Το σημείωμα του εκδότη: Τόσα πολλά βιβλία, τόσος λίγος χρόνος

Δεν μου αρέσουν όλα τα γκράφιτι. Λυπάμαι αν απογοητεύω κάποιους πολύ προοδευτικούς, όσο λυπάμαι και για τους συντηρητικούς οι οποίοι θεωρούν ότι το γκράφιτι είναι κατάρα. Πιστεύω απλά ότι είναι ενοχλητικό, ιδιαίτερα όταν παραμορφώνει την όψη πανέμορφων αρχιτεκτονημάτων. Όταν όμως είναι ζωγραφική, όταν είναι ποίηση, όταν είναι φιλοσοφία, όταν είναι εικαστική παρέμβαση, πολιτική τοποθέτηση, φωτογραφία, τότε το γκράφιτι αποκτά ξεκάθαρα τα χαρακτηριστικά μιας πολύ ενδιαφέρουσας τέχνης.

Τους τελευταίους μήνες, η πρωτεύουσα της χώρας βιώνει μία ευχάριστη έκπληξη. Ανέκαθεν συναντούσες λίγα καλά γκράφιτι στους τοίχους των κτιρίων, ανάμεσα σε μία θάλασσα ανοησίας και έλλειψης αισθητικής, αλλά ποτέ τόσα πολλά και τόσο ποιοτικά, σε σύλληψη και σε εκτέλεση. Η Αθήνα (και σε ένα βαθμό ολόκληρη η χώρα) αναδεικνύεται ξανά μέσα από το μακροχρόνιο τέλμα της, γεγονός το οποίο ίσως σηματοδοτείμία νέα εποχή για τις τέχνες και δευτερευόντως για τα γράμματα. Η μουσική συνεχίζει σταθερά να ανεβαίνει, το θέατρο το ίδιο, και τα γκράφιτι αποτελούν την ευχάριστη έκπληξη του έτους που φεύγει.

Περπατάς και ξαφνικά αντικρίζεις μία απίθανη εικόνα, να σκίζει με ένταση και χρώμα το γκρίζο τοπίο, την ώρα που οι λέξεις έρχονται να επιτείνουν ακόμη περισσότερο το «σπάσιμο» της πραγματικότητας, προβάλλοντας το όραμα μίας άλλης. «Τόσα πολλά βιβλία, τόσος λίγος χρόνος». Έτσι ονομάζεται ένα από αυτά τα αστικά αριστουργήματα, που βρίσκεται στο Μεταξουργείο και φέρει την υπογραφή του SimpleG. Στέκεσαι ξαφνικά και το κοιτάζεις σαν χάνος, θαυμάζοντας την μαγική εικόνα.

Είναι υπερβολικά πολλά τα βιβλία. Είναι υπερβολικά λίγος ο χρόνος μας. Οι μέρες περνούν και φεύγουν. Άραγε υπάρχει νόημα; Κι αν δεν υπάρχει το αναζητούμε καθόλου; Ή μήπως μένουμε βυθισμένοι στην ρουτίνα της καθημερινής ζωής; Καθηλωμένοι στο έδαφος, ενώ είμαστε προορισμένοι να πετάμε. Δεν το ήξερες; Τα βιβλία δίνουν φτερά! Τρέξε λοιπόν. Τρέξε όσο και όπως μπορείς γιατί ίσα που προφταίνουμε.

Ο εκδότης