ΤΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΕΚΔΟΤΗ: Έτσι τελειώνει ο κόσμος

Έτσι τελειώνει ο κόσμος

Όχι με ένα βρόντο,

μα μ ένα λυγμό

Τ.Σ. Έλιοτ

Γι’ αυτούς που ακόμη επιμένουν να διαβάζουν, όχι από υποχρέωση αλλά από ανάγκη, η επόμενη σελίδα, είναι συνθήκη ζωής. Το κάνουν όχι γιατί πρέπει, αλλά επειδή δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Αλήθεια, πόσοι διαβάζουν ακόμη σήμερα; Μία ματιά στη σχετική έρευνα της ΕΛΣΤΑΤ επιβεβαιώνει ότι οι αναγνώστες είναι πλέον είδος προς εξαφάνιση. Οι περισσότεροι δεν ανοίγουν ούτε εφημερίδα, αλλά παρόλα αυτά είναι πλήρως κατατοπισμένοι, καθώς ενημερώνονται άρτια για τη ζωή από την τηλεόραση και βέβαια από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Εκεί, στο Facebook και στο Twitter, όχι μόνο διαβάζουν αλλά γράφουν κιόλας. Είναι αυτό που λέμε «πολυγραφότατοι».

Δεν έχουν γνώση αλλά σίγουρα έχουν άποψη! Και δε θα διστάσουν να την υπερασπιστούν, πιο σωστά να την επιβάλλουν, με κάθε τρόπο. Θα προσβάλλουν, θα βρίσουν, θα εξευτελίσουν, αν και πρωτίστως εξευτελίζουν τον εαυτό τους. Δεν τους ενδιαφέρει να ακούσουν, μόνο να ξεσπάσουν, κάτι το οποίο οριοθετεί το μέγεθος, τόσο των δικών τους προβλημάτων, όσο σε ένα άλλο επίπεδο, και των προβλημάτων της χώρας. Στ’ αλήθεια, άμα επιθυμεί κανείς διακαώς να καταλάβει τι έχει συμβεί σε αυτή τη χώρα, δεν έχει παρά να παρακολουθήσει για λίγες μέρες το ακατάπαυστο ντελίριο της ημιμάθειας, του αυταρχισμού και της βαθιάς, βαθύτατης υποκρισίας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Εναλλακτικά μπορεί να αξιολογήσει και την επίδραση της τηλεοπτικής ενημερωτικής κουλτούρας στο μέσο μικροαστό λούμπεν άτομο, εκεί που η πληροφορία φτάνει όχι απλά αλλοιωμένη, αλλά βαριά παραμορφωμένη.

Όποιος όμως επιλέγει να καταφύγει στα βιβλία, απολαμβάνει μία σειρά από σημαντικά οφέλη, ακόμα κι αν αισθάνεται ότι του διαφεύγει η σοφία, όπως ο δύτης ο οποίος ανακαλύπτει νέους κόσμους, αλλά παράλληλα αντιλαμβάνεται το αχανές μέγεθος του βυθού. Όσοι διαβάζουν, συζητούν και σκέπτονται, ενδιαφέρονται αναγκαστικά πάρα πολύ για την επόμενη σελίδα της ζωής, και συνήθως επιδιώκουν να συμμετέχουν με θετικό τρόπο στο περιεχόμενό της. Ακριβώς γι’ αυτό μπαίνουν και στη διαδικασία να επιχειρήσουν να κατανοήσουν την υπόθεση, τα γεγονότα, τους βασικούς πρωταγωνιστές, αλλά και τους αμέτρητους κομπάρσους, οι οποίοι ωστόσο εν συνόλω, αποτελούν κρίσιμο παράγοντα διαμόρφωσης της ιστορίας. Αυτοί κι αν δεν ξέρουν τι τους γίνεται! Κατά κανόνα είναι οι πρώτοι που θα πετάξουν τον λίθο στον εξαθλιωμένο, στον κατατρεγμένο, στον ανήμπορο, μόνο και μόνο για να βγάλουν τα σπασμένα της άχαρης ζωής τους. Καλοί χριστιανοί, κατά τα άλλα, κοινωνούν κιόλας. Μακάρι η θεία φώτιση να τους αποκάλυπτε μια μέρα ποιοι είναι οι πραγματικοί φταίχτες της μιζέριας και της κακομοιριάς τους.

Και κάπως έτσι φτάνουμε στο επόμενο κεφάλαιο, στην επόμενη σελίδα. Μόνο που η επόμενη σελίδα είναι κενή. Είναι η Ελλάδα του μηδενισμού, της κυνικότητας, της μισαλλοδοξίας, της γενικευμένης διαφθοράς, της ηθικής κατάπτωσης και φυσικά της υλικής και πνευματικής φτώχειας. Κούφιοι άνθρωποι διαφεντεύουν τον τόπο και καθορίζουν τη συλλογική μας μοίρα. Η κουλτούρα δεν έχει τελειώσει αλλά βιώνουμε το τέλος της κουλτούρας. Η πολιτική συνείδηση δεν έχει τελειώσει αλλά βιώνουμε το τέλος της πολιτικής. Η αλληλεγγύη δεν έχει τελειώσει αλλά βιώνουμε το τέλος του ανθρωπισμού. Η γειτονιά δεν έχει τελειώσει αλλά βιώνουμε το τέλος του κόσμου. «Έτσι τελειώνει ο κόσμος. Όχι με έναν βρόντο, μα μ’ ένα λυγμό».

Ο εκδότης