Το Ολοκαύτωμα της κοινωνίας
Του Γεωργίου Θ. Ντοά, Δικηγόρου
Τα επίσημα στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας και της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής (ΕΛΣΤΑΤ), είναι αποκαλυπτικά.
Η χώρα κατατάσσεται στην πρώτη θέση των χωρών της Ευρώπης, σε σχέση με την αυξητική τάση του πραγματικού πληθωρισμού (ακρίβειας) των τροφίμων, ήτοι πιο ψηλά από χώρες όπως, ενδεικτικά η Βουλγαρία, η Ρουμανία, η Αλβανία.
Στη χώρα το 30% των πολιτών έχει μειώσει τα έξοδα για την κάλυψη των βασικών αναγκών τους (όπως τα τρόφιμα) και το 65% έχει μειώσει τα έξοδα για ρούχα, διασκέδαση και διακοπές.
Τέλος, στη χώρα το 50% των πολιτών δυσκολεύεται ή καθυστερεί να πληρώσει τον λογαριασμό της ενέργειας.
Είναι αυτονόητο ότι η ακρίβεια επηρεάζει καθοριστικά τα εισοδήματα των μη εχόντων, ενώ δεν αγγίζει τα υψηλά εισοδήματα.
Δεν είναι όμως μόνο οι αριθμοί που αποκαλύπτουν την τραγική κατάσταση, είναι και η πραγματικότητα.
Βλέπεις παντού μάζες νεόπτωχων, ανάμεσά τους και πλήθος παιδιών, που ήδη βιώνουν το κολαστήριο του υποσιτισμού έως της πείνας.
Βλέπεις παντού μάζες μικρομεσαίων ωθούμενων βίαια στο κλουβί της ανέχειας, χωρίς προοπτική αντιστροφής της πορείας, προς άλλη, θετική κατεύθυνση, ενώ τα χειρότερα έρχονται.
Βλέπεις παντού απογοητευμένους νέους, να αισθάνονται ως αποδιοπομπαίοι τράγοι της ζωής, σαν να είναι «πάροικοι εν γη αλλοτρία», μέσα στη χώρα τους.
Βλέπεις παντού ακόρεστους για πλούτο, στολισμένους με τα σκήπτρα της μεγάλης ανισότητας, ζητώντας και άλλα προνόμια και άλλο χρυσό, τρέχοντας και σκάβοντας δαιμονικά, μέσα στα ερείπια της κοινωνίας.
Βλέπεις παντού το δεξί χέρι του χρήματος να νομοθετεί υπέρ της λαιμαργίας των καιροσκόπων και των αισχροκερδών.
Βλέπεις παντού το ίδιο χέρι να ζωγραφίζει στο μαύρο φόντο του τιμοκαταλόγου των σούπερ μάρκετ, το τρομαγμένο βλέμμα και τη ματωμένη τιμή των προλεταρίων.
Βλέπεις παντού τους άρχοντες των σκοταδιών να συγγράφουν την Οδύσσεια των απελπισμένων, χωρίς να φαίνεται πουθενά Ιθάκη, παρά ύφαλοι στη θάλασσα και τα λαιμητομικά βράχια των ακτών, άλλων νησιών.
Ποιος θα δώσει ελπίδα στους καταπιεζόμενους, που έχοντας τον βρόγχο της απόγνωσης και της απελπισίας στο λαιμό τους, δεν αντέχουν άλλα βάσανα, άλλες ταπεινώσεις;
Γιατί βλέπουμε παντού όλα αυτά και δεν αισθανόμαστε πόνο, ούτε θυμό, ούτε οργή κατά των υπολόγων, που χάριν των λίγων νομοθετούν την τραγωδία των πολλών;
