Το σημείωμα του εκδότη: Χιόνια στο καμπαναριό

Στιγμές σαν κι αυτές, τα λόγια δεν έρχονται όσο εύκολα θα νόμιζε κανείς. Φαίνονται εύκολα όταν το μελάνι έχει ήδη ποτίσει το χαρτί. Σαν ποταμάκι που απλώς ρέει, τελείως φυσιολογικά κι αναίτια, βρίσκοντας εξίσου φυσιολογικά τον δρόμο του στα μάτια του άγνωστου αναγνώστη. Η αλήθεια όμως είναι πως τούτες οι μέρες είναι πιο «δύσκολες» για εκείνους οι οποίοι είναι επιφορτισμένοι με την ευθύνη της απεύθυνσης. Ολοι περιμένουν πολλά από σένα. Ίσως περισσότερα απ’ όσα μπορείς να δώσεις.

Ποτέ δεν είναι τα λόγια εύκολα, εκτός κι αν δεν τα… πιστεύεις. Και μερικές φορές, όσο πιο πολύ ψάχνεις, τόσο πιο χαμένος βρίσκεσαι στη δίνη των πραγμάτων, στην διάσταση του εσωτερικού και του εξωτερικού σου κόσμου. Γι’ αυτό και προτίμησα να εμπιστευτώ για ακόμη μία φορά την στερνή μου γνώση, και να αρχίσω απ’ αυτό που ετούτη την ώρα μοιάζει με βεβαιότητα, κι ας μην είναι τίποτε παραπάνω από ένα τυπικό ευχολόγιο, του τύπου, αν το πιστέψουμε, θα τα καταφέρουμε.

Η φράση πατά ακριβώς επάνω (δυστυχώς) στην λογική της ψυχολογίας της αγοράς και θα έλεγε κανείς πως συνιστά την κατεξοχήν μεταφυσική της διάσταση, η οποία ισχυρίζεται πως η άνοδος εκκινεί απαραίτητα από μία βαθύτερη πίστη ότι τα πράγματα θα πάνε καλύτερα. Ποτέ δεν το πίστεψα ολοκληρωτικά, αλλά πάλι, φαντάζει και δύσκολο να το αρνηθεί κανείς, αν σκεφτεί την αντίθετη περίπτωση. Έπειτα, Χριστούγεννα έχουμε, οπότε αν λογικά προεκτείνουμε αυτή την λογική στο πνεύμα των ημερών, φτάνουμε επιτέλους στην Ιθάκη, κι ας έχει το νησί την μορφή του ερωτηματικού.

Γιατί τα παιδιά πιστεύουν στον Άι Βασίλη; Ακόμη περισσότερο, γιατί κάποιοι γονείς επιμένουν, επιστρατεύοντας κάθε μέσο να τους καλλιεργούν μία αδιαμφισβήτητη ψευδαίσθηση; Την πίστη σε έναν μοντέρνο μύθο; Σε ένα ψέμα, το οποίο αργά ή γρήγορα θα καταρριφθεί από τον αδυσώπητο ρεαλισμό της ανθρώπινης επαφής και των ανθρωπίνων σχέσεων; Οι περισσότεροι δεν ξέρουν. Το κάνουν, χωρίς καθορισμένο κίνητρο, διαισθανόμενοι ότι για κάποιον λόγο είναι σημαντικό. Θεωρούν σημαντικό να πιστεύει το παιδί τους σε έναν «άγιο», ο οποίος δεν υπήρξε ποτέ, γιατί χωρίς να το γνωρίζουν θεωρούν ότι αυτή η πεποίθηση προάγει τον ψυχικό τους κόσμο και εντέλει τους καθιστά πιο ευτυχισμένα και δημιουργικά όντα.

Χριστούγεννα σημαίνει πίστη ότι η μαγεία της ζωής δεν έχει ακόμη εξαϋλωθεί υπό το βάρος των κυνικών παραδοχών της. Χριστούγεννα σημαίνει ότι ακόμη και εμείς που ξέρουμε ότι δεν υπάρχει Άι Βασίλης, τον περιμένουμε με ανυπομονησία να κατέβει από την καπνοδόχο για να αφήσει τα δώρα του. Χριστούγεννα σημαίνει να πιστεύεις στο θαύμα του καθημερινού ήρωα. Του ανθρώπου που παλεύει για τους άλλους και για τον εαυτό του. Του μεροκαματιάρη που μοχθεί για την οικογένειά του. Της μάνας που προσεύχεται να ζήσει το παιδί της. Αλλά και του μουσικού που ερμηνεύει χωρίς κοινό. Και του ηθοποιού που καταρρέει μπροστά σε άδειες θέσεις.

Έτσι λοιπόν συνεχίζεται ο Χειμώνας μας, καθώς βαδίζουμε αγκαλιασμένοι, στην καρδιά του ψύχους. Έρχεται χιονιάς αλλά δεν υπάρχει φόβος στις καρδιές μας. Είμαστε καλά ντυμένοι και κρατάμε φαναράκια στα χέρια. Θα τραβήξουμε μπροστά, στοχαζόμενοι αυτά που μας κάνουν ευτυχισμένους. Αυτά που μας δίνουν δύναμη να προχωρήσουμε. Θα τραβήξουμε μπροστά. Καλά Χριστούγεννα.

Ο εκδότης