ΤΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΕΚΔΟΤΗ: Η «αναπαράσταση» μιας θηριωδίας ή η κουλτούρα της απολιτικ κλειδαρότρυπας
Μία από τις βασικές αρχές της πολιτικής με την ευρύτερη δυνατή έννοια, είναι αυτό το οποίο θα περιγράφαμε με ποδοσφαιρικούς όρους ως η επιλογή του γηπέδου. Το ίδιο πράγμα, με εξίσου ποδοσφαιρικούς όρους, θα μπορούσε να προσδιοριστεί και ως η σκόπιμη ρίψη της μπάλας στην εξέδρα. Που σημαίνει ότι συζητάς μόνο αυτά που θέλεις, κι όταν σε πιέζουν να συζητήσεις πράγματα τα οποία δεν θέλεις, τότε είτε απορρίπτεις δογματικά κάθε συζήτηση, είτε κάνεις τα πάντα ώστε αν δεν μπορείς να αποφύγεις την κουβέντα, τουλάχιστον να εστιάσεις εκεί που ενοχλεί λιγότερο.
Κάπως έτσι, τόσο στεγνή, τόσο κυνική και τόσο υποκριτική είναι η πολιτική.Και φυσικά το ίδιο ισχύει για τα υποκείμενα τα οποία τη συνδιαμορφώνουν, δηλαδή τόσο τους πολιτικούς, όσο και τους μιντιακούς ομίλους και τους δημοσιογράφους τους.. Είναι ηλίου φαεινότερο ότι αυτοί έχουν το μαχαίρι, αυτοί και το πεπόνι. Τι; Το αντικείμενο και η αποστολή της μάχιμης δημοσιογραφίας είναι να ελέγχει την κάθε πολιτική εξουσία; Μα αν ίσχυε κάτι τέτοιο, θα βρισκόμασταν στην ντροπιαστική 108η στην ελευθερία του τύπου; Αν ίσχυε κάτι τέτοιο, θα παρακολουθούσαμε όλες αυτές τις μέρες τον κατά συρροή βιασμό κάθε έννοιας δεοντολογίας, αξιοπρέπειας, ηθικής και αλήθειας.
Πως να το ονομάσουμε αυτό το οποίο συμβαίνει; Ομοιοπαθητική της φρίκης; Ή μήπως απλώς απευαισθητοποίηση; Σε κάθε περίπτωση, αυτό το οποίο συμβαίνει δεν είναι καθόλου σωστό. Να το επαναλάβουμε: Αυτό το οποίο συμβαίνει δεν είναι καθόλου σωστό, και όσο περισσότερο επιμένουμε να το επαναλαμβάνουμε, επιμένουμε να το αναδεικνύουμε, επιμένουμε να μην αποδεχόμαστε ως τυπική κανονικότητα τον εκχυδαϊσμό της δημόσιας συζήτησης, τον τηλεοπτικό κανιβαλισμό και τη διάχυση της βαρβαρότητας, τόσο λιγότερο έδαφος κερδίζει η κουλτούρα της απολιτίκκλειδαρότρυπας.
Διότι ακριβώς περί αυτού πρόκειται. Εκεί αποσκοπεί η διαρκής και με ποικίλες,αισχρά παραποιητικές,εκδοχές η αναπαράσταση μίας αληθινής θηριωδίας. Καταθέσεις και διάλογοι οι οποίοι δεν έπρεπε ποτέ να δουν το φως της δημοσιότητας στην διάρκεια μιας διερεύνησης από τις αρχές και ανατριχιαστικές λεπτομέρειες γύρω από ένα διαρκές έγκλημα. Ένα παιδάκι το οποίο βιαζόταν ξανά και ξανά, τώρα βιάζεται από τους ανερυθρίαστους συκοφάντες, οι οποίοι μεταξύ πολλών άλλων χυδαιοτήτων, κάνουν λόγο για ερωτική σχέση!
Παράλληλα, η «πισπιριγκιάδα» –η εξίσωση της μάνας του κοριτσιού με τη μητροκτόνο– καλά κρατεί. «Λίγα μέτρα από το κελί της Ρούλας Πισπιρίγκου κρατείται η μητέρα του κοριτσιού», έγραφε ο τίτλος σε ανάρτηση στην ηλεκτρονική έκδοση εφημερίδας ευρείας κυκλοφορίας. Και σα να μην έφταναν όλα αυτά άρχισε η πλειοδοσία της δήθεν αυστηρότητας για τους βιαστές και παιδοβιαστές. Αντί να εξηγήσουν γιατί σε πεντακόσιες φωτογραφίες είναι αγκαλιά με τον παιδοβιαστή, θολώνουν τα νερά με «ψύχραιμες» προτάσεις για ευνουχισμούς και άλλα τέτοια όμορφα.
Μόνο που ο ένας ευνουχισμός, ο οποίος δρομολογείται για ακόμη μία φορά, είναι της κοινωνίας. Ένας ευνουχισμός κατεξοχήν πολιτικός, με την ουσιαστική σημασία του όρου. Μία βαθιά υποτιμητική για τη μάζα στρατηγική, η οποία όμως φαίνεται ότι αποδίδει και γι’ αυτό υιοθετείται. Είναι πιθανό ακόμα να μην έχουμε δει τίποτα. Είναι πιθανό, όσο αποκαλύπτονται πρόσωπα και πράγματα, που δεν ήταν δυνατό να καλυφθούν, να ενταθεί περαιτέρω το αίσχος. Το μόνο το οποίο δεν είναι πιθανό είναι αλλάξεισε αυτή η χώρα, είναι να αποκτήσει νόμους τους οποίους όλοι θα σέβονται και όλοι θα τηρούν. Αυτό είναι μάλλον απίθανο.
Ο εκδότης
