ΤΟ ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ: Το παιδί με το ταμπούρλο
Ζούσε κάποτε στον κόσμο τον αγιάτρευτο
Ένα αγόρι ξεχασμένο κι απροστάτευτο
Είχε ένα μικρό ταμπούρλο και το βάραγε
Τι ψυχή βασανισμένη να ‘ταν άραγε
Νίκος Γκάτσος
Φαντάσου πόλεις ερειπωμένες. Φαντάσου γειτονιές διαμελισμένες. Φαντάσου εικόνες βιβλικής καταστροφής, με φόντο πτώματα και μπετό. Φαντάσου το αίμα να πνίγει αθώους ανθρώπους και την μυρωδιά του θανάτου ν’ απλώνεται για χιλιόμετρα ολόγυρα. Φαντάσου παιδιά να τριγυρνούν ανήμπορα στους δρόμους, χωρίς σκοπό, χωρίς ελπίδα, για τίποτα. Ένα παιδί μονάχο περιφέρεται και περιμένει. Περιμένει πότε η ζωή θα του κληρώσει τον θάνατο. Έναν θάνατο. Οποιονδήποτε θάνατο. Έτσι κι αλλιώς στην Παλαιστίνη, η ανθρώπινη ζωή δεν έχει καμία αξία. Μόνο από το 2008 μέχρι σήμερα έχουν δολοφονηθεί ή τραυματιστεί 150.000 Παλαιστίνιοι, εκ των οποίων 33.000 παιδιά. Οι αριθμοί είναι τρομακτικοί, αν αναλογιστεί κανείς ότι αντιστοιχούν σε ανθρώπους.
Μόλις μέσα στις τρεις πρώτες βδομάδες αυτού του άνευ προηγουμένου «πολέμου», έχουν καταγραφεί πάνω από 4.500 χιλιάδες νεκρά παιδιά, στο φρικαλέο σύνολο των 8.500 Παλαιστινίων. Ο «πόλεμος» αυτός χρήζει εισαγωγικών γιατί δεν μοιάζει με κανέναν από αυτούς που γνωρίσαμε εμείς, οι γονείς μας ή οι παππούδες μας. Δεν υπάρχει καμία ηθική, κανένα ανθρώπινο δικαίωμα, κανένα όριο. Βομβαρδίζονται νοσοκομεία, βομβαρδίζονται σχολεία του ΟΗΕ, βομβαρδίζεται ακόμα και ο Ερυθρός Σταυρός. 2.500.000 άνθρωποι παραμένουν χωρίς νερό, χωρίς ρεύμα, χωρίς φάρμακα, χωρίς τρόφιμα. Όχι κυρίες και κύριοι, αυτό δεν λέγεται πόλεμος, και πολύ περισσότερο δεν λέγεται αυτοάμυνα. Λέγεται γενοκτονία.
Και επειδή τα πράγματα πρέπει να λέγονται με το όνομά τους, εφόσον τα 3/4 των παλαιστινιακών εδαφών έχουν καταληφθεί στο διάστημα της σύντομης ύπαρξής του από το κράτος του Ισραήλ, στοιβάζοντας σε 5.500.000 ανθρώπους σε μία λεπτή λωρίδα, η οποία διαρκώς στενεύει, αυτό λέγεται απαρτχάιντ. Έτσι το όρισαν επίσημα, τόσο ο ΟΗΕ, όσο και η Διεθνής Αμνηστία. Ακούστηκε πουθενά; Γράφτηκε κάπου; Το πληροφορήθηκε κανείς, σε ελληνικό ή ξένο μέσο; Οι κατά το δυνατόν αντικειμενικές αναφορές και έγκυρες πληροφορίες είναι ελάχιστες, και αυτό λέει κάτι. Όπως κάτι σημαντικό λέει και το γεγονός ότι οιοσδήποτε επιχειρηματολογήσει δημόσια για τα εγκλήματα τα οποία διαπράττονται, λοιδορείται και αντιμετωπίζει την κατηγορία του αντισημίτη. Ωστόσο, ακόμα και υπό αυτές τις ακραίες για τη δημοσιογραφία και την ενημέρωση συνθήκες, δειλά δειλά πυκνώνουν οι φωνές, τουλάχιστον, για την κατάπαυση του πυρός. Και είναι σαφές ότι αυτό συνιστά ή πρέπει να συνιστά πρώτιστη προτεραιότητα και επιδίωξη.
Δεν φταίνε σε τίποτα τα παιδιά, ούτε των μεν, ούτε των δε. Δεν φταίνε σε τίποτα όλες αυτές οι αθώες ψυχούλες που πιάστηκαν βίαια στη δαγκάνα του πολέμου. Τα παιδιά είναι τα μόνα που δεν φταίνε, κι όμως, αντί να υπάρξει ισχυρή διεθνής μέριμνα έστω γι’ αυτό, η σφαγή συνεχίζεται. Οι άμαχοι σφαγιάζονται. Τα παιδιά σφαγιάζονται. Θα μπορούσαν να είναι τα δικά μας. Θα μπορούσαν να είναι τα δικά σου. Θα μπορούσε να είναι το δικό σου το παιδί που περιπλανιέται άμοιρο στους κατεστραμμένους δρόμους, σαν εκείνο για το οποίο μας γράφει ο Νίκος Γκάτσος. Ένα παιδί με ταμπούρλο. Αυτό, και το πένθιμο εμβατήριό του, για τον επικείμενο χαμό του.
