ΤΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΕΚΔΟΤΗ: Είμαστε ακόμα ζωντανοί;
Με κοιτάς σε κοιτώ, και μελαγχολείς,
ο καιρός πολύς, μ’ αγαπάς σ’ αγαπώ…
Ο μεγαλύτερος κίνδυνος σε τούτη τη ζωή, είναι η παραίτηση. Όταν ακόμη ο άνθρωπος ήταν κάτι μεταξύ ανθρώπου και ζώου, ο μεγαλύτερος κίνδυνος ήταν τα άγρια θηρία και τα στοιχειά της φύσης. Αργότερα, όταν ο άνθρωπος έφτιαξε κοινωνίες για να μη ζει μονάχος, ο μεγαλύτερος κίνδυνος ήταν οι επιδρομές των βαρβάρων και τα καταδρομικά χτυπήματα των πιο άγριων φυλών ή ομάδων που σκότωναν και λεηλατούσαν ό,τι έβρισκαν στο διάβα τους. Σήμερα όμως ο μεγαλύτερος κίνδυνος φύεται μέσα σου. Βλέπεις, φροντίζουν από νωρίς να σου φυτέψουν το σπόρο της φθοράς κι ύστερα τον ταΐζουν και τον ποτίζουν τακτικά μέχρι να γιγαντωθεί. Μέχρι να σε παραμερίσει. Μέχρι να μην υπάρχει τίποτε άλλο πια στα κατάστιχα της ψυχής σου.
Είναι ζωτικής, κυριολεκτικά, σημασίας, να βλέπεις μπροστά. Κάποιοι άνθρωποι το ονομάζουν ελπίδα, κάποιοι προοπτική, κάποιοι ορίζοντα, ή απλώς μέλλον. Αν έχεις μέλλον μπροστά σου, δε χρειάζεται να πεις και πολλά. Τα έχεις ήδη πει όλα, αναγνωρίζοντας το μονοπάτι το οποίο απλώνεται εμπρός σου, ακόμη κι αν αγνοείς που ακριβώς θα σε ακολουθήσει. Μέλλον… Αλήθεια, τι μέλλον έχουν οι πολλοί σε τούτη την ευλογημένη, κατά τα άλλα, χώρα; Σε τι έχουν να προσβλέπουν; Τι έχουν να περιμένουν από τη ζωή; Πρώτα περάσαμε μία ολόκληρη δεκαετία σκληρών περικοπών, βαθιάς ύφεσης και απίστευτης φτωχοποίησης. Οι πολλοί πλήρωσαν το μάρμαρο των λίγων῾ το πάρτι τραπεζιτών, τη διαφθορά των πολιτικών, την ασυδοσία των μεγαλο-επιχειρηματιών και λοιπών συγγενών…
«Οι θυσίες των πολιτών πιάνουν τόπο», μας έλεγαν ξανά και ξανά και πράγματι, μόνο οι πολίτες θυσιάστηκαν, αλλά οι θυσίες τους άργησαν να πιάσουν τόπο. Όταν σε άλλες χώρες η λεγόμενη «κανονικότητα» είχε επανέλθει μέσα σε λίγα χρόνια, εδώ πήρε κάτι παραπάνω από μία δεκαετία. Εκεί ακριβώς όμως που άρχισαν να παγιώνονται οι συσχετισμοί δυναμικής στην αγορά, ήρθε η πανδημία. Επ’ αυτού δε χρειάζεται να επεκταθούμε ιδιαίτερα. Η πανδημία όχι μόνο ανέκοψε τη δυναμική η οποία είχε αρχίσει να σχηματίζεται, αλλά συντήρησε τα τραύματα της άρτι απελθούσας κρίσης, τα οποία δεν είχαν επουλωθεί ακόμη. Και δεν μιλάμε τώρα εδώ μόνο με οικονομικούς όρους, αλλά και με ψυχικούς.
Αρκεί να σκεφτεί κανείς τι αγώνα έχουν κάνει οι άνθρωποι επί τόσα χρόνια προκειμένου να παραμείνουν ζωντανοί. Τι προσπάθεια χρειάζεται για να σηκωθούν το πρωί από το κρεβάτι, όχι γιατί νυστάζουν, μα επειδή πρέπει να βρουν το κουράγιο να ξεκινήσουν μία ακόμη μέρα γεμάτη προβλήματα και άγχος για επιβίωση. Επειδή πρέπει να μην παραιτηθούν. Είχαν υποτίθεται πάλι ένα λόγο παραπάνω. Η κυβέρνηση καλώς ή κακώς σήμανε τη λήξη της πανδημίας –τουλάχιστον για όσο διαρκεί η θερινή σεζόν– και έτσι για ακόμη μία φορά οι άνθρωποι άρχισαν να αναθαρρούν, πιστεύοντας ότι πλέον θα μπορούσαν να ρεφάρουν, να δουλέψουν, να ζήσουν.
Αμ δε! Με πάνω από 10% πληθωρισμό, δεν μπορείς να κάνεις και πολλά. Το πολύ πολύ να κάνεις το σταυρό σου, καθώς η κατάσταση με την ακρίβεια έχει φτάσει στο απροχώρητο. Το πρόβλημα βέβαια είναι παγκόσμιο. Απλώς στην Ελλάδα το βιώνουμε με χαώδη διάσταση και το θέαμα, που μόνο Έλληνες μπορούν να προσφέρουν σε ολόκληρο το δυτικό ημισφαίριο. Γεγονός ωστόσο παραμένει ότι η ανισότητα βαθαίνει. Η τελευταία έκθεση της Oxfam καταδεικνύει το συγκλονιστικό μέγεθος και κυρίως το εύρος της παγκόσμιας φτωχοποίησης, το πόσους περισσοτέρους αφορά δηλαδή. Η γέννηση ενός δισεκατομμυριούχου κάθε 30 ώρες, προαναγγέλλει τη φτώχεια για περισσότερους από 263 εκατομμύρια πολίτες του κόσμου. Συνεπώς μπροστά σε αυτόν τον παραλογισμό η άλλη επιλογή είναι «να το ρίξεις στην τρελή» που λένε, και να απολαύσεις το ζεστό ήλιο, τη δροσιά της θάλασσας, ένα καφεδάκι με φίλους που έχεις να τους δεις καιρό, να χαρείς το καλοκαίρι που σε αυτό το τόπο είναι πάντα όμορφο. Κι όσο μας βγάλει. Όσο είμαστε ακόμα ζωντανοί. Είμαστε ακόμα ζωντανοί; Ε;
Ο εκδότης
