ΤΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΕΚΔΟΤΗ: Με την ευχή μας
Μια αστραπή η ζωή μας… μα προλαβαίνουμε
Νίκος Καζαντζάκης
Αυτή η διάσημη φράση του Νίκου Καζαντζάκη συνιστά μία από τις πλέον αισιόδοξες και ελπιδοφόρες ερμηνείες της ανθρώπινης ύπαρξης. Ο άνθρωπος που αναφώνησε το «Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβούμαι τίποτα, είμαι λέφτερος», το οποίο αντηχεί την λυπητερή και μελαγχολική επιτομή του υπαρξιακού συλλογισμού, άφησε σοφά μια χαραμάδα ελπίδας. Μπορεί να είναι αστραπιαίο το πέρασμά μας από τούτο τον μάταιο κόσμο, ωστόσο ο Καζαντζάκης βεβαιώνει πως προλαβαίνουμε… Να κάνουμε τι; Ποιος ξέρει; Αλλά το σημαντικό δεν είναι αυτό. Το σημαντικό είναι ότι υπάρχει ελπίδα. Γιατί αφού υπάρχει χρόνος μέσα στη φευγαλέα ύπαρξη μιας αστραπής, υπάρχει σίγουρα και ελπίδα.
Ως έννοια, η ελπίδα, έχει αποτελέσει μεν αντικείμενο μαζικής καπηλείας και παραπλάνησης, ωστόσο παράλληλα κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι αναγράφεται στα ιστορικά κιτάπια ως βασικό συστατικό στοιχείο κάθε υπέρβασης, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για συλλογική. Έτερον εκάτερον, που λένε. Κι έτσι ελπίζεις. Για το καλύτερο το δικό σου, για το καλύτερο του παιδιού σου, για το καλύτερο όλων των παιδιών, για το καλύτερο του τόπου κλπ. Βλέπεις, για παράδειγμα, πολλές «γραβάτες» μαζεμένες να συζητούν σε ένα δωμάτιο για την Ηλεία και προσπαθείς να ξεπεράσεις γρήγορα τις ενστικτώδεις αντιδράσεις σου και την αγαπημένη παροιμία της μακαρίτισσας της γιαγιάς, η οποία συνήθιζε να λέει: «όπου ακούς πολλά κεράσια, κράτα μικρό καλάθι».
Έτσι μένεις στα θετικά δεδομένα, όποια κι αν είναι αυτά. Για παράδειγμα, το ότι υπήρξε κυβερνητική πρωτοβουλία για μία συνάντηση, στο επίκεντρο της οποία τέθηκε το αναπτυξιακό μέλλον της Ολυμπίας και της Ηλείας, είναι αναμφίβολα κάτι θετικό. Προτιμώ κάθε φορά να συζητούν για εμάς, παρά να μας έχουν… ξεχασμένους. Ένα ακόμη επίσης ενθαρρυντικό στοιχείο αναφορικά με το φιλόδοξο project της παραγωγικής ανασυγκρότησης της Ηλείας, αποτελεί η παρουσία και συμμετοχή του κ. Γιώργου Πετράκου, καθηγητή στο Τμήμα Μηχανικών Χωροταξίας, Πολεοδομίας & Περιφερειακής Ανάπτυξης του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Φαίνεται ότι πρόκειται για έναν σοβαρό άνθρωπο, σε έναν κόσμο όπου οι σοβαροί λιγοστεύουν, παρότι θα «διαφωνήσω» με τον κ. καθηγητή.
Μια χαρά συμβιβάστηκε η φτώχεια της Ηλείας με τον πλούτο της Ολυμπίας επί τόσες δεκαετίες.
Κακώς μεν αλλά συνέβαινε, και τούτο οφείλει να συμπεριληφθεί σε οποιονδήποτε σοβαρό σχεδιασμό, καθώς αναδεικνύει ένα χρήσιμο αξίωμα: Καμία Ολυμπία δε σε σώζει, όταν δεν διαθέτεις τις αντίστοιχες υποδομές ώστε να αξιοποιήσεις στο έπακρο το οποιοδήποτε συγκριτικό πλεονέκτημα. Η Ατλαντίδα η ίδια να εμφανιζόταν στον Αγ Αντρέα, δε θα έλεγε τίποτε με τα μυαλά που κουβαλάμε και εμείς, και όσοι μας κυβερνούν. Κάποτε, είχα απορήσει στην Αγγλία με τον σαματά που γινόταν για κάτι παλιά δόντια αλόγου και μία μουχλιασμένη ξύλινη πόρτα. Τώρα πια καταλαβαίνω το γιατί. Η ιστορία και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του δικού μας τόπου, εγγυώνται τις απεριόριστες δυνατότητές του μόνο στη θεωρία. Στην πράξη είναι που κολλάει το πράγμα.
Κλείνοντας, δύο ενστάσεις, οι οποίες επισημάνθηκαν αντίστοιχα από δύο πολιτικούς της περιοχής, που δε χρειάζεται να κατονομαστούν διότι κάποτε πρέπει να αρχίσουμε να κρατάμε μόνο την ουσία. Η πρώτη αφορά την κατασπατάλαση πόρων για αχρείαστα ή ήσσονος σημασίας έργα, τα οποία εξυπηρετούν αποκλειστικά μικροπολιτικούς σκοπούς. Κάπου, κάποια στιγμή και με κάποιο τρόπο θα πρέπει να σταματήσει αυτό το αστείο διότι δεν είναι αστείο πια. Η δεύτερη αφορά τον προφανή κίνδυνο να ξανακαούμε φέτος, οπότε κάθε συζήτηση για ανασυγκρότηση δεν θα είναι μόνο καθόλου ρεαλιστική, θα είναι επιπλέον και προκλητικά γελοία. Αν θέλει η πολιτεία τόσο πολύ να μας βοηθήσει να ξελασπώσουμε, ας ξεκινήσει εξασφαλίζοντας την επάρκεια σε μάχιμους πυροσβέστες, σε πυροσβεστικά μέσα και σε πόρους κατευθυνόμενους στο δασαρχείο. Τούτων λεχθέντων, να μας σώστε παιδιά. Με την ευχή μας. Και εμείς να σωθούμε θέλουμε και βλακωδώς ίσως το πιστεύουμε ακόμα. Πιστεύουμε ότι προλαβαίνουμε, κι ας είναι ολόκληρη η ζωή μας μονάχα μια αστραπή.
Ο εκδότης
