Το σημείωμα του εκδότη: Λογαριάζοντας χωρίς τον ξενοδόχο

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”115301″ img_size=”full”][vc_column_text]Επιστημονική Υπηρεσία Βουλής για νομοσχέδιο Χρυσοχοΐδη: Παραβιάζονται Σύνταγμα και διεθνείς συμβάσεις

Από την Έκθεση προκύπτει ότι τόσο σε γενικό επίπεδο για το δικαίωμα του συνέρχεσθαι όσο και τις ειδικότερες επίμαχες διατάξεις για τη διοργάνωση, την απαγόρευση αλλά και τις ευθύνες των διοργανωτών δημόσιων συναθροίσεων, το νομοσχέδιο δεν τηρεί τις συνταγματικές αρχές για την προστασία του δικαιώματος όσο και διεθνείς συμβάσεις και αποφάσεις δικαστηρίων.
Μάλιστα, η Έκθεση εστιάζει και ζητά αλλαγές στις 4 συγκεκριμένες διατάξεις, που προέρχονται αυτούσιες από το χουντικό διάταγμα του 1971, όπως έχει επισημάνει εξαρχής η αξιωματική αντιπολίτευση.

Καμιά φορά, όχι πολύ συχνά είναι η αλήθεια, σκέφτομαι πόσο τυχεροί είναι οι δημοκράτες αυτής της χώρας, που ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Και δεν είναι ότι τρελάθηκα ξαφνικά με την ιδέα του ευρωπαϊσμού, ιδιαίτερα εφόσον τα τελευταία χρόνια έχει καταρρεύσει ο μύθος αλληλεγγύης και της αγαστής συνεργασίας. Ακόμα και παραδοσιακοί ευρωπαϊστές έχουν αναθεωρήσει τα τελευταία χρόνια, διαπιστώνοντας τον τρόπο με τον οποίο το σύμφωνο σταθερότητας χρησιμοποιήθηκε εντός της ευρωζώνης ως εργαλείο οικονομικής αλλά εντέλει και πολιτικής καταδυνάστευσης.

Ωστόσο, υπάρχει και άλλη πλευρά σε αυτό το νόμισμα, που προκύπτει από την συμμετοχή της χώρας στην υπερεθνική οντότητα η οποία ονομάζεται Ε.Ε. Εν προκειμένω, είναι ο νομικός πολιτισμός, καθότι το ευρωπαϊκό δίκαιο είναι και ελληνικό δίκαιο. Θα πει κάποιος, γιατί ρε φίλε; Η Ελλάδα δεν έχει νομικό πολιτισμό, δεν έχει κανόνες, και κυρίως δεν έχει Σύνταγμα, που εγγυάται την ελευθερία και την δημοκρατία, στον τόπο που γεννήθηκε; Θα απαντήσω απερίφραστα: Τούτος ο τόπος που γέννησε την δημοκρατία, όπως αρέσκονται να επαίρονται οι συνήθεις θιασώτες της πατριδολαγνείας και της πατριδοκαπηλείας, έχει υποφέρει τα μάλα από κάθε λογής τυραννίες. Εξάλλου, σε χρόνο ιστορίας αλλά και σε χρόνο γενεών, δεν μας χωρίζει μεγάλο διάστημα από τότε που η ένδοξη Ελλάς είχε μπει για μία ακόμη φορά σε γύψο.

Ο γύψος έσπασε ευτυχώς και τούτο το πιστώνονται μόνο όσοι συνέβαλαν ενεργά ή λιγότερο ενεργά. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ύβρις από εκείνο το ανιστόρητο σύνθημα που λέει ότι «η χούντα δεν τελείωσε το 73’». Καί τελείωσε, και το νεαρό νεοελληνικό έθνος γνώρισε για πρώτη φορά στην ιστορία του μία μακρά περίοδο ευημερίας και κοινωνικο-πολιτικής ειρήνης. Το πρόβλημα είναι ότι ενώ η χούντα τελείωσε το 73’, τίποτε, ούτε καν το ίδιο το Σύνταγμα, δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι δεν θα επιστρέψουμε εκεί που ήμασταν κάποτε. Γιατί η χούντα είναι παντού. Κυλάει βαθιά στο αίμα ορισμένων επιφανών ανδρών του σήμερα. Όταν εν έτη 2020 ανασύρονται αυτούσιες και προβλέπονται στο νέο πολυνομοσχέδιο για τις δημόσιες συναθροίσεις τέσσερις διατάξεις από το χουντικό διάταγμα του 1971, τότε καταλαβαίνει κανείς ότι ενδεχομένως η απόσταση από το χθες είναι πολύ μικρότερη απ’ ότι αρχικώς πίστευε.

Δεν είναι μόνο η επιστημονική υπηρεσία της Βουλής αλλά μεγάλο μέρος του θεσμικού κόσμου, το οποίο απαιτεί τις τελευταίες μέρες την ουσιαστική αναθεώρηση του νομοσχεδίου. Πέραν των κομμάτων της αντιπολίτευσης, είναι χαρακτηριστικό ότι έχουν αντιδράσει πλείστοι δικηγορικοί σύλλογοι, η Ένωση Εισαγγελέων με μία ηχηρή ανακοίνωση, ενώ δεν πέρασαν απαρατήρητα και είναι ενδεικτικά του κλίματος που έχει δημιουργηθεί τα φίλια πυρά των πρώην υπουργών, κυρίων Αθανασίου και Τζαβάρα. Μάταια ίσως, διότι κ. Χρυσοχοΐδης δείχνει αμετανόητος, δηλώνοντας μάλιστα, ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι η δημοκρατία υπονομεύεται από τις διαδηλώσεις!

Δυστυχώς για τον ίδιο και όπως είχε την ευκαιρία να διαπιστώσει κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στο ευρωκοινοβούλιο με αφορμή το προσφυγικό, δεν είναι υπόλογος μόνο στο εσωτερικό αλλά και στο εξωτερικό. Υπάρχουν και στο εξωτερικό θεσμοί (π.χ. το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων), όπως υπάρχουν και διεθνείς συνθήκες από τις οποίες η Γ’ Ελληνική Δημοκρατία δεσμεύεται ρητά. Ο κ. Χρυσοχοΐδης επιχειρεί για ακόμα μία φορά στην μακρά σταδιοδρομία του ως πολιτικού προϊσταμένου της αστυνομίας να ενσαρκώσει τον ρόλο του «κακού μπάτσου», που δεν μασάει. Δυστυχώς, αυτή τη φορά η στάση του είναι εξαιρετικά ανεπίκαιρη, χώρια ότι λογάριασε χωρίς τον ξενοδόχο.

Ο εκδότης[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]