Το Πολυτεχνείο ζει…
Γράφει η Κωνσταντίνα Σπηλιοπούλου*
Το Πολυτεχνείο ζει αλήθεια; Μεγάλωσα σ ένα σπίτι και σ ένα χώρο που η γενιά και η εποχή του Πολυτεχνείου φάνταζε ηρωική στα μάτια μου. Τραγουδώντας Λοΐζο και Λευτέρη Παπαδόπουλο, Θεοδωράκη, Κουγιουμτζή και Ξαρχάκο. Το Πολυτεχνείο για μένα και για αρκετά παιδιά της γενιάς μου δεν ήταν απλά μια φοιτητική εξέγερση ενάντια στη Χούντα, αλλά ένα σύμβολο. Σύμβολο αγώνα και αντίστασης… Σύμβολο αντίδρασης και απειθαρχίας ενάντια στην καταπίεση και στο στραγγαλισμό…
Από τότε και σε όλα τα υπόλοιπα χρόνια που ακολούθησαν κάθε φορά που πλησίαζε αυτή η μέρα, ένιωθα την ίδια έξαρση και τον ίδιο ενθουσιασμό πιστεύοντας ακράδαντα ότι όποιος θελήσει στο διάβα του να πνίξει τα θέλω μας και τις ιδέες μας τις απόψεις μας και τη Ζωή μας εμείς θα έχουμε το σθένος να του αντισταθούμε…
Θα ήθελα πάρα πολύ να περάσω αυτή την οπτική ζωής στα παιδιά που έρχονται στις μελλοντικές γενιές. Αντί να δέχονται και να αποδέχονται αλόγιστα κάθε διαφημιζόμενη “ιδέα” του συρμού_ είτε αφορά τη μουσική είτε τα τηλεοπτικά προϊόντα είτε το διαδίκτυο- να σκέφτονται να προβληματίζονται και να συνειδητοποιούν ότι η ζωή έχει αξία μόνο όταν κάνεις αυτό που θες κόντρα στους καιρούς και στο ρεύμα…
Αυτή εξ άλλου νομίζω ότι είναι και η ουσιαστική παρακαταθήκη του Πολυτεχνείου: να μην αφήνεις κανέναν να επιβάλλεται στα θέλω σου και στη ζωή σου, είτε άμεσα με τρόπο βίαιο και επιθετικό είτε έμμεσα μέσα από συναισθηματική και εγκεφαλική πειθώ.
Στη ζωή μας δεν χωράνε εκπτώσεις και παρά το ότι τους κόπους αυτού του αγώνα δεν τους απολαμβάνουμε πάντα εμείς θα είμαστε πάντα εδώ για να φωνάζουμε: ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ.
* Η Κωνσταντίνα Σπηλιοπούλου είναι ιστορικός-αρχαιολόγος απόφοιτος του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων
