Το ποίημα του εκπαιδευτικού-συγγραφέα Χριστόπουλου Κωνσταντίνου για τα Τέμπη: Γράμμα από ψηλά
«Μαμά… Θα σε πάρω όταν φτάσω… είπα και δεν το έκανα ποτέ. Δεν έφτασα
ποτέ μαμά. Συγγνώμη! Είμαι εδώ… ψηλά, δίπλα – δίπλα με πενήντα έξι
ακόμα ψυχές. Σας βλέπουμε από τα ουράνια δώματα… Μας λείπετε πολύ.
Μην τους ακούτε μαμά. Δεν υπάρχει βουβός πόνος, δεν υπάρχει βουβός
θρήνος. Θεριά ανήμερα να γίνετε.
Μη στεναχωριέσαι μαμά! Και τους τυχερούς που επέζησαν μην τους ζηλεύεις.
Τύχη είναι αυτή; Για κοίταξέ τους καλύτερα… Κάθε βράδυ από κείνη την
ημέρα, βρίσκονται εκεί με βαθουλωμένα μάτια και ουρλιάζουν. Αλάφρωμα δε
βρίσκουν…
Όσο και να μπαζώσουν μαμά, ό,τι και να χτίσουν, οι ίσκιοι μας θα βρίσκονται
πάντα εκεί… βαριοί και απαρασάλευτοι.
Λίγα λεπτά για την Άνοιξη μαμά… Μα ποτέ δεν ήρθε. Μην πικραίνεσαι. Εδώ
που είμαι είναι πάντα Άνοιξη. Εσείς όμως βουλιάζετε μέρα με τη μέρα όλο και
πιο βαθιά στη βαρυχειμωνιά.
Κοιμήσου μαμά, θα αργήσω!
Τέμπη 28/02/2023
Στη μνήμη των θυμάτων…
Χριστόπουλος Κωνσταντίνος
Ο Κωνσταντίνος Χριστόπουλος γεννήθηκε στον Πύργο Ηλείας. Σπούδασε στην Παιδαγωγική Σχολή της Φλώρινας και ασκεί το επάγγελμα του εκπαιδευτικού στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση. Έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στην Ειδική Αγωγή στη Ρώμη και έχει συμμετάσχει με εισηγήσεις σε παιδαγωγικές επιμορφώσεις. Μιλάει τρεις ξένες γλώσσες και έχει Κρατική Πιστοποίηση ανάγνωσης και γραφής Braille. Τα τελευταία χρόνια εργάζεται ως ειδικός παιδαγωγός. Λατρεύει τα βιβλία, τα ταξίδια και τη γυμναστική.
Πρόσφατα εξέδωσε από το εκδόσεις “Παπαζήση” το παραμύθι ¨Ματρέη” με εικονογράφηση Σπύρου Ζαχαρόπουλου.
Από τις εκδόσεις Παπαζήση κυκλοφορεί επίσης: Το αγανακτισμένο προαύλιο.
