Το σημείωμα του εκδότη: Όλα σε θυμίζουν …
Τα μαντάτα που έρχονται από διάφορα μέρη του πλανήτη θυμίζουν μέρες αλήστου μνήμης. Τις μέρες εκείνες ο κόσμος ζούσε σε ένα συννεφάκι. Οι καταναλωτές ψώνιζαν σαν να μην υπήρχε επόμενη μέρα και οι επιχειρήσεις, μικρές και μεγάλες, μπουκωμένες με «στεροειδή», εμφανίζονταν να αποπνέουν υγεία και ρώμη. Οι «χημικοί» των πιστωτικών ιδρυμάτων συνεχώς ανακάλυπταν «νέα» προϊόντα χωρίς να αποκαλύπτουν ότι για την «παρασκευή» τους χρησιμοποιούσαν «καρκινογόνα» δάνεια.
Οι μοναδικοί που ανησυχούσαν ήταν οι υπάλληλοι του ΔΝΤ. Μη φανταστείτε ότι η αιτία της ανησυχίας τους ήταν τα μαύρα σύννεφα που διακρίνονταν στον ορίζοντα. Η απελπισία τους πήγαζε από τον φόβο της απόλυσης και των περικοπών που είχε εξαγγείλει η διεύθυνση του «φιλόπτωχου» Ταμείου λόγω της ανύπαρκτης ζήτησης για δάνεια.
Αν μελετήσει κάποιος με προσοχή τις εξελίξεις και τα «σημάδια» που εκπέμπει σήμερα η οικονομία, θα ανακαλύψει πολλά κοινά με εκείνα τα χρόνια. Η υπερχρέωση είναι πάλι στο προσκήνιο. Οι σημερινοί υπερχρεωμένοι όμως δεν είναι μόνο οι απλοί, καθημερινοί άνθρωποι, – οι κληρονόμοι της κρίση της προηγούμενης δεκαετίας – αλλά κολοσσοί της παγκόσμιας οικονομίας που έχουν φορτωθεί ξανά υπέρογκα δάνεια.
Ξέρουν ότι για να παραμείνουν ζωντανοί θα πρέπει να εξασφαλίσουν απρόσκοπτες πτήσεις για το «αεροπλανάκι» που έστησαν για δεύτερη φορά μέσα σε λιγότερο από δέκα χρόνια. Φυσικά σε αυτό είχαν και έχουν αρωγούς και συμπαραστάτες τις τράπεζες οι οποίες, σίγουρες ότι βρίσκονται στο απυρόβλητο, εξακολουθούν το τοξικό τους έργο.
Οι αριθμοί ζαλίζουν και πανικοβάλλουν συνάμα. Το χρέος των εταιρειών έχει υπερδιπλασιαστεί μέσα σε μία δεκαετία. Σύμφωνα με στοιχεία του ’18, το άθροισμα όλων των δανείων και των ομολογιών που πρέπει να πληρώσουν οι εταιρείες ανέρχεται σε 66 τρισεκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως. Και σε αυτό το γαϊτανάκι τοξικού χρέους χορεύουν όλοι
Υπάρχουν κι άλλοι που κοιμούνται ήσυχοι. Οι υπάλληλοι του ΔΝΤ είναι κάποιοι από αυτούς. Οι δουλειές πάνε καλά -ας είναι καλά η Ελλάδα που άνοιξε τον δρόμο- και θα πάνε καλύτερα.
Και για να έρθουμε στα δικά μας. Η κυβέρνηση είτε είναι τυφλή είτε είναι κάτι άλλο που δύσκολα μπορείς να το ονοματίσεις και ακόμα δυσκολότερα να το εκστομίσεις. Ενώ κάποιοι «μετεωρολόγοι» προειδοποιούν για τα μαύρα σύννεφα στον ορίζοντα, αυτή το κρύβει σφυρίζοντας… κλέφτικα. Και αναρωτιέσαι: Είναι δυνατόν να έχει στο πλευρό της έναν σκασμό «αρίστους», σπουδαγμένους στα ακριβότερα Πανεπιστήμια της Εσπερίας για να διαβάζουν αριθμούς και αυτή να επιμένει να ψέλνει το απολυτίκιο της… καταστροφής;
Θεοποιεί τους επενδυτές. Κορδώνεται για τη ΔΕΗ και αλαζονικά προειδοποιεί ότι το πείραμα θα συνεχιστεί. Αυτάρεσκα δηλώνει ότι θα εκχωρήσει τις επικουρικές σε ιδιώτες, σ’ αυτούς δηλαδή που έχουν φορτωθεί με τα τοξικά ομόλογα. Υπεροπτικά ψέγει εκείνους που προειδοποιούν για τους κινδύνους που κρύβουν οι υπερχρεωμένοι «σωτήρες» επενδυτές, που μας τους παρουσιάζει περίπου σαν μεσσίες, αν και γνωρίζει ότι κάποιοι απ’ αυτούς θα πνιγούν όταν σκάσει η νέα φούσκα.
Αυταρχικά επιβάλλει διοικήσεις και χαλαρώνει το θεσμικό πλαίσιο στους οργανισμούς και στις Αρχές που έχουν συσταθεί για να αποτρέπουν το… κακό. Ηδυπαθώς θωπεύει τους τραπεζίτες και τους επενδυτές καταρτίζοντας από κοινού σχέδια για τη διεύρυνση(!) της αγοράς έτοιμη από καιρό να εκχωρήσει όσα ασημικά έχουν απομείνει στο κρατικό θησαυροφυλάκιο.
Σπεύδει σαν τον παλιό καλό καιρό να τακτοποιήσει τα δικά της παιδιά τώρα που το κληρονομημένο – από τους ερασιτέχνες της εξουσίας – ταμείο αντέχει και το προστατευτικό κέλυφος των ΜΜΕ καλά κρατεί. Και, όσο η κοινωνία βρίσκεται σε σύγχυση θαμπωμένη από τις επιτυχίες των μηχανισμών καταστολής και του νέου δόγματος «τάξης και ασφάλειας» του άλλοτε ποτέ σοσιαλιστή κου Χρυσοχοΐδη. Ζουν στο ροζ συννεφάκι του κατασκευασμένου από τα μίντια «μήνα του μέλιτος» αγνοώντας και αδιαφορώντας ότι το παραμύθι έχει ημερομηνία λήξης. Μόνο ζητούμενο να ζήσουν αυτοί καλά και για τους άλλους υπάρχει πάντα η …άλλη ζωή…
Ο εκδότης
