Η εκπαίδευση «πρώτων βοηθειών» και η διδασκαλία ως θεραπεία των προσφυγικών τραυμάτων
«Στα χέρια σας κρατάτε εικόνες από τις ζωές πραγματικών ανθρώπων. Κάποιες από αυτές τις ιστορίες είχαν αναρτηθεί στα social media και στα ιστολόγια που διατηρώ. Κάποιες είναι καινούριες. Είναι ιστορίες ανθρώπων που συνάντησα, που άγγιξα, που αγκάλιασα, που έκλαψα και που γέλασα μαζί τους.
Ό,τι περιγράφεται σε αυτές τις σελίδες είναι αληθινό, μόνο τα ονόματα αλλάζουν και αυτό για να είναι σίγουρο πως δεν θα φανερώσω την ταυτότητά τους.
Και δεν πρέπει να φανερωθεί η ταυτότητά τους γιατί όλοι αυτοί έτρεξαν για να κρυφτούν από τον πόλεμο και τον θάνατο. Δεν έχουν εξάλλου σημασία τα ονόματα γιατί οι ιστορίες αυτές είναι κοινές. Γιατί είναι κοινή η αγωνία του ανθρώπου να βρει ένα μέρος όπου δεν θα πεινάει και δεν θα κρυώνει, ούτε αυτός μα ούτε και το παιδί του».
Με αυτά τα λόγια συνοψίζει το πόνημά της η Ελένη Καραγιάννη, εικαστικός/εκπαιδευτικός εικαστικής αγωγής και συντονίστρια εκπαίδευσης προσφύγων στο Κέντρο Φιλοξενίας του Σχιστού, δίνοντας μία πρώτη εικόνα του βιβλίου της που κυκλοφορεί με τίτλο «Το Ημερολόγιο μιας Δασκάλας» (εκδ. 24 Γράμματα). Είναι οι ιστορίες των προσφύγων-μεταναστών όπως τους έζησε, αρχικά ως εθελόντρια δασκάλα, προσφέροντας μαζί με άλλους εθελοντές «εκπαίδευση πρώτων βοηθειών» σε διάφορες δομές της Αττικής, όπως ανέφερε χαρακτηριστικά σε ραδιοφωνική συνέντευξη που παραχώρησε στον ραδιοφωνικό σταθμό του Αθηναϊκού-Μακεδονικού Πρακτορείου Ειδήσεων «Πρακτορείο 104,9 FM», και κατόπιν από την αλληλεπίδραση την οποία είχε μαζί τους ως συντονίστρια εκπαίδευσης στη δομή του Σχιστού. Εκτός αυτού, το βιβλίο της περιέχει και ιστορίες από το πέρασμά της στη Ρουάντα, στην οποία είχε βρεθεί παλιότερα, ακριβώς για να μελετήσει και να κατανοήσει καλύτερα τις συνθήκες που γεννούν και τα χαρακτηριστικά που διακρίνουν τα προσφυγικά-μεταναστευτικά ρεύματα.
Το σπουδαίο το οποίο έχει επιτύχει η κ. Καραγιάννη, πέραν βεβαίως της ακατάπαυστης συνεισφοράς της στην ενσωμάτωση και στην παροχή του αγαθού της εκπαίδευσης στα προσφυγόπουλα, είναι ότι προσωποποιεί ένα από τα πλέον επίκαιρα διεθνή κοινωνικά ζητήματα της εποχής μας. Δεν μιλά αορίστως για μετανάστες ή για πρόσφυγες ως αδιαφοροποίητη μάζα αλλά ειδικώς για τον μετανάστη-πρόσφυγα και τα παιδιά του. Κατ’ αυτόν τον τρόπο υπερβαίνει την γενίκευση, θέτοντας στο προσκήνιο του δημόσιου διαλόγου τα άτομα, τα οποία έχουν ονοματεπώνυμο και κάποτε είχαν και μία ζωή στις χώρες τους, προτού εξωθηθούν να τις εγκαταλείψουν. Παρά ταύτα, η ίδια βεβαιώνει ότι οι αντιδράσεις τις οποίες έχει αντιμετωπίσει κατά καιρούς προέρχονται από «μειονότητες», όσο και ότι το κύμα αλληλεγγύης στη χώρα μας είναι ισχυρό. Μακάρι να είναι έτσι. Σε κάθε περίπτωση, η ίδια έχει κάνει πολλά σε αυτήν την κατεύθυνση και τούτο είναι κάτι το αδιαμφισβήτητο.
