ΤΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΕΚΔΟΤΗ: Κι όμως είναι ακόμα εδώ
Για σκέψου να μην πρόφταινα
κι αυτό το καλοκαίρι
να δω το φως ξανά εκτυφλωτικό
να νιώσω την αφή του ήλιου στο κορμί μου
να οσμιστώ δροσερές και χαλασμένες μυρωδιές
να γευτώ γλυκόξινες και πιπεράτες γεύσεις
ν’ ακούω τα τζιτζίκια ως τα κατάβαθα της νύχτας
να καταλαβαίνω τους δικούς μου που αγαπώ
να μην αδημονώ μ’ αυτούς που με στηρίζουν
να σκέφτομαι κι εκείνους που θέλησα να ξεχάσω
να βρίσκω φίλους που έρχονται από μακριά
ν’ αφήνω κι άλλες ζωές να μπαίνουν στη δική μου
να κολυμπάω σε θάλασσες ζεστές
ν’ αντικρίζω φρέσκα σώματα γυμνά
ν’ αναπολήσω έρωτες, να ονειρευτώ καινούργιους
ν’ αντιληφθώ τα πράγματα που αλλάζουν.
Άλλο ένα καλοκαίρι-ΤΙΤΟΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ
Είναι το δώρο της ζωής εκείνο το οποίο λησμονείται πιο εύκολα. Ακόμα και Αύγουστο μήνα, ο ρυθμός δεν κατεβαίνει εύκολα. Η μηχανή δουλεύει… Σαν νταλίκα που ανεβοκατεβαίνει ασταμάτητα, ακολουθώντας πάντα το ίδιο δρομολόγιο. Πως να λοξοδρομήσεις; Συνήθισες πια την πορεία και το φορτίο κι έμαθες να σταματάς μόνο για καύσιμο.
Ευτυχώς όμως υπάρχουν και οι φίλοι. Μόνο αυτοί μπορούν να σου θυμίσουν. Χτύπησε μια φορά το τηλέφωνο και δεν ήταν για δουλειά. «Πάμε να σε κεράσω ένα καφέ στον Αγιαντρέα;». Για μια στιγμή θυμήθηκα το «πάμε στον Άδωνη για καφέ». «Είσαι η λαχτάρα μου, ο καφές και τα τσιγάρα μου». Πόσα χρόνια με αυτό, το ίδιο τραγούδι, και να μην το έχουμε βαρεθεί ακόμα.
Έτσι και έγινε. Βρεθήκαμε για λίγες ώρες εκεί, να πιούμε τον καφέ μας, να κάνουμε στα κλεφτά ένα τσιγάρο, να ατενίσουμε το γαλάζιο της θάλασσας και το μπλε του ουρανού, να δούμε τα παιδιά να κολυμπούν χαρούμενα και τις κυρίες να λιάζονται αφυδατωμένες, να πούμε δυο κουβέντες σαν άνθρωποι, να προφτάσουμε και αυτό το καλοκαίρι. Αλλά με μία συμφωνία που κλείστηκε εξαρχής: Δε θα μιλούσαμε καθόλου για πολιτικά! Ή έστω δε θα επεκτεινόμασταν, απλούστατα επειδή δεν υπήρχε κανένας απολύτως λόγος να σπαταλήσουμε αυτές τις λίγες ώρες χαλάρωσης και συναναστροφής με υλικό κατώτερο του μετρίου. Έτσι κι αλλιώς, και οι δυο μας, όπως και πολλοί από τη γενιά μας, γενναία αποδεχθήκαμε εδώ και καιρό την ήττα μας από την σκληρή πραγματικότητα των ανεπαρκών, των διεφθαρμένων και των ηλιθίων.
Το μόνο το οποίο μας ενδιέφερε ήταν να προφτάσουμε το καλοκαίρι. Μας έχουν μείνει κάμποσα καλοκαίρια, ίσως όχι πολλά, οπότε ένας λόγος παραπάνω. Κι ένας ακόμη λόγος, να μη συνθηκολογήσουμε με τις πρόωρες μοιρολογήτρες του θέρους. Όχι, το καλοκαίρι δεν τελείωσε, κυρίες και κύριοι, επειδή παρήλθε ο δεκαπενταύγουστος. Βγείτε μια βόλτα να δείτε τι γίνεται στις πόλεις και στα χωριά, στα θέατρα και τις πλατείες, στις παραλίες και τα βουνά. Ο κόσμος είναι ακόμη έξω και διασκεδάζει. Οι παρέες δε διαλύθηκαν ακόμα, τα τραγούδια δε σίγησαν κι έτσι ούτε οι χοροί σταμάτησαν. Δε βιαζόμαστε να επιστρέψουμε στο καθιερωμένο χειμερινό νεκροταφείο που δε συναντάς ψυχή στο δρόμο μετά τη δύση του ηλίου.
Για μας λοιπόν, το καλοκαίρι μόλις ξεκίνησε. Και ευτυχώς προφτάσαμε. Κι αυτό το καλοκαίρι. Όλες οι αισθήσεις μας είναι τεταμένες όσο ποτέ και στρέφονται γύρω απ’ αυτό. Σκέψου να μη προφταίναμε. Σκέψου να μην κάναμε όσα κάναμε και όσα θα κάνουμε. Σκέψου να λέγαμε «πάει, τελείωσε». Σκέψου. Είναι ακόμα εδώ.
Ο εκδότης
