Αν η πραγματικότητα διαφωνεί μαζί μας, τόσο το χειρότερο για την ίδια. Η εποχή μας άλλωστε επιτρέπει κατεξοχήν όχι απλώς την αλλοίωση αλλά σχεδόν την διαμόρφωση μιας πραγματικότητας συμβατής με τις επιδιώξεις του εκάστοτε κέντρου εξουσίας, ή, για να απλοποιήσουμε τα πράγματα, αυτού που ανέκαθεν οι άνθρωποι ονόμαζαν «σύστημα».
Απολύτως εύλογα και αναμενόμενα αυτό το σύστημα δεν συμφιλιώθηκε ποτέ με την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, ούτε καν όταν ο τελευταίος μετατοπίστηκε ιδεολογικά (κάπως απότομα είναι η αλήθεια) λειτουργώντας ουσιαστικά ως οιονεί σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Το γεγονός μάλιστα ότι μία αριστερή κυβέρνηση άρχισε να εφαρμόζει με αξιοθαύμαστη συνέπειατις μνημονιακές πολιτικές και το πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής καλύτερα από τους Δεξιούς, δεν δημιούργησε υπαρξιακά ζητήματα μόνο στους φίλους, αλλά και στους ιδεολογικούς αντιπάλους, οι οποίοι τις τελευταίες μέρες εκδηλώνουν συμπτώματα έντονου πανικού.
Ολόκληρη την εβδομάδα ακούγαμε από μερίδα δημοσιογράφων και μέσων που προφανώς πρόσκεινται στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης για δημοσκοπήσεις που θα χαλούσαν τον κόσμο. Για την ακρίβεια γινόταν λόγος για νέες δημοσκοπήσεις – «βόμβες» οι οποίες θα άλλαζαν το πολιτικό σκηνικό. Προσπερνώντας γρήγορα τοευνόητο ερώτημα του πώς ήταν δυνατόν να γνωρίζουν τόσο πρόωρα τα ευρήματα των μετρήσεων, και ο πλέον αδαής καταλάβαινε ότι η σκοπιμότητα ήταν ακριβώς αυτή η οποία ανέφελα προπαγανδιζόταν: Να δημιουργηθεί μια ρελάνς απέναντι στις εξαγγελίες Τσίπρα με αφορμή την κατάθεση του προϋπολογισμού του 2019, σύμφωνα με τις οποίες επιβεβαιωνόταν με τον πιο επίσημο τρόπο πως όχι μόνο δεν θα κοβόντουσαν συντάξεις αλλά η κυβέρνηση θα επιχειρούσε στο εγγύς μέλλον να κερδίσει το μεγάλο στοίχημα της επανόρθωσης και της σταδιακής αποκατάστασης των αδικιών.
Κάτι τέτοιο ήταν απολύτως καταστροφικό για τη ΝΔ και τους θιασώτες του «Γερούν γερά» οι οποίοι έχουν παίξει πολλές φορές τα ρέστα τους ποντάροντας κρυφά ή λιγότερο κρυφά στην αποτυχία των διαπραγματεύσεων. Κατά συνέπεια κατέφυγαν στο μοναδικό καταφύγιο των απανταχού πολιτικά απελπισμένων, τις δημοσκοπήσεις. Μόνο που ήταν τόσο κραυγαλέες οι αστοχίες αυτών των τόσο συγκλονιστικών δημοσκοπήσεων, που όποιος έκανε τον κόπο να τους ρίξει μία προσεκτικότερη ματιά, αντιλαμβανόταν εύκολα ποια ήταν τα μηνύματα. Ούτε η διαφορά μεταξύ των πρώτων μειωνόταν, ούτε το ΠΑΣΟΚ κατακρημνιζόταν. Αντίθετα η ΝΔ σχεδόν άγγιζε πλέον την αυτοδυναμία και το ΚΙΝΑΛ συγκέντρωνε εντυπωσιακά μεγάλο ποσοστό.
Στην πραγματικότητα, αρκούσε μόνο μία άλλη δημοσκόπηση για να καταδείξει με τον πιο αδιαμφισβήτητο τρόπο τι συμβαίνει και πού αποσκοπούσε όλη αυτή η επέλαση. Διότι πάντα το ζήτημα σε αυτήν την υπόθεση δεν είναι μόνο τι ισχυρίζεσαι αλλά και πως το τεκμηριώνεις. Θεωρητικά λοιπόν μπορείς ισχυρίζεσαι ότι το άσπρο είναι μαύρο αλλά πείθεις ελάχιστα όταν αφήνεις απέξω δύο κρίσιμες παραμέτρους, ήτοι το ποσοστό των αναποφάσιστων και την συσπείρωση των κομμάτων.
Η αλήθεια όμως είναι ότι καί το ποσοστό των αναποφάσιστων είναι πολύ μεγάλο, καί η συσπείρωση των δύο βασικών διεκδικητών παρουσιάζει μεγάλη διαφορά. Δεν χρειάζεται να υπεισέλθουμε σε λεπτομέρειες. Όποιος θέλει να καταλάβει καταλαβαίνει και όποιος θέλει να παραπλανηθεί, παραπλανιέται. Το γενικό συμπέρασμα είναι ότι τα πράγματα είναι πιο ρευστά από ποτέ. Οι ψηφοφόροι μοιάζουν με κινούμενη άμμο οι οποίοι μετεωρίζονται διαρκώς ανάμεσα σε αυτό που τους λένε και σε αυτό που τείνουν να πιστέψουν από μόνοι τους.
Τι σημασία έχει όμως αφού όπως είπε και ένας δημοσκόπος, όποιος νομίζει ότι μπορεί να παίξει παιχνίδια με απρόβλεπτα μεγέθη, θα διαπιστώσει αργά ή γρήγορα ότι μπορεί να λειτουργήσουν πολύ διαφορετικά απ’ ότι θα επιθυμούσε. Κι εντέλει, η κάλπη είναι αυτή που θα αποφασίσει για το ποιος θα μείνει και ποιος θα πάει σπίτι του. Μέχρι τότε, υπομονή. Η αλήθεια βρίσκεται εκεί έξω.
