Χθες το πρωί ο Αλέξης Τσίπρας συναντήθηκε στο Μαξίμου με τον Πάνο Καμμένο, σε ένα ραντεβού στο οποίο αποφασίστηκε το διαζύγιο μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ. Το απόγευμα, ο πρωθυπουργός απηύθυνε χαιρετισμό σε μια μεγάλη εκδήλωση υπέρ της συμφωνίας των Πρεσπών που διοργάνωσαν στο Μέγαρο Μουσικής στελέχη της κεντροαριστεράς.

Η απόλυτη χρονική σύμπτωση των δύο γεγονότων είναι προφανώς τυχαία. Η σημειολογία όμως και οι συμβολισμοί αυτού του «πολιτικά τυχαίου» ίσως έχει την δική του ιδιαίτερη βαρύτητα σε μια συγκυρία που η συμφωνία των Πρεσπών διαμορφώνει συνθήκες ανασύνθεσης του πολιτικού σκηνικού. Και, εκ των πραγμάτων, η παρουσία του ίδιου του πρωθυπουργού στην εκδήλωση δίνει πρόσθετη δυναμική στο ανοιχτό, και σταθερό προσκλητήριο Τσίπρα για ένα νέο προοδευτικό μέτωπο.

Το διακύβευμα του προοδευτικού μετώπου αυτό καθαυτό δεν βρίσκεται στην ατζέντα της εκδήλωσης.  Η πολιτική ταυτότητα και διαδρομή όμως όλων των συμμετεχόντων και ομιλητών διασταυρώνεται στην πάγια θέση τους υπέρ του διαλόγου μεταξύ των προοδευτικών δυνάμεων και της σύγκλισης αριστεράς και κεντροαριστεράς. Και το ενδιαφέρον στοιχείο είναι πως οι πολιτικές και ιδεολογικές καταβολές όλων καλύπτουν όλο το φάσμα της κεντροαριστεράς – από το σημιτικό και παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ, έως το φιλελεύθερο κέντρο και την ανανεωτική αριστερά.

Το ερώτημα  βεβαίως είναι σε ποιον βαθμό φθάνει  αυτή η δυναμική, με δεδομένη και την κάθετη απόρριψη του διαλόγου με τον ΣΥΡΙΖΑ από την ηγεσία του ΚΙΝΑΛ. Το μόνο δεδομένο μέχρι στιγμής είναι πως αυτή η απόρριψη δεν είναι συμπαγής, ούτε συνολική εντός του Κινήματος Αλλαγής. Και πως οι σκληροί χαρακτηρισμοί – «Syriza’s Friends» και «δήθεν κεντροαριστεροί ματαιόδοξοι φελλοί» – με τους οποίους σχολιάστηκε από κύκλους του ΚΙΝΑΛ η σύνθεση των συμμετεχόντων στην χθεσινή  εκδήλωση μαρτυρούν, αν μη τι άλλο, μια πολιτική αγωνία…