Το σημείωμα της Δευτέρας: «Οι παλιές καλές μέρες»

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”97842″ img_size=”full”][vc_column_text]

Γράφει ο Μιχάλης Κατρίνης

Επικίνδυνο πράγμα ο μηδενισμός. Ακόμα πιο επικίνδυνο όταν συνδυάζεται με υποθετικά σενάρια. Αν προστεθεί στο μείγμα και η δύναμη των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, τότε έχουμε ένα εκρηκτικό κοκτέιλ.

Με αφορμή την επέτειο της ιστορικής νίκης του ΠΑΣΟΚ πριν από 38 χρόνια και σε συνάρτηση με τη συμφωνία Τουρκίας-ΗΠΑ-Συρίας(;;), παρακολουθούμε ένα δεξιό παραλήρημα «αναλύσεων» και «γεγονότων», για το πώς ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν η καταστροφή της χώρας μας, ενώ παράλληλα ο γείτονάς μας γιγαντώθηκε και συνομιλεί ισότιμα με τη Ρωσία και τις ΗΠΑ.

Με έκπληξη διαβάζουμε ότι η Ελλάδα ήταν σχεδόν μια βιομηχανική ουτοπία πριν το 1981, το εμπόριο άνθιζε, τα εργοστάσια δούλευαν νυχθημερόν, αγρότες και κτηνοτρόφοι πουλούσαν τα προϊόντα τους, χωρίς προβλήματα και την ίδια στιγμή ο στρατός μας ήταν ετοιμοπόλεμος και σε άριστη κατάσταση, τόσο που η Τουρκία δεν τολμούσε να μας απειλήσει. Και μετά ήρθε το ΠΑΣΟΚ –με 48% (!)- και έφερε το χάος. Τέτοιο χάος που επανεκλέχθηκε τέσσερα χρόνια αργότερα. Και μετά ξανά, ολόκληρη σχεδόν τη δεκαετία του 90’.

Ταυτόχρονα, η ιστορική αυτή ανάλυση συνδυάζεται με τις εξελίξεις στη Συρία, την Τουρκική εισβολή, το μεταναστευτικό και με τρόπο μαγικό, ευθύνεται πάλι ο Αντρέας και το ΠΑΣΟΚ, για τον Ερντογάν, τον Άσαντ, τον Τράμπ και τον Μπόρις Τζόνσον.

Μηδενισμός λοιπόν, για το έργο του ΠΑΣΟΚ. Και υποθετικά σενάρια για το τι θα γινόταν αν δεν υπήρχε αυτή η περίοδος. Η Ελλάδα θα εξελισσόταν σε βιομηχανικό γίγαντα, δεν θα υπήρχε ανεργία, γραφειοκρατία και πιθανότατα η κρίση δεν θα μας άγγιζε.

Θα ήταν κωμικό, αν δεν ήταν επικίνδυνο. Και αυτό γιατί επηρεάζονται φίλοι, γνωστοί και ακόμα μεγαλύτερος κοινωνικός κύκλος, ανάλογα με τον «αναλυτή». Γνωρίζουμε βέβαια, ότι πολλοί από τους λεγόμενους «influencers» είναι εντεταλμένοι κομμάτων ή οργανισμών και πληρώνονται «με το κομμάτι» ή σε μηνιαία βάση.

Φυσικά στις «εμπεριστατωμένες» αυτές αναλύσεις, λείπουν κάποια βασικά στοιχεία για τις «παλιές καλές μέρες»:

-Το τρομακτικά χαμηλό βιοτικό επίπεδο της ελληνικής κατώτερης τάξης –μεσαία τάξη δεν υπήρχε με τη σημερινή έννοια. Ειδικότερα στα αστικά κέντρα ή μέση ελληνική οικογένεια ζούσε συνήθως με ένα μισθό, ο οποίος ήταν πολύ χαμηλότερος από το σημερινό αντίστοιχο. Στα περισσότερα σπίτια δεν υπήρχε τηλεόραση, το αυτοκίνητο ήταν άπιαστο όνειρο, η διατροφή αποτελούνταν κυρίως από όσπρια και «κρέας την Κυριακή μόνο», ενώ σε πολλές εργατικές γειτονιές ακόμα και της πρωτεύουσας, δεν υπήρχε καν ηλεκτρικό ρεύμα.

-Η απόλυτη έλλειψη πολιτικών ελευθεριών και συνδικαλισμού. Στη «βιομηχανική ουτοπία» που περιγράφεται, ο εργάτης ήταν έρμαιο του αφεντικού, ο υπάλληλος γραφείου «έτρεμε» τον διευθυντή του, ενώ σε καμία περίπτωση δεν μπορούσε να διατυπώσει ανοιχτά τις πολιτικές πεποιθήσεις του.

-Η ελληνική επαρχία μαράζωνε σε μεγάλο βαθμό από την απόλυτη έλλειψη υποδομών, το κάκιστο οδικό δίκτυο που οδηγούσε σε εγκατάλειψη τα ορεινά χωριά, το μηδενικό τουρισμό και φυσικά την πολύ υψηλή ανεργία που έφερε την εσωτερική μετανάστευση.

-Σε ό,τι αφορά τη σχέση μας με τους γείτονες, το ρόλο μας στο μεσανατολικό και την αμυντική μας ικανότητα, αρκεί μόνο να αναφέρουμε την εισβολή του «Αττίλα», τις ανύπαρκτες διπλωματικές σχέσεις μας με τον Αραβικό κόσμο, τη δημιουργία του «Μακεδονικού» ζητήματος και τις ατελείωτες στρατιωτικές θητείες των Ελλήνων φαντάρων.

Προφανώς δεν ήταν όλα άσχημα τότε, όπως και δεν ήταν όλα καλώς πεπραγμένα από το ΠΑΣΟΚ. Όμως οι απόλυτοι αφορισμοί ή η «οπαδική» προσήλωση προς μια κατεύθυνση, έχουν επικίνδυνες προεκτάσεις με άγνωστες συνέπειες.

Σήμερα, χρειάζεται ώριμη σκέψη και περισσότερη προσοχή στις δηλώσεις όλων μας από το δημόσιο βήμα –και τα social media-. Μεγαλύτερη εθνική συναίνεση και αποδοχή του παρελθόντος μας, με τα σωστά και τα λάθη.

Χρειάζεται να μάθουμε από τα ΟΧΙ και να συσπειρωθούμε γύρω από τα ΝΑΙ της ιστορίας μας, ώστε να αντιμετωπίσουμε ενωμένοι τις προκλήσεις που έρχονται.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]