“Το μωρό της σοφίτας” διηγήθηκε την ιστορία του…
Σε μια παρεϊστικη ζεστή ατμόσφαιρα στο βιβλιοπωλείο Κορκολής η γνωστή συγγραφέας Λένα Μαντά παρουσίασε το νέο της βιβλίο
Γράφει η Ελένη Παπαδοπούλου
Για την ελπίδα που ακούει στο όνομα Θαλασσινή και που γεννήθηκε μέσα από τα «σκοτάδια» μιας άλλη εποχής, σε μια ανήλιαγη σοφίτα της δεκαετίας του ’50 και που ενάντια σε όλες τις πιθανότητες εκείνη έζησε για να διηγηθεί την ιστορία της στους αναγνώστες, μίλησε στην καρδιά των βιβλιόφιλων, η δημοφιλής συγγραφέας Λένα Μαντά το απόγευμα της Τρίτης στο βιβλιοπωλείο Κορκολής στον Πύργο. Η Λένα Μαντά, στον ασφυκτικά γεμάτο κυρίως από γυναικείο κοινό χώρο του βιβλιοπωλείο, παρουσίασε το νέο της μυθιστόρημα ΄Το μωρό της σοφίτας» , το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός.
Η κ. Μαντά δίνοντας το στίγμα του βιβλίου της τόνισε ότι όπως και το προηγούμενο μυθιστόρημά της «Η σφραγίδα», συνδέονται ως προς έναν χρονικό καμβά – χωρίς ωστόσο οι δυο ιστορίες να έχουν σχέση μεταξύ τους- , την δεκαετία του ‘ 50- ’60 που η Ελλάδα και κυρίως η Αθήνα βιώνει σημαντικές κοινωνικοπολιτικές αλλαγές με εισροή ανθρώπων από την επαρχία στα αστικά κέντρα. Στην προκειμένη περίπτωση «Το μωρό της σοφίτας» διηγείται την ιστορία 13χρονων και 14χρονων κοριτσιών που έρχονταν από την επαρχία για να δουλέψουν, γιατί περίμενε μία οικογένεια πίσω με μικρότερα αδέρφια, οπότε χρειάζονταν οικονομική βοήθεια. Έφευγε η μεγάλη, ήταν τα λεγόμενα δουλικά της Αθήνας. Ανάμεσα στα καθήκοντά τους ήταν να καθαρίζουν και να φροντίζουν την οικογένεια”. Και πρόσθεσε: “Υπήρχε άλλη μία δραστηριότητα, νυχτερινή. Αυτό ήταν γιατί ο νεαρός ή ο μεγάλος κύριος του σπιτιού ορεγόταν το τρυφερούδι που ερχόταν από την επαρχία. Σε κάποια σπίτια συνέβαινε αυτό… Οι νυχτερινές αυτές επισκέψεις άφηναν και άλλους επισκέπτες πίσω, ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες…”.
Οι επιλογές που είχαν τα κορίτσια αυτά ήταν δύο: από τη μία πήγαιναν σε δήθεν γιατρούς για να υποβληθούν σε άμβλωση, με τη ζωή τους να τίθεται σε κίνδυνο λόγω των πρωτόγονων μεθόδων που χρησιμοποιούνταν. Από την άλλη μπορούσαν να συνεχίσουν την κύηση, ωστόσο για να μη φανεί η εγκυμοσύνη έσφιγγαν τη κοιλιά τους με πανιά. Πολλά από αυτά τα μωρά γεννήθηκαν είτε νεκρά είτε λιποβαρή” γιατί κάποια από αυτά τα κορίτσια γεννούσαν στη σοφίτα του σπιτιού μέσα στη σιωπή. Όταν το μωρό γεννιόταν νεκρό το άφηναν εκεί, στη σοφίτα, και σε κάποιες σοφίτες η θερμοκρασία, το επίπεδο της υγρασίας τα έκανε μικρές μούμιες. Αυτά τα παιδιά μουμιοποιήθηκαν. Το δικό μου μωρό της σοφίτας από ιδιοτροπία της μοίρας επέζησε για να μας πει την ιστορία του. Έτσι το ήθελα, ένα από αυτά τα μωρά να ζήσει για να πει την ιστορία του”.
Η Λένα Μαντά δέχθηκε πολλές ερωτήσεις από τις φίλες του κοινού, απάντησε σε όλες βεβαίως και μέσα σε μια παρείστικη ζεστή ατμόσφαιρα, η ελπίδα διαδέχθηκε τη μελαγχολία. Στη συνέχεια υπέγραψε πολλά αντίτυπα του βιβλίου της και συνομίλησε και προσωπικά με αρκετούς αναγνώστες και αναγνώστριες.
