Αν την επομένη των εκλογών μου ζητούσαν να κάνω μια λίστα με ενέργειες για την Ηλεία στις οποίες αποκλείεται να προχωρούσε η νέα κυβέρνηση, το «σαμποτάρισμα» της Πατρών-Πύργου, όσο και η αναίρεση της διευθέτησης των λεγόμενων «πυροδανείων», θα ήταν στην κορυφή. Δεν ξέρω γιατί… Ίσως επειδή μετά από τόσα χρόνια στο μετερίζι της δημόσιας ζωής, εξακολουθώ να πιστεύω αφελώς στις κόκκινες γραμμές. Κάποτε τουλάχιστον υπήρχαν. Σήμερα μοιάζουν να έχουν ξεθωριάσει κι αυτές, μαζί με το φιλότιμο, το οποίο ομολογουμένως συνιστά μια ολοένα και περισσότερο έννοια προς εξαφάνιση στην πολιτική πρακτική. Ειδικά λοιπόν γι’ αυτά τα δύο ζητήματα, που επιτέλους μετά από τόσα χρόνια είχε μπει το νερό στ’ αυλάκι, περιμέναμε, δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα, ότι η κατάσταση θα εξελισσόταν ομαλά. Πόσο μάλλον από την στιγμή που τα δάνεια αφορούν μια διόλου ευκαταφρόνητη μερίδα του τοπικού επιχειρηματικού κόσμου, όπως άλλωστε, πολύ περισσότερο, η κατασκευή του αυτοκινητόδρομου, για τον οποίο τόσο μελάνι και κυρίως τόσο αίμα έχει χυθεί. Είναι γνωστά πράγματα και τα γνωρίζουν οι πάντες. Τα γνωρίζουν και τα γαλάζια στελέχη, κυβερνητικά ή μη, τα οποία έχουν επισκεφθεί κατά καιρούς την περιοχή μας. Τα γνωρίζει φυσικά και ο κ. Μητσοτάκης, ο οποίος δεν παρέλειψε να έρθει προεκλογικά να μας διαβεβαιώσει ότι έχει αγαθές προθέσεις για την περιοχή μας. Χαμόγελα, φιλιά, αγκαλιές. Παραδοσιακά, το κλάμα έρχεται πάντα τελευταίο…
Πηγαίναμε λοιπόν για γάμο και για τον μήνα του μέλιτος, αλλά μας ετοίμαζαν κηδεία. Πως αλλιώς να εξηγηθεί λογικά το γεγονός ότι μόλις τρεις ημέρες μετά την ανάληψη των καθηκόντων του, ο υπουργός Καραμανλής ανέστειλε την χρηματοδότηση του έργου. Με άλλα λόγια, το είχε ήδη ραμμένο το κουστουμάκι που θα μας φορούσε και περίμενε απλώς τον κατάλληλο χρόνο. Το timing της παρέμβασής του δικαιώνει δυστυχώς την «Πρωινή», η οποία μόλις πρόσφατα μεταχειρίστηκε διόλου κολακευτικούς χαρακτηρισμούς σε σχέση με το πρόσωπο του υπουργού Υποδομών και Μεταφορών, εφόσον είναι πασιφανές πως μόνο στην εξυπηρέτηση του δημόσιου συμφέροντος δεν αποσκοπεί. Ίσως βέβαια αποσκοπεί στην εξυπηρέτηση κάποιου άλλου˙ ενδεχομένως εκείνου που του παρήγγειλε το κουστούμι που θέλει να μας φορέσει, δίνοντάς του και τις ακριβείς διαστάσεις…
Αν ο κ. Καραμανλής έχει θέσει σοβαρή υποψηφιότητα για «μέγας δήμιος» της Ηλείας, ο υφυπουργός Οικονομικών Σκυλακάκης, έχει σοβαρές πιθανότητες να κερδίσει το βραβείο του δεύτερου ρόλου, ήτοι του «μικρού δήμιου». Όποια πέτρα κι αν σηκώσεις στην αγορά της Ηλείας, θα βρεις ένα πυροδάνειο από κάτω! Κι αυτό το γνώριζαν, και αδιαφόρησαν επιδεικτικά, παρότι η απόφαση Χουλιαράκη είχε θέσει τα πράγματα σε μία λογική όσο και ηθική βάση, παραχωρώντας στους Ηλείους επιχειρηματίες το δικαίωμα στη ζωή. Τα έγραψε στα παλιά του τα παπούτσια όλα αυτά ο κ. Σκυλακάκης –για να μην επιστρατεύσω κανέναν περισσότερο άκομψο όρο και λερώσω το στόμα μου–, αποφασίζοντας να παραπέμψει τους δανειολήπτες στη Δ.Ο.Υ. Τούτο σημαίνει ότι τους στέλνει στο εκτελεστικό απόσπασμα, αν και η κατάσταση της υγείας πολλών «θανατοποινιτών» οφειλετών, εξ’ όσων τυγχάνει να γνωρίζω, είναι κρίσιμη και μπορεί ανά πάσα στιγμή να μείνουν στον τόπο με το κακό που τους βρήκε.
Δύο φλέγοντα ζητήματα για ολόκληρο το νομό. Δύο ζητήματα ζωής και θανάτου. Για να εξηγούμαστε: Αν μας πηγαίνουν για θάνατο, ας είναι σίγουροι ότι δεν πρόκειται να αποδεχθούμε την μοίρα μας στωικά. Μπορεί να είμαστε φτωχός λαός, όπως συχνά καταδεικνύουν οι στατιστικές των σχετικών εκθέσεων, αλλά σίγουρα δεν είμαστε ηλίθιος λαός. Στο κάτω κάτω, φέρουν σημαντικότατο μερίδιο ευθύνης για το κατάντημά μας. Αντί να προσπαθήσουν να διορθώσουν τα πράγματα, μας βουλιάζουν όλο και περισσότερο στο βούρκο. Σύντομα όμως θα διαπιστώσουν ότι δεν πεθαίνουμε έτσι εύκολα, παρότι διαρκώς μας αφαιρούν ό,τι μας είναι αναγκαίο για να ζήσουμε. Μπορεί γάμος να μην γίνει ποτέ, αλλά ας είναι βέβαιοι πως ούτε κηδεία θα γίνει. Τουλάχιστον όχι η δική μας.
Ο εκδότης
