμενο λοιπόν είναι να ελαχιστοποιήσουμε όσο είναι ανθρωπίνως δυνατό αυτές τις συνέπειες. Τελευταία παρακολουθούμε όλοι το μιντιακό κίνημα «μένουμε σπίτι». Καλό κάνει, δεν κάνει κακό, αν και κάπου ενοχλείσαι με όλη αυτήν την επίπλαστη ευαισθησία των τηλεοπτικών περσόνων, που είναι ηλίου φαεινότερο ότι αποζητούν απεγνωσμένα λίγα λεπτά δημοσιότητας. Αλλά ο κόσμος τους ακούει. Και τον Σπύρο τον ακούει, όπως τον άκουσε τότε με το ευρώ, που ήταν καλύτερα. Την δουλειά τους κάνουν οι άνθρωποι και ειδικά ο Σπύρος την κάνει πάντα με το αζημίωτο.

Του λόγου μου, θα το θέσω πιο απλά, και θέλω να πιστεύω πιο ειλικρινά, καθώς αισθάνομαι ότι απευθύνομαι ξεχωριστά σε κάθε άτομο κι όχι σε μία άμορφη μάζα κερδοφόρων «followers». Έτσι λοιπόν θα έλεγα πως σε τούτη τη νέα και καταφανώς πρωτόγνωρη κατάσταση, οι ζωές μας μοιάζουν να έχουν μπει σε αναμονή. Αναγκαία, το ερχόμενο διάστημα θα βιώνουμε ολοένα και πιο έντονα την διάσταση ανάμεσα στη ζωή που επιδιώκει ενστικτωδώς να συνεχίσει και την ζωή που θα πρέπει να σταματήσει και να περιμένει. Θα δώσω ένα μόνο μικρό παράδειγμα μιας κατεξοχήν υπερδραστήριας πόλης, όχι της Αθήνας, αλλά της Ουάσιγκτον. Υπό κανονικές συνθήκες, στην αμερικανική πρωτεύουσα πραγματοποιούνται κάθε μέρα χιλιάδες, κυριολεκτικά χιλιάδες εκδηλώσεις. Πλέον όμως όχι, αφού λόγω κορωνοϊού, τα πάντα έχουν ερημώσει.

Αν μπορεί να το κάνει αυτό η Ουάσιγκτον, σίγουρα μπορεί να το κάνει η Αθήνα, και ακόμη περισσότερο ο Πύργος. Αργά ή γρήγορα, η ζωή θα συνεχιστεί. Ίσως μάλιστα να γίνει και καλύτερη απ’ ότι πριν. Αλλά για να συμβεί αυτό, είναι δεδομένο πια ότι οι ζωές όλων μας, θα πρέπει να μπουν σε αναμονή.

Ζωή σε αναστολή, ιού εντολή

Τον περασμένο Ιούνιο, ο ΠΟΥ προειδοποιούσε ότι ο κόσμος εισέρχεται σε μια νέα φάση, στην οποία οι μεγάλες επιδημίες, όπως αυτή του ιού Έμπολα, θα αποτελούν κανονικότητα και ότι οι χώρες θα πρέπει να προετοιμαστούν.

Έλεγε και ξανάλεγε ο ΠΟΥ ότι εισερχόμαστε σε μια νέα φάση επιδημιών μεγάλης επιρροής και αυτό δεν περιορίζεται στον Έμπολα, αλλά ποιος ακούει όταν η προετοιμασία αντιμετωπίζεται σαν χούι.

Έξι και κάτι μήνες μετά, ένας κορονοϊός γύρισε τον κόσμο ανάποδα.

Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, όπου όλοι είναι συνδεδεμένοι, o Covid-19, αυτός ο άγνωστος, την αντιστροφή της παγκοσμιοποίησης -για λίγο;- πετυχαίνει.

Σε μια θάλασσα πληροφορίας ξανοιγμένοι, στους ίδιους φόβους συντονισμένοι και ταυτόχρονα κλεισμένοι, περιορισμένοι, από ταξίδια αποκλεισμένοι. Εκπαιδευτική, οικονομική, πολιτιστική, εργασιακή, κοινωνική ζωή σε αναστολή, με απρόβλεπτου εισβολέα εντολή. Στην Ιταλία δοκιμάζεται έντονα και η ηθική. Αναγκάζονται να διαμορφώνουν πρωτόκολλα ιεράρχησης για το ποιοι ασθενείς έχουν προτεραιότητα.

Δεν είναι φοβέρες, έρχονται αδέσποτες μέρες.

Ο εκδότης[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]