Μου πήρε λίγη περισσότερη ώρα απ’ ότι συνήθως ο στοχασμός. Μιλώ για εκείνα τα λιγοστά αλλά απαραίτητα λεπτά, τα οποία χρειάζεται κανείς για να τοποθετηθεί πάνω σε οποιοδήποτε ζήτημα, μικρό ή μεγάλο, σοβαρό ή λιγότερο σοβαρό. Το γιατί οφείλεται αναμφίβολα στη δυσθυμία, καθώς τα χρόνια περνούν, τα ζητήματα εναλλάσσονται (στην πραγματικότητα δεν αλλάζουν και δεν θα μπορούσαν να αλλάξουν δια παντός και να μην επανέλθουν στην επικαιρότητα), η αρνητική σταθερά ωστόσο παραμένει η ίδια: Η υποβάθμιση της Ηλείας, όχι μόνο του Πύργου ή της Αμαλιάδας ως πρωτευόντων διοικητικών, οικονομικών και κοινωνικών κέντρων αλλά ολόκληρου του νομού.
Διαβάζοντας ήδη τις πρώτες γραμμές, ο Ηλείος αναγνώστης, παρά τα προβλήματά του και τις ουκ ολίγες σκοτούρες του, θα πρέπει να νιώθει έναν κόμπο στο στομάχι. Υποβάθμιση; Κι άλλη υποβάθμιση; Μα πόσο πιο κάτω πια; Δεν έχει πάτο αυτό το βαρέλι; Εξ’ όσων έχουν διαφανεί τις τελευταίες εβδομάδες και υπό το φως των αρνητικών εξελίξεων σε σχέση με τα τμήματα Μουσειολογίας στον Πύργο και Γεωπονίας στην Αμαλιάδα, για την Ηλεία τουλάχιστον το βαρέλι δεν έχει πάτο. Προσωπικά, είμαι πεπεισμένος ότι αν ήταν εφικτό, θα έπαιρναν και την Αρχαία Ολυμπία από εδώ και θα την μετέφεραν κάπου αλλού, προκειμένου να εξυπηρετηθεί στο βέλτιστο δυνατό βαθμό το δημόσιο συμφέρον βεβαίως βεβαίως! Αλίμονο…
Τα πράγματα είναι άσχημα. Όπως είχε προειδοποιήσει σε καίριο χρόνο η «Πρωινή», τα δύο και μόνα τμήματα της Ηλείας βαίνουν προς κατάργηση και σε κάθε περίπτωση θα πάψουν να λειτουργούν στο νομό. Έχει ήδη επίσης καταστεί σαφές ότι το υπουργείο Παιδείας έχει λάβει τις αποφάσεις του, όπως και ότι το Πανεπιστήμιο Πατρών προτίθεται να υλοποιήσει την εκρίζωση των ζωογόνων εκπαιδευτικών οργανισμών από το ηλειακό έδαφος. Πρόσφατα η Κοσμητεία εισηγήθηκε την κατάργηση της Μουσειολογίας ως αυτοτελές τμήμα και την αφομοίωσή του από το τμήμα Ιστορίας-Αρχαιολογίας της Πάτρας. Η Σύγκλητος θα επικυρώσει το λουκέτο και αυτό ήταν όλο. Όσον αφορά την Γεωπονία, αυτή φαίνεται να οδεύει προς Μεσολόγγι.
Τα καλά νέα, όσο καλά μπορεί να είναι σε αυτό το οριακό σημείο στο οποίο βρισκόμαστε σήμερα, είναι ότι έχει σημάνει συναγερμός σε όλο το νομό και όχι μόνο. Ο Περιφερειάρχης, ο οποίος έχει δώσει ήδη δυναμικό παρόν με τις πρωτοβουλίες και τις τοποθετήσεις του, η πρόεδρος του τμήματος Μουσειολογίας κ. Ζαφειροπούλου, οι δήμαρχοι του νομού, οι βουλευτές και γενικώς οι περισσότεροι θεσμικοί εκπρόσωποι της Ηλείας, βρίσκονται επί ποδός πολέμου. Φαίνεται ότι έστω και αργά εμπεδώθηκε η σοβαρότητα της κατάστασης και πλέον έχει συγκροτηθεί ένα ενιαίο μέτωπο ενάντια στην πανεπιστημιακή «αποψίλωση», και τούτο διότι οι πάντες δείχνουν επιτέλους να αντιλαμβάνονται τις δραματικές συνέπειες μιας τέτοιας εξέλιξης. Οι ακραίες καταστάσεις απαιτούν ακραία μέτρα, γι’ αυτό και την Παρασκευή η Ηλεία προχωρά στην κήρυξη ενός οικειοθελούς lockdown.
Την Παρασκευή η Ηλεία διεκδικεί το δικαίωμα στη γνώση, το οποίο είναι απόλυτα συνυφασμένο με το δικαίωμα στη ζωή. Διεκδικεί επίσης το δικαίωμα στην επικράτηση της κοινής λογικής. Είναι επιεικώς έωλη η επιχειρηματολογία υπέρ της κατάργησης των τμημάτων. Για παράδειγμα, ενώ τις τελευταίες πολλές δεκαετίες, ένα εκ των δομικών ζητουμένων για κάθε σύγχρονο κράτος είναι εκείνο της αποκέντρωσης και κυρίως της αποσυγκέντρωσης και στον χώρο της εκπαίδευσης, ο κ. πρύτανης διακηρύσσει ότι το μοντέλο «πανεπιστήμιο σε κάθε πόλη είναι αποτυχημένο», ή ακόμη χειρότερα, ότι «η χώρα δεν αντέχει πανεπιστημιακά τμήματα σε κάθε πόλη». Με τι κριτήρια; Από ποια θέσει ομιλεί και ποιο είναι το εφαλτήριό του; Είναι και μιλά ως πρύτανης ή ως δευτεροκλασάτο στέλεχος του υπουργείου Οικονομικών; Στ’ αλήθεια, ο χαρακτήρας της τοποθέτησής του θυμίζει έντονα την παράταιρη αναφορά εκείνου του εξαφανισμένου λοιμωξιολόγου και επιστήμονα, ο οποίος είχε ισχυριστεί ότι «δεν έχουμε την δυνατότητα για περισσότερα λεωφορεία. Αν υποστηριχθούν, ως τους οφείλεται, με τους αναγκαίους δηλαδή πόρους, τα τμήματα αυτά μπορούν όχι απλά να επιτελέσουν τον σκοπό τους, αλλά να εξελιχθούν σε οντότητες προόδου, άρρηκτα συνδεδεμένες με τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της περιοχής.
Τα ΑΕΙ πρέπει να μείνουν στην Ηλεία όχι για λόγους τοπικισμού, αλλά διότι το δικαίωμα στη γνώση, στην έρευνα, στην δυναμική την οποία αναπτύσσουν σε κάθε τόπο και σε κάθε κοινωνία τα πανεπιστημιακά ιδρύματα, είναι ζωτικής σημασίας για την πρόοδο και την ευημερία τους, για το δικαίωμά τους στην ίδια τη Ζωή.
Ο εκδότης
