Είναι ακριβώς όπως στην ιατρική. Αν δεν λύσεις ένα πρόβλημα εν τη γενέσει του, τότε τα πράγματα γίνονται πολύ δύσκολα. Ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο έχει αποδοθεί τόση μεγάλη σημασία στην πρόληψη, εφόσον προλαμβάνεται η εξάπλωση μίας κατάστασης, η οποία αν αφεθεί να εξελιχθεί μπορεί να αποβεί μοιραία. Αυτό λοιπόν το σοφό δόγμα, το οποίο έχει σώσει εκατομμύρια ζωές, δεν ενέπνευσε δυστυχώς στο ελάχιστο το πολιτικό προσωπικό και ειδικότερα εκείνους που διαχειρίστηκαν για χρόνια τα μείζονα τοπικά ζητήματα.
Γιατί η ιστορία της υγείας στην Ηλεία, είναι μία ιστορία με πολύ πόνο και ακόμα περισσότερο παραλογισμό. Έχει την αφετηρία της στα πέτρινα χρόνια που σε πείσμα της ομόφωνης απόφασης του τότε 1ου αιρετού Νομαρχιακού Συμβουλίου, κάποιοι αποφάσιζαν την θεμελίωση του Νομαρχιακού Νοσοκομείου – σήμερα Ανδρέας Παπανδρέου – στον βούρκο της Συντριάδας και όχι στη συναινετική θέση στο Μεσολογγακι που θα ικανοποιούσε τις ανάγκες των δυο πολυπληθέστερων πόλεων του νομού.
Αντί λοιπόν όλοι αυτοί να επιδείξουν σύνεση, επέδειξαν αλλοφροσύνη. Αντί να προτάξουν το συμφέρον του νομού, πρόταξαν το στενότερο τοπικό. Αντί να συνεργαστούν με τους ομολόγους τους, κλείστηκαν στο καβούκι του θεσμικού τους ναρκισσισμού. Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε σήμερα. Εκείνο που δεν βλέπουμε είναι πώς θα μπορούσαμε να ξεφύγουμε από το αδιέξοδο στο οποίο έχουμε περιέλθει, ιδιαίτερα μετά την κρίση. Γιατί κακά τα ψέματα, εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα, εύκολη λύση δεν υπάρχει. Και καλό θα ήταν αυτήν την φορά η όποια λύση, να μην είναι εύκολη, αλλά κατά το δυνατόν δίκαιη και ρεαλιστική.
Δυστυχώς το κριτήριο ορισμένων οι οποίοι τοποθετούνται επί του ζητήματος απέχει παρασάγγας από τις παραμέτρους του ρεαλισμού, όσο και της δικαιοσύνης. Σε αυτό το σημείο οφείλω να επισημάνω ότι δεν υπαινίσσομαι τίποτε για τους γιατρούς και τους εργαζόμενους του νοσοκομείου της Αμαλιάδας. Αντιλαμβάνομαι καί την αγωνία τους, καί τα δίκια τους. Ούτε βεβαίως δικαιούται κανείς να ψέγει αδιακρίτως τους αιρετούς της κάθε περιοχής ή τους εκπροσώπους φορέων οι οποίοι με επιχειρήματα και σε πνεύμα διαλόγου προάγουν εκείνο που θεωρούν έστω καλύτερο για τον τόπο τους.
Απλώς θλίβομαι διότι αντίστοιχα διαπιστώνω ότι σε πολλές περιπτώσεις οι ίδιες εκείνες λογικές που μας έφτασαν ως εδώ, εξακολουθούν να προελαύνουν με την ίδια ακριβώς παροξυσμική αδιαλλαξία. Έτσι όμως δεν πάμε πουθενά. Η υγεία της Ηλείας νοσεί, κι αν οι θεράποντες θεσμικοί δεν συμφωνήσουν σε μία κοινά αποδεκτή λύση, φοβάμαι πως στο τέλος ο ασθενής θα καταλήξει.
