Το πένθος

Το βράδυ άλλης μίας πυρκαγιάς έπιασα τον εαυτό μου να νιώθει όπως όταν χάνεται κάποιος ή κάτι. Χαμηλή ενέργεια, αίσθημα ματαιότητας, κόπωση (κυρίως ψυχική) και θλίψη, για κάτι εντελώς απροσδιοόριστο.

Είναι δυνατόν να έχω θλίψη για τα δέντρα και τα χορτάρια, αναρωτήθηκα; Γίνεται να πενθείς την απώλεια δασών και οικοσυστημάτων;.

Αν κοιτάξει κανείς τα πρόσωπα των ανθρώπων μπροστά απ’ τα δάση που καίγονται, τα χέρια, τα σώματά τους, τα μάτια, δεν χωρεί αμφιβολία. Οι εκφράσεις και οι χειρονομίες τους είναι αυτές του θρήνου. Σαν να βρίσκονται σε νεκρώσιμη τελετή χωρίς νεκρό.

Είναι ένα πένθος χωρίς τελετή και χωρίς τέλος.

Γι αυτό ίσως τα σχέδια για την όποια διαχείριση των φυσικών καταστροφών και της κλιματικής κρίσης να πρέπει να συμπεριλάβουν και τη διαχείριση του άγχους για την οικολογική καταστροφή, τη θλίψη για μια απροσδιόριστη απώλεια και τελικά το πένθος για το περιβάλλον.