ΤΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΕΚΔΟΤΗ: Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα

Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα

μου τα ‘πες με το πρώτο σου το γάλα.

Μα τότε που στη μοίρα μου μιλούσα

είχες ντυθεί τα αρχαία σου τα λούσα

και στο παζάρι με πήρες γύφτισσα μαϊμού

Ελλάδα Ελλάδα μάνα του καημού.

Τα ίδια και τα ίδια. Οι ίδιες υποσχέσεις, τα ίδια ψέματα, οι ίδιοι καημοί. Ο Γκάτσος τα λέει καλά όπως πάντα, αλλά αυτός ο καημός κάπου μοιάζει να ενέχει το στοιχείο της αυτοεξαπάτησης. Τα τέκνα της χώρας, μιας και το κομμάτι φέρει τον τίτλο «Μάνα μου Ελλάς», πέφτουν σταθερά θύματα αυτής της νοσηρής, σχεδόν μοιραλατρικής κατάληξης. Ακόμα μία φορά προδόθηκαν από εκείνους οι οποίοι τους υποσχέθηκαν καλύτερες μέρες. Ακόμα όμως επίσης, πρόδωσαν και τους εαυτούς τους. Δεν είναι βέβαια ολοσχερώς δικό τους το φταίξιμο. Υπάρχουν δύο μέρη σε αυτή τη σχέση, σε αυτόν τον αναλλοίωτο, φαύλο κύκλο της διάψευσης. Στο τέλος, η πορεία είναι πάντα η ίδια: Πίκρα, καημός, φυγή, για όσους δηλαδή έχουν τη δυνατότητα να φύγουν και κατά κανόνα αυτοί είναι οι νέοι. Ογδόντα χρόνια, κοντά έναν αιώνα, τα ίδια. Μέχρι πότε;

Σε ανάρτησή του στο Facebook, μία από τις πολλές τον τελευταίο καιρό, γύρω στις 11:00 το πρωί της περασμένης Κυριακής, όταν δηλαδή έχουν ξυπνήσει πια οι άσωτοι υιοί και κόρες της χώρας, ο πρωθυπουργός σημειώνει τα εξής: «Είναι αλήθεια ότι η Ελλάδα για πολλά χρόνια, ήταν μια χώρα αφιλόξενη για τους νέους της, και δεν τους έδινε τις ευκαιρίες που έπρεπε. Η λύση αυτού του προβλήματος είναι ένας από τους βασικούς μας στόχους για την επόμενη τετραετία εάν μας εμπιστευτούν και πάλι οι πολίτες. Θέλουμε να κάνουμε τη ζωή των πολιτών, ειδικά των νέων, πολύ πιο εύκολη και δημιουργική, ώστε να αισθανθούν ξανά ότι η Πολιτεία είναι δίπλα τους».

Δεν θα μπω στα πολιτικάντικα. Άλλωστε είναι σταθερά διακηρυγμένη και πολλαπλώς εκπεφρασμένη η γνωστή για τους αναγνώστες της «Πρωινής» πεποίθηση του γράφοντος ότι τούτη η χώρα δε σώζεται από κανέναν πολιτικό Μεσσία, ανεξαρτήτως κόμματος και απόχρωσης. Και για το συγκεκριμένο απόσπασμα, δε θα σταθώ ούτε στο ηχηρό 12% του οποίου υπολείπεται η κυβερνώσα παράταξη στους νέους μέχρι 34 ετών, ούτε στην υιοθέτηση της από καιρό γνωστής εισήγησης στο κυβερνητικό επιτελείο για τη διεξαγωγή της πιθανότατης δεύτερης εκλογικής αναμέτρησης τον Ιούλιο, όπου περί το μισό εκατομμύριο νέων ψηφοφόρων αποκλείονται ουσιαστικά από την εκλογική διαδικασία λόγω εποχιακής εργασίας.

Θα σταθώ μόνο στην ουσία της προεκλογικής υπόσχεσης, ακόμα κι αν δεν είχε συμβεί ποτέ το έγκλημα των Τεμπών. Είχαν τέσσερα χρόνια όπου έγιναν όλα όσα έγιναν, ειδικά σε σχέση με τους νέους. Ο καθένας βέβαια είναι ελεύθερος να διακηρύσσει και να τάζει ό,τι θέλει, πόσο μάλλον ο πρωθυπουργός της χώρας. Τούτη η χώρα όμως δε διαθέτει μόνο το νεοελληνικό καημό στις αποσκευές της αλλά και την αρχαιοελληνική ύβρη. Και είναι ύβρις να υπόσχεσαι ότι ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός, όταν οι νέοι βιώνουν την απόλυτη επισφάλεια σε κάθε πτυχή της ζωής τους.

Όσοι βρίσκουν το κουράγιο και μπορούν να το κάνουν, εξακολουθούν να φεύγουν. Χίλιες φορές ξενιτιά, παρά να φυτοζωούν στο πατρικό σαν απόκληροι. Γιατί αυτό συμβαίνει με όσους μένουν πίσω στην πατρίδα. Μένουν πίσω γενικώς και παρακολουθούν μέρα τη μέρα τη ζωή να περνά και να χάνεται, με καημό και δάκρυ. Να φύγουν λοιπόν με κάθε τρόπο και κάθε κόστος, κι ας είναι και με ένα εισιτήριο. Αν δεν είναι ημέτεροι ή σκληροί κομματικοί, δεν υπάρχει τίποτε εδώ για αυτούς.

Οπουδήποτε στην Ευρώπη είναι καλύτερα. Όχι ότι έξω τους περιμένουν με ανοιχτές αγκάλες. Αλλά όπως έχει αποδειχθεί επανειλημμένως, εκεί θα έχουν μία πραγματική ευκαιρία να διακριθούν, ή έστω να ζήσουν και να μεγαλώσουν παιδιά με σχετική αξιοπρέπεια. Μακριά από ψεύτικα, μεγάλα λόγια, και με μοναδικό καημό το λιανοτράγουδο της χαμένης και πάντοτε πικρής πατρίδας.

Ο εκδότης