ΤΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΕΚΔΟΤΗ: Νικητές και νικημένοι
«Όποιος λέει είναι νικητής/διαπράττει ένα ανιαρό λάθος/όποιος λέει πως είναι νικημένος/διαπράττει ένα σπαραχτικό λάθος», είχε γράψει ο ποιητής Νίκος Καρούζος,
Αν όμως χάνουν «όλοι», τελικά ποιος κερδίζει; Η απάντηση είναι απλοϊκά αδυσώπητη: Οι ίδιοι και οι ίδιοι. Οι ίδιες εκατό οικογένειες, με τους χιλιάδες κουμπάρους και βαφτιστήρια ανά την επικράτεια. Υπάρχει βέβαια και ένα ευρύτερο συνονθύλευμα μικρότερων «business men», αρπακολλατζήδων και γενικώς κάθε λογής αχρείων αλλά το μερίδιό τους, αν και σημαντικό, παραμένει ισχνό συγκριτικά με τους μεγάλους καρχαρίες, οι οποίοι τρώνε και πίνουν στην «υγειά» των κορόιδων. Όλα αυτά αυτονόητα σε μία αντίστοιχη κλίμακα, καθώς το ένδοξο ελληνικό κράτος δεν υπήρξε ποτέ αυτοκρατορία παρά μόνο στο πολύ πολύ μακρινό παρελθόν.
Είναι όμως τρίφατσο οικόπεδο, σε στρατηγική γεωπολιτική θέση και με απεριόριστη θέα. Ούτε 10.000.000 νοματαίοι, καταλαμβάνουν μία έκταση φοβερά δυσανάλογη σε σχέση με το μέγεθός της. Κατ΄ αντιστοιχία, και παρότι η δημοκρατία μας είναι αβασίλευτη, έχουμε υπερβαλλόντως πολλούς «ευγενείς», δούκες, βαρόνους, πρίγκηπες, ακόμα και βασιλιάδες. Γι’ αυτήν την μικρή αλλά διακριτή κάστα είναι η ζωή, γι’ αυτούς και η χώρα. Για τους παχυλούς μισθούς στο δημόσιο, για τα δανεικά και αγύριστα στις τράπεζες, για τις «έκτακτες» επιδοτήσεις, για τις απευθείας αναθέσεις σε κάθε μήκος και πλάτος της ελληνικής γης, κλπ. Παράλληλα, παίρνουν και οι ξένοι το κάτι τις τους και όλα καλά. Ησυχία, τάξη, και ασφάλεια!
Και μεγαλείο! Α όλα κι όλα! Του Έλληνα δώστου μεγαλείο και πάρτου τη ψυχή! Δώστου αρχαίο πνεύμα αθάνατο! Δώστου Μεγαλέξανδρο, Ακρόπολη, Βυζάντιο, Αγιά Σοφιά, και είναι χορτάτος, κι ας ψοφάει της πείνας. Κι ας τον σκίζουν κάθε μέρα, από το πρωί ως το βράδυ. Είμαστε τεράστια χώρα και συ Έλληνα είσαι ο φωτοδότης της ανθρωπότητας. Έδωσες τα φώτα στους άλλους, μόνο που έμεινες στο σκοτάδι της ανεπάρκειάς σου, να μη διαβάζεις ούτε ένα, ούτε ένα βιβλίο το χρόνο, και να ενημερώνεσαι από τα μίντια της 107ης θέσης στον κόσμο. Τι σημασία έχει αν πέρασες τρία χρόνια στο φόβο, το ζόφο και το παράλογο θανατικό της πανδημίας; Όλα βαίνουν καλώς και η χώρα βρίσκεται καταφανώς σε τροχιά ανάπτυξης.
Πάμε για δεύτερη συνεχή εκλογική αναμέτρηση και κιχ για τις υπερχρεωμένες επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά. Και κιχ για το όριο της φτώχειας, την ακρίβεια, την κατάρρευση βασικών κρατικών δομών και πέραν του κοινωνικού κράτους δικαίου. Και κιχ για τα φορολογικά. Όλο κάτι μισόλογα, κάτι αοριστολογίες ότι τάχα θα μειωθούν οριζόντια, βεβαίως βεβαίως, οι φόροι. Ένα μόνο παράδειγμα από τα πολλά. Σύμφωνα με την ΑΑΔΕ, το 55,5% των Ελλήνων κατέχει ακίνητη περιουσία έως και 55.000 ευρώ. Λογικά, δεν τους αφορά η ρύθμιση για το αφορολόγητο των γονικών παροχών έως 3,2 εκ. ευρώ, ήτοι 800.000 ανά γονέα και παππού. Και οι εταιρείες ρεύματος, ενέργειας και πετρελαίου, από κοντά, στο απυρόβλητο! Και τα μερίσματα στο απυρόβλητο. Αφού γδέρνουν τα κορόιδα, κανένα πρόβλημα! Και τα έσοδα από τους αιματηρούς φόρους, όχι αποδιδόμενα ανταποδοτικά στην κοινωνία, αλλά κάβα για ντιλάρισμα σε ημέτερους.
Σε λίγες μέρες η σιωπηλή ψηφοφορία θα βγάλει νικητές και ηττημένους.
Η εθνική συμφιλίωση, η παραγωγική συνεργασία, η ομοφωνία, όροι ξεχασμένοι με επικυρίαρχη την προαιώνια διχαστική κατάρα της φυλής. Η ισχύς εν τη ενώσει, άγνωστη. Το διαίρει και βασίλευε, πανταχού παρόν.
Πώς θα υπάρξει καλύτερος κόσμος, χωρίς σεβασμό στο περιβάλλον, χωρίς τη ματιά στον διπλανό, δίχως συμπόνοια, σύμπνοια, κοινούς σκοπούς, δίκαιη μοιρασιά και κυρίως, δίχως την αξιοπρέπεια του πολίτη; Θόλωσε το τοπίο κι οι φερόμενοι ηγέτες το θολώνουν περισσότερο.
Τα πάντα μάταια σε τούτη τη χώρα, που τελείωσε προτού καν ξεκινήσει με τη δολοφονία του Καποδίστρια από τους τοπάρχες.
Ο εκδότης
