ΤΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΕΚΔΟΤΗ: Για τα παιδιά που τα έλεγαν αλήτες
Αν μας διδάσκουν κάτι οι τέχνες είναι η αξία του ονείρου. Όλα μπορούν να γίνουν. Όλα μπορούν να συμβούν. Όλα. Αλλά χωρίς το όνειρο, δεν γίνεται τίποτε. Δε συμβαίνει τίποτε, γιατί δεν υπάρχει η πρώτη ύλη, η καύσιμη ύλη, η οποία τροφοδοτεί την ίδια τη ζωή και το σπουδαίο προχώρημά της. Δεν είναι θεωρητικό σχήμα αυτό, ούτε λόγια για να περνά η ώρα, «να ‘χαμε να λέγαμε, και να ‘χαμε να πούμε. Είναι βασική αρχή της μοντέρνας ζωής. Το όνειρο παράγει ήδη την πρώτη βασική συνθήκη για την πραγμάτωση, την εκτύλιξη, τη συνέχεια. Κι όταν αυτή η πραγμάτωση, αυτή η εκτύλιξη, αυτή η συνέχεα προσκρούει στην άρνηση, τότε το όνειρο επαναστατεί, αντιδρά, και καμιά φορά παίρνει μέχρι και εκδίκηση.
Έτσι αντιδρούν τα νέα παιδιά σήμερα, οι φοιτητές, τα τραγικά πρόσωπα μιας γενιάς, μιας ακόμη προδομένης γενιάς, που τους αρνήθηκαν τα όνειρα και το δικαίωμα στη δημιουργία, στην προκοπή, και εντέλει το δικαίωμα στη ζωή. Η εκπαίδευση, μάθηση, η παιδεία εν συνόλω, δεν είναι στείρα διαδικασία που διεκπεραιώνεται από πρωτόκολλα. Η εκπαίδευση είναι τέχνη. Αυτό δε θα το κατανοήσει ποτέ κανένας κρετίνος γραφειοκράτης, ο οποίος σπούδασε και πήρε πτυχίο μόνο και μόνο επειδή άλλοι εγγυήθηκαν γι’ αυτόν. Δυστυχώς για δαύτους, η γνώση δε λειτουργεί με «εγγυητικές». Η γνώση είναι πυρ. Είναι φωτιά ικανή να εξαπλωθεί μέσα σε λίγα μόνο λεπτά, βάζοντας φωτιά στις μεθοδευμένες και ελεγχόμενες καλλιέργειες των σύγχρονων τσιφλικάδων.
Ακριβώς γι’ αυτό τα τσιφλίκια πήγαν ένα βήμα πιο πέρα, επιχειρώντας τώρα να περιορίσουν δραστικά την πρόσβαση στη γνώση, θέτοντας εισοδηματικά κριτήρια. Εφόσον ισχύουν κι αλλού, γιατί να μην εφαρμόζονται και εδώ; Έχεις χρήματα; Μπορείς να σπουδάσεις. Δεν έχεις; Γίνε εργάτης ή διάλεξε κάτι άλλο που δεν παρουσιάζει τόσο υψηλές απαιτήσεις. Η απόλυτη ταξικότητα. Αντί να συζητούμε πως αυτά τα πτυχία θα αποκτήσουν υπόσταση, όπως στο μακρινό πια παρελθόν, όπου ένας τίτλος σπουδών σήμαινε την απτή ευκαιρία για δημιουργία κι όχι απλώς για επαγγελματική αποκατάσταση, θυμηθήκαμε την υποτιθέμενη «ανομία» στα πανεπιστημιακά ιδρύματα.
Αντί να ζητάμε συγνώμη από αυτά τα παιδιά, αντί να ρίχνουμε τη μούρη στο πάτωμα, αντί να κάνουμε το παν για να θεραπεύσουμε μία από τις πιο βαριές παθογένειες της κοινωνίας, τους κουνάμε και το δάχτυλο από πάνω! Τους φωνάζουμε αλήτες μόνο και μόνο επειδή αντιδρούν, κατά τα άλλα, φυσιολογικά, εύλογα και δίκαια, στην κατάργηση του ελεύθερου, δημόσιου και δωρεάν πανεπιστημίου, που είναι για όλους. Μόνο που το πανεπιστήμιο, κυρίες και κύριοι, δεν βρίσκεται εκεί για να συμβάλλει στην απλή αναπαραγωγή των υφιστάμενων κοινωνικών δομών και συγκεκριμένα των κοινωνικών ανισοτήτων. Είναι εκεί για να εγγυάται, όπως το είχε περιγράψει ο Ρήγας Φεραίος, ότι «εκ των γραμμάτων γεννάται η προκοπή με την οποίαν λάμπουν τα ελεύθερα έθνη.
Αν η αγορά αντιμετωπίζει τα πτυχία ωσάν να ήταν χαρτιά υγείας και τα παιδιά δεν βρίσκουν δουλειά της προκοπής μετά την ολοκλήρωση των σπουδών τους, δεν φταίει το πανεπιστήμιο, αλλά όλοι οι εκείνοι που συστηματικά και μεθοδευμένα το λοιδορούν και τορπιλίζουν κάθε δυνατότητα προκειμένου να βυθίσουν την αξιοπιστία του και να αναδειχθούν τα ιδιωτικά, με τα αδρά τους δίδακτρα, ως βιώσιμη και αποδεκτή λύση. Φτάνουν στο σημείο να λοιδορούν και τα παιδιά, αποκαλώντας τους αλήτες. Θα έπρεπε να γνωρίζουν καλύτερα και να φοβούνται. Να φοβούνται γιατί καμιά φορά τα όνειρα παίρνουν εκδίκηση.
Ο εκδότης
