Το εξπρές του μεσονυκτίου
Είναι εκεί, αλλά δεν τους βλέπεις. Πίσω από ξεφτισμένους μαντρότοιχους, από τους οποίους κρέμονται συνδικαλιστικά πανό. Ανεβοκατεβαίνουν τους διαδρόμους ασταμάτητα. Μπαινοβγαίνουν στα χειρουργεία και στις αίθουσες ανάνηψης. Εξετάζουν, θεραπεύουν, μεριμνούν. Είναι πάντα εκεί. Στην κοσμοσυρροή των επειγόντων, στο παγωμένο χάραμα που στην καλύτερη θα τους βρει στην αυλή για πρωινό τσιγάρο. Μέρα τη μέρα, νύχτα τη νύχτα, εφημερία την εφημερία. Ο χρόνος μοιάζει να «λιώνει», σαν τα ρολόγια του Νταλί.
Αυτοί οι άνθρωποι σώζουν ζωές αλλά κανείς σχεδόν, με εξαίρεση τους συγγενείς των «διασωθέντων», δε θα τους το αναγνωρίσει. Έπαψαν και κείνα τα χειροκροτήματα που τάχα επιβράβευαν την υπερπροσπάθεια των υγειονομικών. Το αποτέλεσμα; Μετά από μία πανδημία, η οποία συγκλόνισε ολόκληρο τον πλανήτη, οι υγειονομικοί που κρατούν ακόμη όρθιο το εθνικό σύστημα υγείας, κάνουν 10 με 12 εφημερίες τον μήνα, και αμείβονται για αυτές τις υπερωρίες με 3,5 ευρώ την ώρα. Αυτή είναι η αλήθεια. Και όταν μιλάμε για υπερωρίες στα δημόσια νοσοκομεία, δε μιλάμε για ανθρώπινες συνθήκες αλλά για το εξπρές του μεσονυχτίου, με 24ωρα ολόκληρα στο πόδι ή και παραπάνω!
Όταν ένας γιατρός έχει εφημερία, κάνει την κανονική του βάρδια και στη συνέχεια συνεχίζει με εφημερία μέχρι την αρχή της επόμενης βάρδιας, δηλαδή εργάζεται συνεχώς για 24 ώρες. Την επόμενη μέρα θα έπρεπε να παίρνει ρεπό προκειμένου να ξεκουραστεί, ωστόσο οι τεράστιες ελλείψεις προσωπικού οδηγούν τις διοικήσεις νοσοκομείων να «διατάζουν» κανονική εργασία και την επομένη. Έτσι, οι γιατροί στα δημόσια νοσοκομεία εργάζονται χωρίς διάλειμμα για 32 ώρες (8+16+8), με προφανείς κινδύνους για τη δική τους υγεία αλλά και με σοβαρά εμπόδια στην προσπάθεια να προσφέρουν σωστές ιατρικές υπηρεσίες στους ασθενείς.
Πριν από μία εβδομάδα, η Ιωάννα Δημητροπούλου, αναισθησιολόγος στο νοσοκομείο «Παπανικολάου» της Θεσσαλονίκης, βίωσε τα αποτελέσματα αυτής της υπερεφημερίας και υπερεργασίας. Μετά το τέλος μίας ακόμη εξαντλητικής εφημερίας, κατέρρευσε. Είχε μόλις υποστεί εγκεφαλικό. Όπως είπε η ίδια, «ήρθα να κάνω μία βάρδια και φεύγω με μπαστούνι». Το πρωτοφανές περιστατικό έγινε αφορμή για να έλθει ξανά στο προσκήνιο η κατάσταση η οποία επικρατεί στο ΕΣΥ. Την κάλεσαν ακόμα και στην ΕΡΤ, όπου δήλωσε ότι δεν είναι η μόνη καθώς όλοι οι γιατροί εργάζονται υπό το ίδιες συνθήκες και αντιμετωπίζουν τους ίδιους κινδύνους. Από την εμφάνισή της στη δημόσια τηλεόραση μάθαμε ακόμη ότι «οι αναισθησιολόγοι σε όλη την Ελλάδα είναι ελάχιστοι» καθώς και ότι «το ¨Παπανικολάου¨ έχει μείνει έτσι 13 μήνες περίπου, να δουλεύει με το ένα τρίτο των οργανικών θέσεων που θα έπρεπε να έχει».
Άλλαξε τίποτα; Θα αλλάξει τίποτα; Θα ενδιαφερθεί κανείς; Ερωτήματα τραγικά και ρητορικά. Ερωτήματα σε χώρο κενό. Μετά το αρχικό σοκ, όλα επανήλθαν στην πρότερη κατάσταση. Τα νοσοκομεία θα εξακολουθήσουν να στελεχώνονται ή μάλλον να υποστελεχώνονται, με γιατρούς οι οποίοι κάνουν αγώνα μέρα και νύχτα για να επιτελέσουν το λειτούργημά τους. Να προστατεύσουν την ανθρώπινη ζωή, με οποιοδήποτε κόστος. Ακόμα και με κίνδυνο να χάσουν τη δική τους. Έπαψαν να τους αποκαλούν «ήρωες» στα κανάλια αλλά παραμένουν ήρωες. Ήρωες που τα δίνουν όλα και παίρνουν πολύ λιγότερα πίσω. Ήρωες που κάθε δεύτερο ή τρίτο βράδυ παίρνουν το εξπρές του μεσονυχτίου, δίχως να γνωρίζουν που θα τους βγάλει.
