ΤΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΕΚΔΟΤΗ: Η μεσαία τάξη δεν θα πάει στον Παράδεισο!

Μοιάζει αρκετά με το δόγμα του σοκ. Τα χτυπήματα είναι βίαια και αλλεπάλληλα. Δε σου αφήνουν χρόνο να αντιδράσεις. Κυριότερα, δε σου αφήνουν χρόνο να σκεφτείς. Γιατί αν σκεφτείς, θα ζυγίσεις την κατάσταση, θα εκτιμήσεις αυτόν ή αυτούς τους οποίους σου επιτίθενται, θα μετρήσεις με ηρεμία τις δυνάμεις σου, θα υπολογίσεις τις επιλογές σου, και κατόπιν θα κινηθείς ανάλογα. Ενδεχομένως δηλαδή να μην υποκύψεις στον εκβιασμό γιατί εκεί ακριβώς έγκειται το διακύβευμα: στον εκβιασμό ή στους εκβιασμούς οι οποίοι τίθενται και κατά κανόνα γίνονται αποδεκτοί υπό καθεστώς ασφυκτικής πίεσης.

Είναι ωστόσο σημαντικό να αντέξεις μερικούς γύρους. Να μη σωριαστείς αναίσθητος στο κανναβάτσο γιατί τότε το παιχνίδι έχει κριθεί με νοκ-άουτ. Η αλήθεια είναι ότι η ελληνική κοινωνία έχει αντέξει πάρα πολλούς γύρους. Έχει σταθεί όρθια, έχοντας υπερβεί επαναλαμβανόμενα τις δυνάμεις της. Δεν είναι σαφές πως ακριβώς έχει επιτευχθεί αυτό αλλά ισχύει, όπως ισχύει εξίσου ότι αυτή η παρατεταμένη παραμονή στο ρινγκ της λιτότητας, της έχει επιφέρει βαθιά τραύματα και έχει κλονίσει την υγεία της σε όλα τα επίπεδα. Δε θέλω να κουράσω με στοιχεία. Οι πάντες γνωρίζουν, βλέπουν, ακούν και διαβάζουν τι συμβαίνει γύρω τους. Τι συμβαίνει στους ίδιους. Κάθε μέρα το όριο της φτώχειας αφορά όλο και περισσότερους, οι οποίοι προστίθενται στους εκατομμύρια, επαναλαμβάνω, εκατομμύρια συμπολίτες μας που διαβιούν ήδη λίγο πάνω ή λίγο κάτω αυτού.

Ίσως η διαβόητη πλέον ρήτρα αναπροσαρμογής να ήταν αυτή η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της κοινωνικής οργής, παρότι δεν πρόκειται ακριβώς για σταγόνα αλλά για μία θάλασσα αλητείας και αυθαιρεσίας από μέρους των παρόχων ενέργειας. Και πράγματι, σε ό,τι αφορά τις αντοχές της ελληνικής κοινωνίας, η οποία μπορεί υπό μία άλλη οπτική να επικριθεί και ως υπέρμετρη παθητικότητα και πάσχουσα από σύνδρομο συμβιβασμού, χρειάστηκε ένα πληθωριστικό τσουνάμι μηνών για να κάνει ακόμα και τη σταθερά υποβαθμιζόμενη μεσαία τάξη να αναθεωρήσει. Πλέον ο κύβος έχει ριφθεί. Είναι πολύ αργά για δήθεν γενναίες παρεμβάσεις, οι οποίες αποτελούν καταφενάστατα το επικοινωνιακό προϊόν των διαπιστώσεων της καλπάζουσας δημοσκοπικής φθοράς. Δεν έχουν ως στόχο να σώσουν τον επιχειρηματία, τον έμπορο, τον καταναλωτή, τον οικογενειάρχη, παρά μόνο να διασώσουν το κυβερνών κόμμα από μία εκλογική πανωλεθρία.
Η μεσαία τάξη πάντως το έχει πάρει απόφαση ότι δε σώζεται. Δεν πείθεται πλέον από νέες υποσχέσεις και ευχολόγια που χρυσώνουν το χάπι αντί να αντιμετωπίζουν το πρόβλημα. Γι’ αυτό και αυτή τη στιγμή σε ολόκληρη τη χώρα βρίσκονται σε εξέλιξη νομικές ενέργειες οι οποίες στρέφονται κατά των εταιρειών ενέργειας, συμπεριλαμβανομένης και της ΔΕΗ, που όπως ομολόγησε ο βουλευτής της ΝΔ, Μπάμπης Παπαδημητρίου, πιέστηκε από τους ιδιώτες του κλάδου να υιοθετήσει τη ρήτρα αναπροσαρμογής. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, άλλαξαν μονομερώς τα συμβόλαια εν μία νυκτί και τους επόμενους μήνες η κυβέρνηση σφύριζε κλέφτικα. Στο τέλος όμως πληρώνουν το λογαριασμό.

Η κοινωνία αντεπιτίθεται. Η ομαδική αγωγή κατά της παράνομης και καταχρηστικής ρήτρας αναπροσαρμογής (βλέπε το φύλλο Πέμπτης της «Πρωινής» και το ρεπορτάζ για τη γνωμοδότηση του Αναπλ. Καθηγητή Νομικής Αθηνών Γ. Μεντή) του σωματείου εστίασης ΔΙΟΝΥΣΟΣ Πύργου, καθώς και η πρωτοβουλία των Δικηγορικών Συλλόγων Ηλείας και Αμαλιάδας για νομοθετική της κατάργηση, δίνουν το τόνο σε τοπικό και όχι μόνο επίπεδο. Για ακόμη μία φορά η κυβέρνηση επιχειρεί να αλλάξει το κλίμα με εξαγγελίες. Είναι όμως πολύ αργά. Το έχουν αντιληφθεί όλοι και κυρίως η μεσαία τάξη, η οποία μέρα με τη μέρα αρχίζει να αποδέχεται το γεγονός ότι δε θα πάει στον παράδεισο.