Το σημείωμα του εκδότη: Οι αλχημιστές της πολιτικής

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”91168″ img_size=”full”][vc_column_text]Συχνά λέγεται ότι η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού. Ανέκαθεν ήμουν επιφυλακτικός με αυτήν την παραδοχή γιατί δεν λάμβανε υπόψη της ότι το μεγαλύτερο μέρος της πολιτικής αφορά την τέχνη του ανέφικτου κι όχι του εφικτού. Έτσι, μου φαινόταν πάντοτε πιο σοφή και ολοκληρωμένη η γνωστή καραμανλική ρήση, ότι δηλαδή στην πολιτική υπάρχουν πράγματα που λέγονται αλλά δεν γίνονται και πράγματα που γίνονται αλλά δεν λέγονται.

Τώρα είμαστε ακριβώς στην φάση του «λέγονται και δεν γίνονται», αφού δεν υπάρχει καλύτερη περίοδος προκειμένου να εξετάσει κανείς του λόγου το αληθές, απ’ αυτήν που διανύουμε. Και όσο πλησιάζουμε προς την ημέρα της εκλογικής κρίσεως, θα ακουστούν πολλά. Είναι αναμενόμενα όλα αυτά, αρκεί να μην ξεπεραστεί ένα συγκεκριμένο όριο. Είναι η λεπτή γραμμή που χωρίζει την σχεδόν αναπόφευκτη υποσχεσιολογία και το ράλι των «θα» από τους μαθητευόμενους μάγους και τους αλχημιστές της πολιτικής.

Οι τελευταίοι δεν συνιστούν κάτι καινούργιο στον δημόσιο βίο, ή ακόμη και σε σχέση με την ίδια την ιστορία. Τέτοιες αλχημείες υπάρχουναπό αρχαιοτάτων χρόνων και έχουν επισημανθεί σε πολλά μέρη της υφηλίου. Οπουδήποτε ανθούσε ο πολιτικός λόγος, οι δημοκρατικοί θεσμοί και η ρητορική, ανθούσε και η τέχνη της εξαπάτησης. Εδώ ολόκληρη Αθήνα, επί Περικλέους, την χρυσή της εποχή, την υπέρτατη ακμή της, και εξόρισε μερικές από τις σπουδαιότερες προσωπικότητες όλων των εποχών, πειθόμενη από τα τερτίπια των λαοπλάνων και τις θαυματουργές τους λύσεις.

Και τότε γίνονταν αλχημείες, και μετέπειτα, στον Μεσαίωνα, και σήμερα γίνονται. Θα περίμενε βέβαια κανείς η ανθρώπινη σκέψη να έχει προχωρήσει από τότε και οι άνθρωποι (ειδικά οι νεοέλληνες του σήμερα) να μην πιστεύουν πια σε θαύματα και σε μαγικές λύσεις, αλλά φαίνεται πως η ανάγκη τους να πιστέψουν στο ανέφικτο είναι μεγαλύτερη από το να καταλάβουν τι είναι πραγματικό και τι όχι.

Δεν αναζητούν επιχειρήματα, αλλά φιλοσοφικές λίθους που να μετατρέπουν το χώμα σε χρυσάφι. Μόνο που αυτή η χώρα χρειάζεται πρωθυπουργούς, όχι αλχημιστές. Όσοι παρόλα αυτά τους πιστεύουν, ας κοπιάσουν να τους ψηφίσουν. Στις 7 Ιουλίου θα μπορέσουν να διατρανώσουν την πίστη τους στον αλχημισμό.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]