ΤΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΕΚΔΟΤΗ: Αιχμάλωτοι του θυμικού

Κάποια στιγμή δεν κουράζεσαι απλώς, αλλά αηδιάζεις. Η λέξη είναι βαριά για όσους επιμένουν να τις μετρούν όσο καλύτερα μπορούν στο ζύγι της περισυλλογής και του στοχασμού. Γιατί τι να κάνουμε, ορισμένοι θα σκέπτονται, και ορισμένοι, στην καλύτερη περίπτωση, θα καταναλώνουν σε άφθονες ποσότητες αμάσητο τον πολιτικό ή ορθότερα τον παραπολιτικό λόγο, όπως ένας πιτσιρικάς χάνεται στο Youtube ή όπως ένας ηλικιωμένος υπνωτίζεται κάθε βράδυ στην οθόνη της ναρκωτικής trashtv.

Ένας λαός που μπορεί να αρέσκεται να υπενθυμίζει διαρκώς την ευγενή πνευματική καταγωγή και παρακαταθήκη του, αλλά που ωστόσο δεν έμαθε ποτέ να σκέπτεται. Μόνο νιώθει. Απόλυτος αιχμάλωτος του θυμικού του, τραβάει πότε δεξιά και πότε αριστερά δίχως κανένα άλλο κριτήριο. Αυτό από μόνο του εξηγεί πολλά. Αλλά δεν τα έχω με τον λαό. Ούτε τον βρίζω, ούτε τον επαινώ. Δεν τον θεωρώ ούτε σοφό, ούτε ηλίθιο. Ούτε καλό, ούτε κακό. Το μεγαλύτερο λάθος το οποίο μπορείς να κάνεις είναι να μιλάς για έναν λαό με ηθικά κριτήρια. Ηθικά κριτήρια όμως έχει νόημα να εφαρμόσεις μόνο σε πρόσωπα, σε άτομα, είτε είναι κυβερνήτες, είτε είναι πολίτες.

Προφανώς και υφίσταται αλληλουχία μεταξύ των δύο. Προφανώς και ισχύει το σαρξ των κυβερνητών εκ της σαρκός των πολιτών –αν και η λεγόμενη οικογενειοκρατία στην Ελλάδα συνιστά ένα ζήτημα από μόνο του– και εκεί ακριβώς οφείλεται το πρόβλημα σε σχέση με την ελληνική ιδιαιτερότητα στον χάρτη των σύγχρονων ευρωπαϊκών αστικών χαρτών. Οι ρόλοι δεν έγιναν ποτέ πλήρως και καθολικά διακριτοί. Οι νόμοι δεν έγιναν ποτέ πλήρως και καθολικά σεβαστοί. Οι θεσμοί δεν έγιναν ποτέ πλήρως και καθολικά λειτουργικοί. Το πως και το γιατί απαιτεί βιβλία ολόκληρα, αλλά την κεντρική ιδέα λίγο πολύ, «όλοι» τη συμμεριζόμαστε. Επρόκειτο εξαρχής για μία δυσλειτουργική δημοκρατία, η οποία παρά τα αδιαμφισβήτητα επιτεύγματά της, παρέμεινε καχεκτική, και το παρατηρούμε και σήμερα.

Παρέμεινε δίχως εμβάθυνση, δίχως να εδραιωθεί ένα κοινώς και αυτονόητα αποδεκτό ένα modusoperandiκαιπολύ περισσότερο ένα modusvivendiγια πολιτικούς και πολίτες.

Ίσως εδώ αξίζει να επαναληφθεί η επίκληση στο γνωστό επιχείρημα ότι οι λαοί είναι σαν τα παιδιά.

Συμπεριφέρονται όπως μάθουν. Αυτό δεν αμφισβητείται. Όπου σταθούν και όπου βρεθούν, όπου ζουν και εργάζονται σε σύγχρονα κράτη, σε γενικές γραμμές, οι Έλληνες διαπρέπουν. Γιατί; Γιατί βρίσκουν αυτό που τους λείπει. Οργάνωση, σχετική διαφάνεια, δικαιοσύνη. Ένα πλαίσιο στο οποίο δεν διαφεντεύουν οι ημέτεροι και κολλητοί, όπου το πρωτόκολλο γίνεται σεβαστό και οι κανόνες δεν ερμηνεύονται ή ισχύουν κατά περίπτωση, οπότε δεν παραβιάζονται. Όπου δεν κυριαρχεί η οχλοδοξία των κομματικών αλλά η ισονομία. Αυτό είναι το πρόβλημα και αυτό είναι το αδιέξοδο το οποίο βιώνουμε και σήμερα, εντονότερα από ποτέ στην περίοδο της μεταπολίτευσης.

Αν δεν είσαι μέρος αυτής της νεοελληνικής φαυλότητας, υπάρχουν τρεις δρόμοι. Ο ένας είναι να κάνεις ότι έκαναν και ότι δυστυχώς εξακολουθούν να κάνουν πολλοί άξιοι συμπατριώτες μας: να τα μαζέψεις και να σηκωθείς να φύγεις. Ο δεύτερος είναι να μονάσεις. Αν όχι στο Άγιο όρος, σε ένα μικρό διαμέρισμα της«άγονης» ελληνικής επαρχίας, αποτραβηγμένος από όλους και από όλα. Ο τρίτος, είναι να ενωθείς με το κύμα, το οποίο κατά καιρούς υψώνεται και να παλέψεις, ελπίζοντας ότι δε θα ξεφουσκώσει, αλλά θα γίνει τσουνάμι και θα σαρώσει την οχλοδοξία και κυρίως τον όχλο των φαύλων και των διεφθαρμένων οι οποίοι την συντηρούν για να παραμένουν σε θέσεις ισχύος. Η επιλογή είναι δική σας.

Ο εκδότης