Το πνεύμα των Χριστουγέννων
Τέτοιες μέρες, ένθεοι ή μη, ας προσπαθούμε όλοι να γιορτάζουμε ανθρώπινα. Με τα στραβά μας και τα καλά μας, με τα σωστά και με τα λάθη μας, μόνοι μας ή με αυτούς που επιλέγουμε ή έστω δεν έχουμε επιλέξει αλλά είναι ένα αναγκαίο κακό των ημερών.
Είναι γεγονός ότι από την εποχή που γράφτηκε η ¨Χριστουγεννιάτικη Ιστορία¨ του Καρόλου Ντίκενς, εκεί γύρω στο 1850, άρχισε ξεκάθαρα να υποχωρεί το λατρευτικό, εορταστικό δέος της Γέννησης του Θεανθρώπου έναντι μιας κουλτούρας «ανταποδοτικότητας», εκφρασμένης αρχικά μέσα από το φιλανθρωπικό «Τσάι και Συμπάθεια» της Βικτωριανής Αγγλίας έως την πλήρη εμπορευματοποίηση του λεγόμενου Πνεύματος των Εορτών. Η ταυτόχρονη ημερολογιακή περίοδος με την αλλαγή του χρόνου μαζί με την ψυχαναγκαστική προσέγγιση των κάθε λογής απολογισμών, η υποχρεωτική λάμψη, οι υπερβολικές απαιτήσεις των ημερών και οι υψηλές προσδοκίες, δικαίως καλλιεργούν ένα ιδιαίτερα έντονο ψυχισμό.
Η ένταση των συναισθημάτων αυτών των ημερών, όχι εξαιτίας κάποιας ιδιαίτερης ανθρωπιστικής διάθεσης προσφοράς που μας χαρακτηρίζει στον «όλο βίο» μας αλλά επιβαλλόμενης από «εξωτερικές προσδοκίες» για τέλειες γιορτές, ανταλλαγές δώρων και χαζοχαρούμενων χαμόγελων ευτυχίας και πολλά άλλα τα οποία έρχονται σε αντίθεση με τη δική μας εσωτερική πραγματικότητα, οδηγείται σε αυτό που συχνά αποκαλείται «Μελαγχολία των Χριστουγέννων».
Ακόμα πιο «ριζοσπαστικά», πολλοί «επιστήμονες» προσυπογράφουν σε αυτή την εορταστική μελαγχολία την έννοια της Θλίψης ή ακόμα και της Κατάθλιψης – έστω και σαν ένα παροδικό χρονικό φαινόμενο, το οποίο εμφανίζεται περισσότερο σε ανθρώπους μοναχικούς ή όσους βιώνουν την απόλυτη Μοναξιά και ας είναι φαινομενικά υπερ δραστήριοι κοινωνικά.
Γενικόλογα, μάλιστα, ορισμένοι μιλάνε για αύξηση περιστατικών κατάθλιψης και αυτοχειρίας κατά τη διάρκεια των Χριστουγέννων, πράγμα όμως το οποίο δεν επιβεβαιώνεται από καμιά αξιόπιστη στατιστική μελέτη, όσο βέβαια αξιόπιστες είναι τέτοιου είδους μελέτες.
Κοντολογίς, ακόμα και αν παραδεχτούμε ως αναγκαία συνθήκη την προσαρμοστικότητα της πλειοψηφίας των μελών εντός της κοινωνίας στα εξελισσόμενα ήθη και έθιμα που τα καθορίζουν, είναι μάλλον υπερβολικό γιατί μια κοινή και χρήσιμη ψυχοσωματική εξάντληση να είναι απογοητευτική και να ορίζεται ως Κατάθλιψη.
Σε τούτο βέβαια έχει παίξει το ρόλο της και η ποπ κουλτούρα της ψυχοθεραπείας που αναπτύχθηκε τις τελευταίες δεκαετίες ανάγοντας ως φάρμακο « δια πάσαν νόσο…» την επιτακτική ανάγκη της προσωπικής σου Ευτυχίας και Επιτυχίας με κάθε μέσο, σαν Ιερά Βιβλία τα κάθε λογής πονήματα «αυτοβελτίωσης» και «μηχανοποίησης» κάθε νοητικής λειτουργίας τέθοντάς τη σε κουτάκια, τον εξοβελισμό ανθρώπων που δεν σου κάνουν τα χατήρια ή δε συμφωνούν μαζί σου, ορίζοντάς τους ως «Τοξικούς», απαγορεύοντας ρητά ακόμα και την Θεραπευτική Ικανότητα του Πένθους, της Στεναχώριας, των Δακρύων…του Λάθους.
Τέτοιες μέρες, ένθεοι ή μη, ας προσπαθούμε όλοι να γιορτάζουμε ανθρώπινα. Με τα στραβά μας και τα καλά μας, με τα σωστά και με τα λάθη μας, μόνοι μας ή με αυτούς που επιλέγουμε ή έστω δεν έχουμε επιλέξει αλλά είναι ένα αναγκαίο κακό των ημερών.
Πιστεύεις δεν πιστεύεις, δυο λόγια Του Θεάνθρωπου να σε συντροφεύουν:
«Μην κρίνεις για να μην κριθείς» και
«Πρώτος ο αναμάρτητος τον λίθον βαλλέτω…»
Καλά Χριστούγεννα και καλές Γιορτές.
ΔΡ
